Ώρα ευθύνης όχι καυγά.

Ξέρω δεκαοκτάρη πιτσιρικά που όταν του είπα να μην πηγαίνει τα βράδια

 στην πλατεία της Αγίας Παρασκευής γιατί θα φέρει τον κορονοϊό σπίτι του, 

μου απάντησε «μη μας κουνάτε το δάκτυλο, 

γιατί φέρνετε τα αντίθετα αποτελέσματα». 

Γνωρίζω όμως και ογδοντάχρονη φοβισμένη γιαγιά που κρατούσε ευλαβικά όλες 

τις προφυλάξεις λόγω ηλικίας, αλλά ένα πρωί πήγε στην εκκλησία και μετάλαβε. 

Κι όταν της έβαλα τις φωνές, μου απάντησε «ε, ας μην είμαστε και υποχόνδριοι».

Με τούτα και με κείνα, φτάσαμε στο δεύτερο lockdown. 

Λίγο το κέφι του ενός, λίγο το χούι του άλλου, λίγο η ξεροκεφαλιά του τρίτου, 

λίγο η αμεριμνησία του τέταρτου, ξανακλειδωθήκαμε στα σπίτια μας

 για να γλυτώσουμε τον αναπνευστήρα στα πνευμόνια μας, που έτσι και χωθεί

 εκεί μέσα δύσκολα ξαναβγαίνει. 

Κι αντί να κάτσουμε όλοι μαζί να αναμετρηθούμε με τα τις συμπεριφορές μας, 

βάζουμε κομματικά γυαλιά και κάνουμε κριτική μέσα από τους φακούς τους.

Όσοι δεν γουστάρουν τον Κυριάκο και την κυβέρνηση φωνάζουν ότι φταίνε

 τα λεωφορεία και οι εκκλησίες που δημιούργησαν το δεύτερο κύμα πανδημίας. 

Κι όσοι είναι φιλοκυβερνητικοί ουρλιάζουν ότι είναι τα πάρτι στις πλατείες, 

οι χοροί στα κλαμπ και οι ασφυκτικά γεμάτες καφετέριες που έσπειραν ξανά τον ιό. 

Κι όταν οι νεοδημοκράτες ακούνε την κριτική για τα μέσα μεταφοράς 

απαντούν «πόσα λεωφορεία είχε αγοράσει ο Τσίπρας πέντε χρόνια τώρα;»

 κι όταν οι Συριζαίοι ακούνε για τα πάρτι απαντούν 

«μην στοχοποιείτε την κακόμοιρη την νεολαία μας».

Κοντολογίς, ως κοινωνία δεν συζητούμε για την ουσία του προβλήματος, 

παίζουμε κομματικό μποξ χρησιμοποιώντας τον κορονοϊό ως πρόσχημα και μέσον. 

Δεν λέω, ο κομματικός τσακωμός έχει το χάζι του και είναι προαιώνιο 

ελληνικό χόμπι, αλλά οι στιγμές είναι πολύ σοβαρές για τέτοια παιχνιδάκια.

 Η κάλπη απέχει ακόμα δυόμισι χρόνια και καλό 

θα είναι να φτάσουμε ως αυτήν ζωντανοί. 

Οι 26 χθεσινοί νεκροί, ενδέχεται πριν είκοσι μέρες να τσακώνονταν 

για τον Κυριάκο ή τον Τσίπρα, σήμερα όμως δεν μπορούμε να τους ακούσουμε 

να επιχειρηματολογούν δυστυχώς.

Προφανώς έχει κάποιο νόημα η ερώτηση

 «γιατί μέσα σε έξι μήνες διπλασιάστηκαν μόνο και δεν τετραπλασιάστηκαν 

οι ΜΕΘ της χώρας», αλλά την ερώτηση αυτή δικαιούνται να την κάνουν

 όσοι φροντίζουν να μην νοσήσει η ελληνική κοινωνία.

 Αυτός που κάνει ό,τι μπορεί για να διαδοθεί ο ιός αλλά μετά γκαρίζει 

διότι δεν υπάρχει ΜΕΘ να τον υποδεχτεί, θέλει κλωτσιές και να με συμπαθάτε. 

Διότι αν φτάσουμε όλοι μολυσμένοι στις πόρτες των νοσοκομείων,

 ούτε εκατονταπλάσιες ΜΕΘ δεν θα επαρκούσαν για να μας περιθάλψουν.

Τέλος πάντων, όλοι κρίνονται και όλοι θα κριθούν, όμως τώρα είναι η ώρα 

της προσοχής και της πειθαρχίας για την σωτηρία. 

Τα υπόλοιπα θα τα δούμε εν καιρώ. 

Πρώτα να σωθούμε, μετά να αντιμετωπίσουμε την οικονομική δυσπραγία

 και ακολούθως να πιαστούμε πάλι μαλλί με μαλλί

 για το ποιος πολιτικός αρχηγός μας αρέσει περισσότερο.

Δημήτρης Καμπουράκης

ΠΗΓΗ

Απαραίτητη διευκρίνηση:

Τα άρθρα γνώμης δεν εκφράζουν

 απαραίτητα και την δική μας γνώμη 

αλλά δημοσιοποιούνται μήπως γίνουν

αφορμή για γόνιμο και ουσιαστικό διάλογο.