Δεν ανασαίνουν, δεν μιλούν, ούτε και μάτια έχουν
σκόρπια, θαμμένα ‘δω και ‘κει αιώνες περιμένουν
να ‘ρθουν στο φως, τεκμήρια πολιτισμού ανθρώπων
στον ίδιο τόπο που ‘ζησαν, την γλώσσα μας μιλούσαν.
Σαν τα διαμάντια, σαν χρυσός, δεν χάνουν την αξία
σαν σπόροι ανασταίνονται δίνουν καρπούς της γνώσης
παρόλο που προσπάθησαν να μην υπάρχουν διόλου
να ξεχαστούν και δομικά τα έκαναν κι ασβέστη.
Φως, απ’ το φως και μόνο φως, δεν γίνεται σκοτάδι,
τόνους την λάσπη πάνω τους, να ρίξεις, δεν πεθαίνουν.
Καρτσωνάκης Πάν
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου