Η ανευθυνότητα και η ανωριμότητα αποτελούν ακρογωνιαίο λίθο στην αχρήστευση του πολίτη.

Υπάρχουν άτομα που δεν αισθάνονται την κοινωνική τους ευθύνη 

(που είναι η πρώτη αρετή του πολίτη εφόσον είναι κοινωνικά όντα), που αδιαφορούν. 

Αυτοί, οι αδιάφοροι για τα κοινά πολίτες, δεν είναι φιλήσυχοι, αλλά α-πολιτικοί, 

άρα άχρηστοι και ίσως επικίνδυνοι πολίτες. 

Είναι "αχρείοι", δηλαδή υπήκοοι, παθητικοί δέκτες που δεν ενδιαφέρονται 

για την πολιτεία, καθώς και για τα οικονομικά, κοινωνικά, πολιτικά 

και πολιτιστικά θέματα που την απασχολούν.

Ο αδιάφορος για τα κοινά πολίτης αφήνει τις υποθέσεις που τον αφορούν 

να πάρουν τον κατήφορο της καταστροφής, μετατοπίζοντας τις ευθύνες 

της αποτυχίας στους συμπολίτες του και στους πολιτικούς. 

Ο ίδιος, αδρανής και αδιάφορος δεν είναι κοινωνικά υπεύθυνος ως πολίτης.

Επιπροσθέτως, ο μη συμμετέχων στα κοινά είναι συνήθως δειλός, 

παθητικός, ανεύθυνος και ευθυνόφοβος. 

Είναι άνθρωπος «παραιτημένος», ενσάρκωση της φιλοσοφίας 

του «δε βαριέσαι» και του «ωχ αδερφέ», θεατής και όχι πρωταγωνιστής

 της κοινωνικής σκηνής. 

Μέσω της πολιτικής του αδράνειας το άτομο αυτό αχρηστεύει τη θέληση, 

τη σκέψη και τα οράματά του. Δεν συντελεί και δεν εργάζεται για τη βελτίωση

 της κοινωνίας, ο άνθρωπος αυτός μετατρέπεται σε αντικείμενο 

και όχι υποκείμενο της ιστορίας. 

Μετατρέπεται σε «παράσιτο» που με τη συμπεριφορά του αποτελεί τροχοπέδη 

της δημοκρατίας.

 Αυτό το άτομο ανήκει στους «μηδέν πράττοντες», οι οποίοι συντελούν 

με την αδιαφορία τους, ώστε να μην επιλύονται τα οικονομικά, κοινωνικά, 

πολιτικά και πολιτιστικά προβλήματα της κοινωνίας, με αποτέλεσμα

 η κοινωνία να οδηγείται σε στασιμότητα και οπισθοδρόμηση. 

Το άτομο που προτάσσει το προσωπικό συμφέρον αντιμάχεται

 την κοινωνική πρόοδο, ευθύνεται για την κοινωνική καθυστέρηση. 

Παράλληλα λογίζεται ως αλλοτριωμένο, ασυνείδητο και ανεύθυνο.

Η ανευθυνότητα και η ανωριμότητα αποτελούν ακρογωνιαίο λίθο 

στην αχρήστευση του πολίτη. 

Πολιτική είναι η τέχνη του «άρχειν» και του «άρχεσαι» 

και η τέχνη του να μετέχει κανείς αποτελεσματικά στα κοινά 

είτε σαν άρχων είτε σαν αρχόμενος. 

Ωστόσο, τα άτομα που δεν μπορούν να συνειδητοποιήσουν αυτή την ευθύνη, 

αυτοαφοπλίζονται, γίνονται υπήκοοι, έρμαια της όποιας εξουσίας.

Μη συμμετοχή στα κοινά, υποδηλώνει ηττοπάθεια, έλλειψη προβληματισμού, 

παθητική στάση απέναντι στα πάντα. 

Αδράνεια για τα κοινά, όμως, σημαίνει χάσιμο της ελευθερίας, αλλοτρίωση

 και τυποποίηση. 

Ταυτόχρονα, οι άνθρωποι, μη γνωρίζοντας πώς αλλιώς να καλυτερεύσουν 

τις συνθήκες ζώνης τους, πώς να αποφασίζουν οι ίδιοι για ό,τι τους αφορά,

 οδηγούνται σε πράξεις βίας και γίνονται αντικοινωνικοί.

Η άσκηση πολιτικής δεν είναι δικαίωμα μόνο, είναι και υπέρτατο χρέος 

και ιδίως στον αιώνα μας, «αιώνα των μαζών» και της ετεροκατεύθυνσης.

Λευτέρης Φειδάντσης

Απαραίτητη διευκρίνηση:

Όλα τα άρθρα γνώμης δεν εκφράζουν απαραίτητα 

και την δική μας άποψη αλλά 

τα δημοσιοποιούμε για να γίνουν αφορμή

για διάλογο και μόνο.