Ο άνεμος με τη βροχή μαλώνουνε στη στέγη
κι εγώ μετράω την ζωή τι γρήγορα που φεύγει.
Εσύ απ το τηλέφωνο μου λες πως με θυμάσαι
πως πάντοτε θα μ’ αγαπάς και χώρια μου που θα σαι.
Με πνίγουν τύψεις και λυγμοί που ‘χασα τη ζωή μου
όταν ακούω τη βροχή να κλαίει στην αυλή μου.
Δεν έχω πρόθεση καμιά για να σε μεταπείσω
αυτό που έγινε με ‘μας, δεν θα το ξαναζήσω
κι όπως δε γίνεται ποτέ ο χρόνος να γυρίσει
δεν διορθώνεις μια ζωή που έχεις χαραμίσει.
Πάν Καρτσωνάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου