Πάντα στις φλέβες μας κυλά, τ’ αλάτι μες το αίμα
που είναι απ την θάλασσα μαζί κι απ τον ιδρώτα
αλλά κι από τα δάκρυα, όλων μας των προγόνων.
Ε, όχι δεν απέθαναν, μα ζουν στα κύτταρα μας.
Γοργόνας γάλα βύζαξαν, οι Έλληνες, πιστεύω
κι από παιδιά, της θάλασσας, άκουγαν τις σειρήνες
που τους νανούριζαν γλυκά, φούσκωναν το μυαλό τους
το μέγα κράτος θαλασσών, μια μέρα να γνωρίσουν.
Ωστόσο την Ιθάκη τους ποτέ δεν την ξεχνούσαν
μια Πηνελόπη ήθελαν, πιστή, να τους προσμένει.
Πάν Καρτσωνάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου