Ο κύριος Σταύρος είναι ένας άστεγος
που βασανίζεται εδώ και χρόνια από την πάθηση του.
Το κράτος ενώ μέχρι πριν λίγο καιρό
τον είχε βγάλει με 67% αναπηρία
λόγω του καρκίνου τελικά του έκοψε το επίδομα
αφήνοντας τον στην ουσία στο δρόμο.
Έτσι επέλεξε να μεινει στα παγκάκια
της πλατείας Περιβολάκια.
Εκεί παρότι η υπηρεσία της πρόνοιας του Δήμου
στάθηκε στο πρόβλημα του λύση δε βρέθηκε
εκτός απο ενα βοήθημα που του υποσχεθηκαν.
There are people who live alone
Like the forgotten corn ear
The world around an empty field
And they (are) in loneliness's daze
Like the forgotten ear (of corn)
Lonely people
There are people who live alone
Like sea's rocks
The world sea which spreads
And they (are) dumb, bowed and alone
Wind-swept rocks
Lonely people
Lonely people like broken dry branches
Like desolated churches, forgotten
Lonely people like broken dry branches
Like desolated churches, like you, like me...
Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι
σαν το ξεχασμένο στάχυ
ο κόσμος γύρω άδειος κάμπος
κι αυτοί στης μοναξιάς το θάμπος
σαν το ξεχασμένο στάχυ
άνθρωποι μονάχοι
Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι
όπως του πελάγου οι βράχοι
ο κόσμος θάλασσα που απλώνει
κι αυτοί βουβοί σκυφτοί και μόνοι
ανεμοδαρμένοι βράχοι
άνθρωποι μονάχοι
Άνθρωποι μονάχοι σαν ξερόκλαδα σπασμένα
σαν ξωκλήσια ερημωμένα, ξεχασμένα
άνθρωποι μονάχοι σαν ξερόκλαδα σπασμένα
σαν ξωκλήσια ερημωμένα, σαν εσένα, σαν εμένα.
Μουσική: Γιάννης Σπανός
Στίχοι: Γιάννης Καλαμίτσης
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου