Πολύ πριν να σε συναντήσω εγώ σε περίμενα.

Συμφωνία αρ. 1

Και σμίγουν και χωρίζουν οι άνθρωποι 

και δεν παίρνει τίποτα ο ένας απ’ τον άλλον. 

Γιατί ο έρωτας 

είναι ο πιο δύσκολος δρόμος να γνωριστούν.

Γιατί οι άνθρωποι, σύντροφε, ζουν από τη στιγμή 

που βρίσκουν μια θέση στη ζωή των άλλων. 

Kαι τότε κατάλαβες γιατί οι απελπισμένοι

γίνονται οι πιο καλοί επαναστάτες. 

Και μένουμε ανυπεράσπιστοι ξαφνικά, 

σαν ένα νικητή μπροστά στο θάνατο 

ή ένα νικημένον αντίκρυ στην αιωνιότητα.

Τάσος Λειβαδίτης (απόσπασμα) 

Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας.

Ναι, αγαπημένη μου. 

Πολύ πριν να σε συναντήσω εγώ σε περίμενα. 

Πάντοτε σε περίμενα. 

Αλήθεια εκείνη η άνοιξη, εκείνο το πρωινό,

εκείνη η απλή κάμαρα της ευτυχίας,

αυτό το σώμα σου που κράταγα πρώτη φορά γυμνό, 

αυτά τα δάκρυα που δεν μπόρεσα στο τέλος

να κρατήσω πόσο σου πήγαιναν. 

Α, θάθελα να φιλήσω τα χέρια του πατέρα σου, 

της μητέρας σου τα γόνατα

που σε γέννησαν για μένα 

να φιλήσω όλες τις καρέκλες 

που ακούμπησες 

περνώντας με το φόρεμά σου,

να κρύψω σαν φυλακτό στον κόρφο μου

ένα μικρό κομμάτι 

απ’ το σεντόνι που κοιμήθηκες.

Θα μπορούσα ακόμα και να χαμογελάσω

στον άντρα που σ’ έχει δει γυμνή πριν από μένα, 

να του χαμογελάσω,

που του δόθηκε μια τόση ατέλειωτη ευτυχία.

Γιατί εγώ, αγαπημένη, σου χρωστάω

κάτι πιο πολύ απ’ τον έρωτα, 

εγώ σου χρωστάω το τραγούδι και την ελπίδα,

τα δάκρυα και πάλι την ελπίδα.

Στην πιο μικρή στιγμή μαζί σου, 

έζησα όλη τη ζωή. 

Τάσος Λειβαδίτης (απόσπασμα)

[Πηγή: www.doctv.gr]