Η ναυμαχία στο Ναυαρίνο έγινε
στις 20 Οκτωβρίου του 1827, κατά τη διάρκεια
της ελληνικής επανάστασης (1821-1832)
στον κόλπο Ναυαρίνο, στη δυτική ακτή
της χερσονήσου της Πελοποννήσου στο Ιόνιο Πέλαγος.
Η απήχηση του αποτελέσματος της ναυμαχίας.
Η κοινή γνώμη στην Ευρώπη, που επί χρόνια παρακολουθούσε την αιματοχυσία
του ελληνικού λαού και την απάθεια των ηγετών των μεγάλων κρατών,
δέχθηκε με μεγάλη χαρά το αποτέλεσμα της ναυμαχίας και το θεώρησε
ως νίκη των λαών σε πείσμα των αποφάσεων των πολιτικών ηγεσιών.
Ο Γάλλος ακαδημαϊκός Πιέρ Αντουάν Λεμπρίν (1785-1873) έγραψε:
Η μάχη του Ναυαρίνου ήταν κατόρθωμα των λαών...Τα πυροβόλα του Ναυαρίνου
έγιναν η αρχή νέας περιόδου και ανήγγειλαν θριαμβευτικά την άνοδο
της κοινής γνώμης και την ύψωσή της πάνω από τους θρόνους ...
Η Γαλλική κυβέρνηση και ο βασιλιάς της Γαλλίας Κάρολος Ι΄ ένιωσαν
βαθιά ικανοποίηση: απευθυνόμενος ο τελευταίος στην εθνοσυνέλευση,
είπε: « Η απρόοπτη ναυμαχία στο Ναβαρίνο απέβη ημέρα δόξας
για το ναυτικό μας».
Είναι επίσης χαρακτηριστικό πως καθώς η ναυμαχία αρχίζει
να απεικονίζεται ευρύτατα στην Ευρώπη μέσα από ζωγραφικούς πίνακες,
λιθογραφίες και χαλκογραφίες, ο κυριότερος όγκος των έργων αυτών
προέρχεται από την Γαλλία που χαιρέτησε θερμά την κατάληξή της.
Στη Βρετανία πολλοί κατέκριναν την απόφαση του Κόδριγκτον ως βιαστική,
άχρηστη, αντι-πολιτική, και εκτίμησαν ότι επεκτείνει την ισχύ της Ρωσίας
στην Ανατολική Ευρώπη.
Η κυβέρνηση έστειλε τον υποναύαρχο Sir John Gore να υποβάλει
στον Κόδριγκτον μια σειρά 10 ερωτημάτων για να διερευνήσει την υπόθεση.
Τα ερωτήματα προέρχονται από τον Υπουργό Εξωτερικών, Λόρδο Dudley
(του κόμματος των Τόρις), και διαβιβάστηκαν μέσω του Ναυαρχείου.
Αυτά επιδόθηκαν στον Κόδριγκτον την 4 Δεκεμβρίου, μαζί με φιλοφρονήσεις
και την ανακοίνωση ότι προήχθησαν πολλοί από τους αξιωματικούς του.
Ο Κόδριγκτον απάντησε επισυνάπτοντας και διάφορα ντοκουμέντα,
μεταξύ των οποίων και εμπιστευτικές επιστολές του Κάνινγκ ο οποίος
του συνιστά να μην επιδιώξει την πολεμική εμπλοκή αλλά αν χρειαστεί
να χρησιμοποιήσει τα κανόνια για να εφαρμόσει τη συνθήκη ειρήνης
και να εμποδίσει τον εφοδιασμό στρατευμάτων του Ιμπραήμ.
Ο Κόδριγκτον προσθέτει ότι ο Ιμπραήμ απειλούσε με εκδίκηση και καταστροφή
όλη την Πελοπόννησο και τους άμαχους κατοίκους της.
Επισυνάπτει αναφορές υφισταμένων του, όπως αυτή του Χάμιλτον,
που αναφέρουν τις πράξεις του Ιμπραήμ.
Έτσι η Μεγάλη Βρετανία πήρε αποστάσεις από το γεγονός:
Οι διάδοχοι του πρωθυπουργού Τζωρτζ Κάνινγκ, η κυβέρνηση Γουέλινγκτον,
θεωρώντας την πολιτική του προκατόχου τους υπερβολικά αντιοθωμανική
και αποσκοπώντας στην ενίσχυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ως ανάχωμα
σε πιθανή κάθοδο της Ρωσίας στη Μεσόγειο, χαρακτήρισαν τη ναυμαχία
και το αποτέλεσμά της ως απρόοπτο συμβάν, (untoward event),
κατά τις προγραμματικές δηλώσεις της τον Ιανουάριο του 1828.
Το 1828 ο Κόδριγκτον απηλλάγη
από τα καθήκοντά του με το αιτιολογικό ότι
επέτρεψε τη μεταφορά Ελλήνων σκλάβων από την Πελοπόννησο
προς την Αλεξάνδρεια μέσα στα πλοία του Ιμπραήμ που αποχωρούσαν.
Είχε προηγηθεί θόρυβος στο Κοινοβούλιο και την κοινή γνώμη όταν
τους πρώτους μήνες του 1828 έφτασαν οι πληροφορίες ότι 5.500 Έλληνες,
κυρίως γυναίκες και παιδιά, πωλούνταν στα σκλαβοπάζαρα της Αλεξάνδρειας,
κάτι που έφερε σε δύσκολη θέση τη βρετανική κυβέρνηση.
Ο Κόδριγκτον απολογήθηκε λέγοντας ότι δεν είχε λάβει διαταγές
να αναχαιτίζει πλοία και να κάνει νηοψίες.
Στον αντίποδα αυτής της επίσημης στάσης της κυβέρνησης
και του βρετανικού τύπου κινήθηκε το αγγλικό θέατρο το οποίο
με παραστάσεις του τίμησε την νίκη των τριών συμμαχικών στόλων
για μια μακρά περίοδο, από τον Νοέμβριο του 1827
και για όλη τη διάρκεια του 1828.
Η τουρκική κυβέρνηση αντέδρασε με οργή
και απειλές χωρίς να καταφύγει σε ακρότητες.
Αυτό οφειλόταν στο ότι θεωρούσε πως η ναυμαχία δεν θα είχε συνέπειες
και ότι αν προέβαινε σε θηριωδίες θα ερχόταν σε σύγκρουση με τη μισή Ευρώπη.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου