Τα δάχτυλά μου ακουμπώ στο σώμα της επάνω
βλέπω τη φλόγα μα εγώ το κάψιμο δεν νοιώθω.
Αδιαφορώ τι όνομα θα έχει κι αν υπάρχει
εγώ μόνο τη λάμψη της να φέγγει πάντα βλέπω.
Είναι αλήθεια πως πολλούς εγκλωβισμένους έχει
τους δίνει, λένε, σιγουριά χαρίζοντας ελπίδες.
Είναι και η ανάγκη τους παρηγοριά να βρίσκουν
για να ταΐζουν δαίμονες που ζουν μες το μυαλό τους.
Ναι, όλα είναι στο μυαλό, σαν γίνεται αφέντης
γιατί συχνά αρέσκεται κι αυτό στα παραμύθια.
Πάν Καρτσωνάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου