Τελικά, μήπως ζούμε μέσα σ’ ένα χάος...........

Όπως το βουνό νιώθει το χιόνι να γίνεται ποτάμι

και να φεύγει τραγουδώντας για να χαθεί στη θάλασσα

έτσι νιώθω το σήμερα να γίνεται χθες

να γίνεται προχθές, παρελθόν και να ξεχνιέται.

Ωστόσο υπάρχουν και τα συρτάρια με τις φωτογραφίες

κάποια χαρτιά με σημειώσεις, επιστολές, αναμνηστικά…..

…..βέβαια υπάρχουν και στίχοι από παλιά ποιήματα.

Ανοησίες, το μόνο σίγουρο που έχω είναι το χθες

και το τώρα που γίνεται χθες για να χαθεί

γιατί το τώρα δεν υπάρχει.

Λες ΤΩΡΑ και γίνεται ΠΡΙΝ.

Γι αυτό κι εγώ σα γελοίος κοιτάζω πίσω.

Όπως το  ποτάμι νιώθει το νερό

Να γίνεται δρόμος που οδηγεί στη θάλασσα

έτσι νιώθω κι εγώ το αύριο

να γίνεται πόρτα που οδηγεί στο χάος.

Αν ήταν όμως και να μπορούσα να σταματήσω το χρόνο

πάλι δε θα το ‘κανα γιατί είναι ανόητο να ξαναζήσω

τα ίδια και τα ίδια.

Το να μπορούσα να κάνω κάτι διαφορετικό, αν γινόταν…….

….ίσως και να είχε κάποιο ενδιαφέρον.

Τελικά, μήπως ζούμε μέσα σ’ ένα χάος 

σα να 'μαστε ναυαγοί  σε τούτον τον πλανήτη

ψάχνοντας πιο πολύ τον ουρανό με τ’ άστρα

παρά ένα γύρω μας;

Ζούμε ταξιδεύοντας με ρυθμισμένες από το σχολείο

κι απ’ τα μικράτα μας πυξίδες

ρυθμίζοντας τη ζωούλα μας

 σα να ‘ταν να ξεφυτρώσουμε και πάλι σαν από θαύμα

και μέσα από τους απογόνους μας.

                 Πάν Καρτσωνάκης