Δεν τολμώ, αδυνατώ, ξέχασα να πετάω.

Τρύπωνα στα σεντόνια μας, να μπω στα όνειρά σου

Εσύ μπορεί να έφευγες, υπήρχε τ’ άρωμά σου.

Σαν άνθος ήσουν κόπηκες το βάζο να στολίζει

Το λίγο κι όσα ζήσαμε, ακόμη με φωτίζει.

Βάτραχος που τον φίλησες, ο πρίγκιπας να γίνω

με τα φιλιά, μου έλεγες, τα μάγια θα σου λύνω.

Ο έρωτάς σου, έλεγα, μπορεί και με ‘χει κάνει

να ζω πάνω στα σύννεφα, που λογική δεν φτάνει.

Τώρα, ωστόσο, λογικός φιλήσυχος γερνάω

και δεν τολμώ, αδυνατώ, ξέχασα να πετάω.

                                Τάκης Καρτσωνάκης