Έπρεπε να εφευρεθεί ένα νέο παραμύθι: αυτό του προδότη Ολάντ.

Τελικά ο έρωτας για τον  Γάλλο Πρόεδρο Ολάντ, 

από τη στιγμή της εκλογής του, κράτησε μόλις 

μία εβδομάδα. Την δεύτερη έγινε Ολαντρεού 

και την τρίτη πιθανόν θα ανακηρυχτεί 

σε «αποστάτη Κάουτσκι». 

Το μόνο που αξίζει κανείς να σημειώσει είναι πως

 ο ΣΥΡΙΖΑ σπάει όλα τα ρεκόρ. 

Τουλάχιστον, η σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση

 Κερένσκι στη Ρωσία έμεινε ένα καλοκαίρι στην εξουσία

 πριν την ανατρέψουν οι κομμουνιστές τον Οκτώβριο.

 Εδώ οι δικοί μας νεοκομμουνιστές δεν κρατήθηκαν 

ούτε για δέκα μέρες. Απειλούν να στείλουν και τον Ολάντ, 

στο Μαρόκο, να κάνει παρέα στον Σαρκοζί.

Με ύφος μάγκα συνδικαλιστή φοιτητικού αμφιθεάτρου, 

ο ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ επαναπροσδιόρισε τα όρια 

της διπλωματικής συμπεριφοράς στον σύγχρονο 

ευρωπαϊκό πολιτισμό. Μπορείς να πηγαίνεις στη χώρα 

ενός νέο-εκλεγμένου προέδρου μεγάλης δύναμης 

και εκεί να κάνεις προσβλητικές δηλώσεις, να μιλάς 

όπως στο καφενείο με τους φίλους σου, και να λες

 ατάκες κοιτώντας δεξιά και αριστερά χαμογελαστά 

για να δεις αν περνιέσαι για τον ξύπνιο της παρέας. 

Απορώ γιατί δεν τον μούντζωσε κιόλας. 

Έτσι δεν έκαναν οι φίλοι του οι «αγανακτισμένοι» 

στην πλατεία απευθυνόμενοι προς το κοινοβούλιο; 

Αυτά όμως είναι λεπτομέρειες. 

Εδώ που φτάσαμε, η ουσία βρίσκεται αλλού.

Η διαρκής αναφορά στους Γάλλους σοσιαλιστές 

σε όλη τη διάρκεια της προηγούμενης προεκλογικής

 καμπάνιας αποδείχτηκε πως ήταν ένα από τα πολλά 

τρυκ για να πειστούν οι αφελείς, πως ο ΣΥΡΙΖΑ 

εγγράφεται μέσα σε ένα ευρωπαϊκό πλαίσιο 

προοδευτικών δυνάμεων που μπορούν να αλλάξουν

 τα πράγματα προς τις κατευθύνσεις εκείνες

 που το ελληνικό εκλογικό σώμα επιθυμεί.

Παραμύθια της Χαλιμάς, βεβαίως! 

Στην πραγματικότητα η επίκληση του ονόματος

 του Ολάντ εξυπηρετούσε κυνικά, τα προεκλογικά

 σχέδια των Ελλήνων νέο-κομμουνιστών. 

Τώρα που το παραμύθι του σωτήρα Ολάντ 

που θα μας γλιτώσει από το κακό μνημόνιο, πλησιάζει 

στο τέλος του, έπρεπε να εφευρεθεί ένα νέο παραμύθι: 

αυτό του προδότη Ολάντ που αθετεί σαν τον Παπανδρέου 

τις υποσχέσεις του. Ομολογώ πως εντυπωσιάζομαι, 

όχι τόσο από τον κυνισμό, -κομμουνιστική αριστερά

 και κυνισμός είναι δύο ιστορικά αλληλένδετες έννοιες

 που μόνο φανατικοί ή αφελείς 

δεν αντιλαμβάνονται- αλλά από την εφευρετικότητα 

και το πολυμήχανο της συριζαίικης σκέψης.

Δύο σκέψεις μου έρχονται στο μυαλό. 

Σε πρώτο επίπεδο, βλέπει κανείς τα απύθμενα όρια 

της δημαγωγίας ενός υποτίθεται νέου και άφθαρτου

 (εδώ είναι να γελάει κανείς) κινήματος. 

Λέει ότι θέλει και μετά βρίζει κι από πάνω αυτούς

 για τους οποίους καλλιεργούσε προσδοκίες χωρίς καν 

να τους ρωτήσει. Έτσι, βεβαίως, η δημαγωγία ανατροφοδοτείται διαρκώς. Η ένταση πυροδοτείται ασταμάτητα. Οι άνθρωποι υποχρεώνονται κάθε φορά 

να αντιλαμβάνονται τον κόσμο όχι ορθολογικά 

αλλά σωτηριολογικά και εσχατολογικά. 

Για τη ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ υπάρχουν μόνο 

φίλοι ή εχθροί. Αφοσιωμένοι ή προδότες. 

Πατριώτες ή δοσίλογοι.

Σε δεύτερο επίπεδο όμως υπάρχει μια άλλη απλή 

και πρακτική ιδέα: Τώρα που έγινε μπάχαλο η Ελλάδα, 

να γίνει ροντέο όλη η Ευρώπη!  Με άλλα λόγια,

 μερικοί κόκκινοι τυχοδιώκτες αντιλαμβάνονται

 τη σύγχρονη Ευρώπη με όρους Βόρειας Αφρικής

 και Αραβικής Άνοιξης. Είναι από πολλές πλευρές 

κατανοητό πως αυτό που κινεί 

μια μικρή παρέα ατόμων είναι 

η ιδεοληπτική τους εμμονή, να μετατρέψουν 

τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες σε πλατείες «Ταχρίρ», 

μπας και έλθει η λαϊκή εξουσία 

και η παγκόσμια επανάσταση μια ώρα αρχύτερα. 

Φυσικά, στο έργο τους αυτό έχουν ανάγκη 

διάφορους χρήσιμους ηλίθιους, που παίρνουν 

στα σοβαρά τις δηλώσεις τους και τις υποσχέσεις τους.

*Ο Νίκος Μαραντζίδης είναι αναπληρωτής 

καθηγητής στο πανεπιστήμιο Μακεδονίας 

και επισκέπτης καθηγητής στο πανεπιστήμιο 

του Καρόλου στην Πράγα 

και στο πανεπιστήμιο της Βαρσοβίας.

http://www.protagon.gr