Ένα σημάδι, σφράγισμα, πάνω στο σώμα έχω
μα τώρα το συνήθισα, ούτε που το προσέχω
και τόσα χρόνια ύστερα το ξέχασα που νέος
ντρεπόμουν και το έκρυβα, δεν γνώριζα βεβαίως
ούτε γιατί γεννήθηκα με τούτο το σημάδι
ούτε γιατί προσπάθησε με αγιασμό και λάδι
η μάνα μου πολλές φορές, με εξορκισμούς να σβήσει.
Ματαίως όμως τελικά, δεν βρέθηκε μια λύση.
Ένας μου πρόγονος εκεί, στα βάθη της Ασίας
μόνιμος κάτοικος τρελός, ήταν της ουτοπίας.
Μα τότε άλλες εποχές, ήταν και όπως λένε
τους ποιητές «πετροβολούν» και τώρα δεν τους καίνε.
Πάν Καρτσωνάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου