Οι διαφορές της ζωής σε μία πόλη της επαρχίας,
μακριά από την Αθήνα.
Γράφει
η Δήμητρα Ζάρκου
«Να ζει κανείς στην επαρχία ή να μη ζει;» Ιδού η απορία.
Μία απορία που μπορεί κανείς να απαντήσει μόνο αν ζει στην επαρχία, έχοντας
προηγουμένως γευτεί τα καλά αλλά και τα στραβά της Αθήνας.
Η απόφαση της αποκέντρωσης δεν είναι πάντα εύκολη, ειδικά αν θα χρειαστεί
να αφήσεις πίσω σου μια ολάκερη ζωή και να πας σε έναν άλλον τόπο
και να κάνεις μία νέα αρχή.
Η δική μου περίπτωση είναι διαφορετική, αφού επέστρεψα στα πάτρια εδάφη.
Αλλά όπως και να το κάνεις η μετάβαση, ειδικά τον πρώτο καιρό δεν είναι
πάντα εύκολη και η καθημερινότητα σε μία πόλη της επαρχίας,
δεν κινείται στους τρελούς ρυθμούς της Αθήνας.
Ερωτική μετανάστης στην Κόρινθο
Μπορεί να σου ακούγεται τρελό. Μπορεί και όχι.
Αλλά εμένα η Αθήνα μού αρέσει. Μου αρέσει πολύ.
Από την πρώτη επαφή με μάγεψε.
Και όταν στα 17 μου ήρθα στην πρωτεύουσα για σπουδές, ήξερα πως δεν ήρθα
για λίγο αλλά για μόνιμα.
Τι και αν από τον πρώτο χρόνο απέκτησα αγοραφοβία;
Η Αθήνα λειτούργησε πάνω μου σαν ξελογιάστρα και πλανεύτρα.
Ήταν και το νεαρό της ηλικίας που το ξεμυάλισμα δεν ήταν και δύσκολο.
Αλλά, «ους ο έρωτας συνέζευξεν, Αθήνα μη χωριζέτω».
Και ήρθα κι ερωτεύτηκα παπούτσι από τον τόπο μου, την Κορινθία.
Και η απόφαση να γίνω «ερωτικός μετανάστης στην Κόρινθο» στα 33
μου ήρθε χωρίς πολλή σκέψη.
Ίσως ήρθε κι εκ του ασφαλούς, αφού εκτός από ένα μικρό διάλειμμα,
ουσιαστικά ποτέ δεν εγκατέλειψα την πρωτεύουσα της καρδιάς μου,
αφού συνεχίζω και δουλεύω σε αυτήν.
Και κάθε μέρα κάνω το δρομολόγιο με τον προαστιακό Κόρινθος – Αθήνα,
σαν το Παγκράτι – Κολιάτσου, ένα πράγμα.
Αλλά, όπως και να έχει η καθημερινότητά μου κινείται στην Κόρινθο,
που επίσης εδώ που τα λέμε, είναι λιγότερο από μία ώρα μακριά από την Αθήνα.
Όμως έχει τους δικούς της ρυθμούς, που στην αρχή
μου ήταν δύσκολο να προσαρμοστώ. Και ας είμαι από τα μέρη αυτά.
Κάθε αρχή και δύσκολη
Ήταν πριν 10 χρόνια όταν μετακόμισα.
Και όπως συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις, κάθε αρχή είναι και δύσκολη.
Γεννήθηκα και μεγάλωσα σε ένα χωριό (Κρυονέρι) λίγο έξω από το Κιάτο.
Συγγενείς, φίλοι, γνωστοί είναι εκεί. Στην Κόρινθο δεν ήξερα κανέναν.
Άγνωστη. Και στα 33 μου, έχοντας τους λίγους, αλλά καλούς
και πραγματικούς φίλους στην Αθήνα θα έπρεπε να κάνω νέες παρέες,
νέους φίλους, νέο κύκλο γνωριμιών.
Δύσκολο πράγμα. Και σε αυτή την ηλικία, λίγο το έχεις ξεσυνηθίσει.
Και επειδή ως χαρακτήρας δυσκολεύομαι στην αρχή με τις κοινωνικότητες,
ο πρώτος καιρός ήταν μπαστούνι.
Σιγά σιγά και με τον καιρό ήρθαν και οι πρώτες γνωριμίες.
Άλλες τις κράτησα και άλλες ήρθαν και δεν ακούμπησαν.
Τώρα, εδώ που τα λέμε σε αυτή την ηλικία δεν ψάχνεις για κολλητάρια.
Αλλά για ανθρώπους που θα έχεις να πεις και δυο κουβέντες.
Το ο, τι έγινα μητέρα βοήθησε πολύ σε αυτό.
Ειδικά, όταν το παιδί μεγάλωσε και πήγε στο σχολείο.
Εκεί, γνωρίζεις μαμάδες, βγαίνεις για έναν καφέ, έχεις να πεις και δυο κουβέντες,
χωρίς να κοιτάς αμήχανα το ταβάνι.
Ξεκινούν και τα παιδικά πάρτι και γνωρίζεσαι καλύτερα.
Οπότε, από αυτή την άποψη, των κοινωνικών συναναστροφών αποκτάς
ένα νέο κύκλο, που είναι και ποιοτικά καλύτερος, αφού μεγαλώνοντας
έχεις άλλα κριτήρια για να επιλέξεις τους ανθρώπους που θέλεις γύρω σου.
Κι επειδή οι αποστάσεις σε μία μικρότερη πόλη
είναι της πλάκας - ναι πηγαίνεις παντού με τα πόδια – συναντάς
τον άλλον περισσότερο.
Γιατί δεν χρειάζεται να σκεφτείς: θα πέσω σε κίνηση, πού θα παρκάρω,
ποιος πάει τώρα εκεί.
Χαλαρά, η ζωή στην επαρχία είναι χαλαρή
Δέκα χρόνια είμαι στην Κόρινθο και η αστική συγκοινωνία που έχει,
είναι σαν το θρυλικό «140 Πολύγωνο-Γλυφάδα», φάντασμα!
Εννοείται, πως ποτέ δεν την έχω χρησιμοποιήσει, αλλά ούτε και μου χρειάστηκε.
Είπαμε, εδώ τα περισσότερα τα κάνεις με τα πόδια.
Άλλο, αν πολλοί παίρνουν το αυτοκίνητο.
Αλλά μη νομίζεις, όταν έχεις «φάει» κίνηση στην Κηφισίας,
της Κορίνθου σου φαίνεται Δεκαπενταύγουστος στην Αθήνα.
Οι ρυθμοί είναι χαλαροί.
Κατεβαίνεις με το παιδί σου με τα πόδια στο κέντρο, αγοράζεις
το φρέσκο ψάρι σου, κάνεις τα ψώνια σου, ενώ στο μεταξύ έχεις πετύχει
στο δρόμο κάποιον γνωστό κι επί τόπου αποφασίζετε να καθίσετε για έναν καφέ.
Μαζί με το παιδί, που δεν χρειάζεται να το έχεις δίπλα σου
αποχαυνωμένο με το κινητό, αφού και αυτό συνήθως θα έχει πετύχει
στα διπλανά τραπέζια κάποιο παιδί από το σχολείο και θα παίξουν.
Στο μεταξύ, θα έχεις χαιρετίσει κόσμο και ντουνιά,
ειδικά αν είσαι ντόπιος και τους ξέρεις όλους.
Και θα έχεις «θάψει» τους μισούς που θα έχουν περάσει από μπροστά σου,
διότι μικρή η κοινωνία και τίποτα δε μένει κρυφό.
Και μπορεί η Κόρινθος να μην είναι… «Διαφάνι», αλλά μια παρέα έχει
όλο και μία Ρίζω από τις Άγριες Μέλισσες, που ξέρει τα πάντα.
Και ναι μπορείς να διασκεδάσεις και στην επαρχία.
Party animal δε με λες, αλλά όταν μετακόμισα σκεφτόμουν: πού αφήνω
την Αθήνα με τις τόσες επιλογές για έξοδο;
Αλλά και στην Κόρινθο τις έχεις τις επιλογές σου.
Διαθέτει δύο σινεμά, παρακαλώ, κι έναν υπέροχο θερινό κοντά στην παραλία.
Συχνά έρχονται παραστάσεις από την Αθήνα, αν και είναι τόσο κοντινή
η απόσταση, που συχνά ανεβαίνεις για κάποιο θέατρο.
Έχει κουτούκια, έχει ωραία εστιατόρια, έχει κλαμπ,
έχει αρκετές επιλογές διασκέδασης.
Επίσης, είναι τόσο ήρεμα και «οικογενειακά» που πίστεψε με,
όταν βγαίνεις το βράδυ, απολαμβάνεις την έξοδο.
Το καλοκαίρι έχει περισσότερο τζέρτζελο και κόσμο και είναι η εποχή
που ακόμη κι εγώ δεν αναπολώ καθόλου την πρωτεύουσα της καρδιάς μου.
Ειδικά, όταν το σπίτι που μένω είναι μόλις 3 τετράγωνα από τη θάλασσα.
Πραγματικά, δεν αλλάζω με τίποτε τα καλοκαιρινά βράδια
που ο τόπος βράζει ακόμη, και πηγαίνουμε στην παραλία και αράζουμε
με τις ώρες απολαμβάνοντας την ηρεμία και χαζεύοντας τον ουρανό.
Αυτό, η αλήθεια το είχα ξεχάσει στην Αθήνα.
Να σηκώνεις το κεφάλι σου και να μη βλέπεις ψηλές
και άσχημες πολυκατοικίες, αλλά ουρανό, καθαρό κι έναστρο ουρανό.
Αν η ζωή είναι πιο φθηνή; Είναι, όχι όμως, σε όλα.
Σίγουρα, όμως σε ο, τι έχει να κάνει με τη διασκέδαση είναι φθηνότερα.
2,5 ευρώ ο καφές και να σκάει δίπλα σου το κύμα, δεν είναι και λίγο. Ε;
Μεγαλώνοντας ένα παιδί στην επαρχία.
Ο λόγος που μετακόμισα ήταν το παιδί.
Αρχικά, διότι εδώ έχω βοήθεια.
Και έπειτα γιατί δεν ήθελα να μεγαλώσει το παιδί μου σε ένα διαμέρισμα
μιας μεγαλούπολης, χωρίς μυρωδιά μιας γειτονιάς.
Όχι ότι στην Κόρινθο συναντάς παντού γειτονιές, όμως, ακόμη και αν μένεις
σε κεντρικό σημείο, το παιδί μπορεί να κατέβει να παίξει κάτω με τα γειτονόπουλα.
Όλοι είναι γνωστοί.
Ξέρεις ποιοι είναι οι συμμαθητές του, οι οικογένειές τους.
Ξέρεις, όταν μεγαλώσει ποια είναι τα στέκια που πηγαίνουν,
είναι μία πιο ελεγχόμενη κατάσταση.
Τους συμμαθητές του μπορεί να τους βλέπει κάθε μέρα κι εκτός σχολείου.
Στην παιδική χαρά, στο παρκάκι της γειτονιάς
που θα πάνε να παίξουν, στο φροντιστήριο.
Αν υπάρχουν εξωσχολικές δραστηριότητες για ένα παιδί; Υπάρχουν.
Μπορεί να μην είναι τόσο πολλές, αλλά χρόνο με τον χρόνο
οι επιλογές γίνονται όλο και περισσότερες.
Αν μετάνιωσα για την επιλογή μου να επιστρέψω στην επαρχία;
Βλέποντας το παιδί μου να μεγαλώνει με τρόπο ποιοτικό, όχι. Δεν μετάνιωσα.
Αντί σχόλιο:
"Και κάθε μέρα κάνω το δρομολόγιο με τον προαστιακό Κόρινθος – Αθήνα,
σαν το Παγκράτι – Κολιάτσου, ένα πράγμα."
"Πραγματικά, δεν αλλάζω με τίποτε τα καλοκαιρινά βράδια
που ο τόπος βράζει ακόμη, και πηγαίνουμε στην παραλία και αράζουμε
με τις ώρες απολαμβάνοντας την ηρεμία και χαζεύοντας τον ουρανό.
Αυτό, η αλήθεια το είχα ξεχάσει στην Αθήνα."
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου