Η μοναξιά είναι απο χώμα...
(αποσπάσματα)
Το δικό μου το πολύ πως να χωρέσει
στο δικό σου το λίγο!
Κι οι δυο μας δυσανασχετούσαμε δικαιολογημένα.
Όμως μέσα σ' αυτό το λίγο σου,
σ' αυτό το περιορισμένο σου, είχα την κακοτυχία
να διακρίνω σκιές περαστικές που με πυρπόλησαν.
Σκιές του απέραντου.
Αυτό που δεν έλεγχες, αυτό που δεν γνώριζες,
προσπερνούσε από μια σου έκφραση,
από μια σου χειρονομία τυχαία και με καθήλωνε.
Δεν περιγράφεται η ματιά, η κίνηση, ο ήχος.
Ό,τι κι αν σου πω δεν θα σου μεταδώσω αυτό
που μ' έκανε να σε θέλω έτσι.
Το απέραντο είναι άπιαστο, απερίγραπτο, ακαθόριστο.
Χιλιάδες να λέω εναντίον σου αμέσως θα παραλύσουν
μπροστά στη γρήγορη κίνηση του χεριού σου
μόλις σηκωθεί για να φτάσει στα χείλη σου
και να δαγκώσεις το μικρό σου νυχάκι
σμίγοντας τα φρύδια σα να σκέφτεσαι κάτι δύσκολο.
Για μια τέτοια κίνηση, κάποιες ώρες,
ένιωθα έτοιμος και τη ζωή μου να δώσω.
Για μια τέτοια κίνηση!
Μ Βαμβουνάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου