Πριν λίγο καιρό άκουσα μια ιστορία με κάτι λίρες
που βρέθηκαν σε ένα νταμάρι στο Μαρκόπουλο
που έχει γίνει χωματερή.
Η ιστορία, όπως μου την μετέφεραν
είχε ώς εξής.
"Πάει ένα φορτηγό με μπάζα απο ένα παλιό σπίτι που γκρεμίσανε στην Κηφισιά
να ξεφορτώσει στην χωματερή. Οπως ξεφορτώνει μια τσιμεντένια κολώνα σπάει
και απο μέσα χύθηκαν πολλές χρυσές λίρες και μια τσάντα με κοσμήματα.
Εκεί στις χωματερές συχνάζουν γύφτοι
που ψάχνουν στα σκουπίδια να βρούν κάτι χρήσιμο.
Και με το που πήραν λοιπόν χαμπάρι το συμβάν όρμησαν
"πατώ με πατεί" να τις μαζέψουν. Ο νταλικέρης μαζί με άλλους δυό νταλικέρηδες
που ήταν τυχαία εκεί πήγαν να τους διώξουν και όπως ήταν φυσικό πλακώθηκαν
με τους γύφτους. Μου είπαν ότι έπεσε το ξύλο της αρκούδας.
Τελικά την τσάντα με τα κοσμήματα την άρπαξε μια τσιγγάνα
και τις περισσότερες λίρες οι άλλοι τσιγγάνοι με τους νταληκέρηδες
να τους μένει το ξύλο που έφαγαν και κάτι ελάχιστες λίρες . "
Ολοι μας έχουμε ακούσει ιστορίες για χαμένους θησαυρούς και για ανθρώπους
που τους βρήκανε και φτιάχτηκαν οικονομικά, απο τις μανάδες μας
και τους παππούδες μας.
Τα περισσότερα είναι στην σφαίρα του μύθου αλλά αξίζει να λέγονται
και βέβαια υπάρχουν άνθρωποι που ψάχνουν μανιωδώς για αυτούς.
Πρίν λίγο καιρό καιρό στα τέλη του Μάρτη είχα πάει να μαζέψω σπαράγγια
σε κάτι υψώματα απέναντι απο την Αττική οδό . Εκεί που μάζευα δεν πρόσεξα
γλύστρισα και βρέθηκα χωμένος σε ένα λάκο μέχρι το λαιμό που ήταν καλυμμένος
με ξερόκλαδα. Ευτυχώς δεν κτύπησα και πολύ (αν και κατατρόμαξα απο την γλύστρα)
αλλα όταν βγήκα και τράβηξα τα ξερόκλαδα είδα ότι πρόκειτο για έναν
φρεσκοσκαμμένο λάκκο το πολύ μιας εβδομάδας και στο βάθος του υπήρχαν
πολλά σπασμένα πήλινα κεραμυδάκια , απο κάποιο σπασμένο κιούπι.
Πάντως ότι και να ήταν μέσα το είχαν πάρει.
Να κάποιες ιστορίες και μύθοι που όλοι μας
έχουμε ακούσει με κάποια παραλλαγή.
Ο Θησαυρός του Ναού.
Σε αυτο το τοπο που ζουμε υπαρχουν μερη που δυστυχώς δεν ξερουμε και ισως
και να μην γνωρισουμε ποτε. Ενα τετοιο μερος ειναι η Γόλα..Μεσα στο Ταυγετο
κρυμμενο, και μεσα στα δεντρα
Στη Γόλα που μεχρι πριν μερικα χρονια υπηρχαν μονο τρια σπιτια υπαρχει παλιο
ερημο πλεον μοναστηρι στο οποιο υπαρχει εκκλησακι που εκτος απο τους γνωστους
αγιους της εκκλησιας μας υπαρχουν και οι σοφοι της αρχαιας Ελλαδας!!!
Σε αυτο λοιπον το εκκλησακι πηγαινε καπου καπου ενας ντοπιος ο οποιος
απο αγαπη για την εκκλησια φροντιζε να την καθαριζει απο τις ακαθαρσιες
απο τις νυχτεριδες που κατοικουσαν στον τρουλο.
Ενα πρωινο πηγαινοντας στο σημειο συναντησε δυο 'ξενους' που ειχαν
κατασκηνωση εκει κοντα οι οποιοι του ειπαν πως ηταν εκει για την φυση
και τα σχετικα.
Την επομενη φορα που πηγε στο μοναστηρι ηταν μετα απο μερικες μερες,
μπαινοντας στο εκκλησακι εμεινε αφωνος. Στο κεντρο της εκκλησιας υπηρχε
στο πατωμα διακοσμητικο ψηφιδωτο ενος δικεφαλου αετου μεσα σε ενα κυκλο.
Αυτο ειχε αφαιρεθει απο το πατωμα και απο κατω του υπηρχε τρυπα βαθους
ενος μετρου και φυσικα τιποτα αλλο. Οι ξενοι βεβαια αφαντοι και το μυστηριο
του τι υπηρχε εκει θα βασανιζει ισως για παντα τον χωρικο.
Αν πατε ποτε θα δειτε τον ραγισμενο αετο να στολιζει το πατωμα.
Ο Γερμανός που επέστρεψε.
Η ιστορία που θα περιγράψω είναι «αληθινή» και συνέβει σε χωριό των Τρικάλων..
Συνέβει στο χωριό Πηγή, το οποίο βρίσκεται λίγο έξω απο τα Τρίκαλα. .
Στο χωριό υπάρχει μια τοποθεσία που ονομάζεται 5 πλατάνια.
Είναι ενας κύκλος απο 5 τεράστια πλατανια γιαυτό και πήρε αυτήν την ονομασία.
Εκεί το είχε φράξει ο μπαρμπα Μήτρος με τη γυναίκα του και είχε γαλοπούλες.
Ηταν τέλη δεκατιας 80 με αρχες 90.
Το αντρόγυνο όπως συνηθίζοταν εκείνα τα χρόνια κοιμόταν στο "μαντρι"
για να φυλάνε τα ζώα απο αλεπούδες κ.λ.π. Το μαντρί το είχε ο μπαρμπα Μήτρος
καμια δεκαριά χρόνια. Και εκεί που όλα κυλούσαν ήρεμα εμφανίστηκε εκείνο
το καλοκαίρι ένας Γερμανός με ένα πολυτελή αμάξι. Ρώτησε κάποιους απο το χωριό
για την τοποθεσία λεγοντάς τους οτι πολέμησε εκεί και ήθελε
να θυμηθεί τα μέρη ξανά. Κανένας όμως δεν έδωσε σημασία.
Ετσι λοιπόν ένα πρωί πήγε που λέτε ο Γερμανός
και ετοιμάζοταν να σκαψει "στο γνωστό γιαυτόν μέρος".
Ο μπαρμπα Νίκος είχε το μαντρί του λίγο πιο πέρα. Έτσι λοιπόν πρωί πρωί όπως
ηταν πήγαινε για να "βγάλει" κατι πρόβατα που είχε , έπεσε
πάνω στη "δουλειά" του Γερμανού. Αυτός χωρίς να τα χάσει τράβηξε
κατευθείαν πιστολι. Απειλώντας τον μπαρμπα Νίκο
πως αν δεν σκάψει θα τον σκοτώσει. Ο καημένος πήρε τον γκασμά
και άρχισε να σκάβει. Με το δέυτερο χτύπημα του γκασμά χτύπησε
σε κάτι μεταλλικό. Ήταν ένας τενεκές γεμάτος λίρες σε βάθος
λιγότερο απο 15 πόντους. Ο Γερμανός του έγνεψε να τις φορτώσει στο αμάξι.
Τι να κάνει ο καημένος ο μπαρμπα Νικος τις φόρτωσε και περίμενε.
Φεύγοντας ο γερμανός του πέταξε καμια 10αρια λίρες στον δρόμο.
Ο μπαρμπα Νίκος πήρε τις λίρες και ευχαριστούσε τον θεό
που ήταν ακόμα ζωντανός. Ο γείτονάς του ο μπαρμπα Μήτρος μόλις
το έμαθε έπεσε στο κρεβάτι για καμιά βδομάδα και το μόνο που τον άκουγες
να λεει ηταν: κοιμόμουνα πάνω τους για περισσότερα απο 10 χρόνια με τα νύχια
να έξυνα λίγο θα τις έβρισκα!!!!
Ο βοσκός που βρήκε τις λίρες.
Ο Μανόλης ήταν χοιροβοσκός της περιοχής των Αγράφων.
Μια γουρούνα του σκάβοντας κάτω από μια βελανιδιά βρήκε
ένα καζάνι γεμάτο χρυσά.
Ξεπερνώντας την τρέλα της στιγμής, φόρτωσε το καζάνι και αφού
το μετέφερε στο χωριό του, αποφάσισε να κάνει ένα μεγάλο έργο που τόχει
ανάγκη ο τόπος κι ένα γάμο που το γλέντι του θα είναι ανεπανάληπτο.
Έχτισε λοιπόν το "γεφύρι του Μανόλη" και στο "γάμο" του, που κράτησε
μια βδομάδα και σφάχτηκαν 200 γίδες σούτες.
Θησαυρός κτισμένος στον τοίχο.
Εδώ και πολύ καιρό η γριά μητέρα ενός ανθρώπου του ζητούσε να την επισκεφθεί
και να κάνει κάποιο μερεμέτι στον τοίχο της αυλής που άρχισε να πέφτει,
αλλά ο γιος, πότε με την δουλειά, πότε με την οικογένεια, ξεχνούσε να εκπληρώσει
την επιθυμία της μητέρας του, οπότε στις συνεχείς οχλήσεις, αποφάσισε
να της κάνει το χατίρι.
Πήρε λοιπόν τα κατάλληλα εργαλεία, καθώς και λίγο τσιμέντο και άμμο
και άρχισε να γκρεμίζει όπου ο τοίχος παρουσίαζε κλίσεις και να τον επισκευάζει
εκ νέου, ενώ πολλοί χασομέρηδες χωρικοί έβλεπαν την εργασία του κι έδιναν
τις συμβουλές τους, μια και ο μάστορας ήταν περισσότερο άνθρωπος
του στυλό και του μολυβιού παρά των σκληρών εργασιών.
Και ξαφνικά ω του θαύματος, μέσα από τα χαλασμένα του πεσμένου τοίχου,
ξεπρόβαλε καλοτοποθετημένος ένας τενεκές, που όταν άνοιξε το καπάκι του,
εμφανίσθηκε μέσα ένας τεράστιος θησαυρός χρυσών οθωμανικής κοπής
και αγγλικών χρυσών λιρών που έκαναν όχι μόνο τον τυχερό, αλλά
και την ομήγυρη να τρίβουν τα μάτια τους από την λάμψη.
Όπως εκ των υστέρων έγινε γνωστό, ο πατέρας του τυχερού συμπολίτη
ήταν μεγαλέμπορας λαδάς και ξυδάς, ονομαστός στην περιοχή
και στην εποχή του, που τιμάρευε καλά τους καρπούς των κόπων του.
Έτσι, τα χρήματα τα έκρυψε στον τοίχο του σπιτιού του, αλλά το μυστικό
φαίνεται ότι το κράτησε μέχρι την τελευταία πνοή και το πήρε μαζί του,
μέχρις ότου ο τυχερός γιος το έβγαλε από την αφάνεια.
Και άλλος τυχερός γιός.
Το ημερολόγιο αυτό υπάρχει σήμερα, στα χέρια ενός φίλου, αφού εντελώς
τυχαία αποκάλυψε στον προηγούμενο κάτοχο του, το πολύτιμο μυστικό.
Όπως έμαθε ο φίλος, το ημερολόγιο αυτό ανήκε στο Γερμανό αξιωματικό
που είχε επιλέξει για σπίτι του, το σπίτι ενός γνωστού Αθηναίου γιατρού, το 1940 - 41.
Ήταν ένα πλουσιόσπιτο.
Το ημερολόγιο αυτό είχε ξεχαστεί από τον γερμανό αξιωματικό, που έφυγε
βιαστικά στο τέλος του πολέμου και βρισκόταν σε μια βιτρίνα του ιατρείου.
Όπως μάλιστα του διηγήθηκε o τυχερός γιος του γιατρού, πολλές φορές έπαιζε
με αυτό, όταν ήταν πιτσιρικάς.
Ώσπου τον περασμένο Οκτώβριο (λόγω επετείου) το έπιασε πάλι στα χέρια του.
Το ημερολόγιο του γλιστράει από τα χέρια, πέφτει στο πάτωμα, η βάση του χτυπά
κάτω με τη γωνία της και ανοίγει! Όπως έπεσε στο πάτωμα από μέσα ένα μικρό
χαρτί ξεπρόβαλε , κίτρινο από τον καιρό, με λίγες γερμανικές λέξεις.
Η μετάφραση έλεγε: «Έβδομη πέτρα αριστερά, έβδομη πέτρα από το πάτωμα,
ο Διόνυσος χαρίζει υγεία»!!! Ο φίλος μας δεν δυσκολεύτηκε πολύ,
αν και στην αρχή τα έχασε!
Στο παλιό και γεμάτο παλιατζούρες υπόγειο του σπιτιού, υπήρχε τότε μια κάβα
με καλά κρασιά αριστερά από την είσοδο. Με λίγο κόπο έφτασε στο σημάδι.
Η πέτρα βγήκε εύκολα, αποκαλύπτοντας έναν αξιοσημείωτο μικρό θησαυρό,
κυρίως από χρυσά νομίσματα (λίρες και άλλα) της εποχής...
Ο θησαυρός του σαράφη.
Σε παραδοσιακό χωριό (κάπου στην Κομοτηνή), κάποιος αγόρασε ένα παλιό
γκρεμισμένο παραδοσιακό σπίτι το οποίο αποφάσισε να το αναπαλαιώσει
και να το χρησιμοποιήσει για παραθεριστική κατοικία.
-Θέλοντας να κρατήσει τα στοιχεία του παρελθόντος, παίρνει από γειτονικά
παραδοσιακά σπίτια χαρακτηριστικά που θα μπορέσουν μαζί με ό,τι απόμεινε,
να γίνει το σπίτι, όπως ακριβώς ήταν πριν εγκαταλειφθεί
και αφεθεί στο έλεος του χρόνου.
-Κάποιοι όμως από την γειτονιά σφύριξαν στο αφτί του ότι το γκρεμισμένο
σπίτι ανήκε στο παρελθόν σε κάποιον ονομαστό σαράφη, δηλαδή αργυραμοιβό
της περιοχής, ο οποίος είχε συνήθεια να τιμαρεύει τα γρόσια και τα χρυσαφικά
στο χώμα ή σε διάφορα ασφαλή σημεία του σπιτιού, ανοίγοντας τρύπες
και στην συνέχεια τις έκλεινε με μαεστρία για να μην ξεχωρίζουν από τους σοβάδες.
-Η μαρτυρία αυτή έγινε αφορμή να χάσει ο συμπολίτης μας τον ύπνο του
και να βρίσκεται από τα ξημερώματα, την ώρα που πιάνουν δουλειά οι Αλβανοί
εργάτες στο σπίτι, επιβλέποντας με μεγάλη προσοχή τα έργα και ιδιαίτερα
προς τα κεί πού σκάβανε και στο τι βγάζανε από μέσα.
-Καθώς όμως προχωρούν τα έργα, δεν φάνηκε ακόμη φως στο τούνελ
και οι υποψίες εστιάζονται ή στο ότι κάποιοι άλλοι πιο νωρίς έσπευσαν
με σκαπανικά να περάσουν από κόσκινο το σπίτι του σαράφη, ή ο σαράφης
ήταν πιο έξυπνος μια και μερίμνησε πριν αποδημήσει εις Κύριον, να ξεκοκαλίσει
ό,τι έφτιαξε με κόπους και θυσίες.
-Στο ίδιο χωριό στο παρελθόν έγινε και πάλι λόγος για κάποιο θησαυρό υπέργηρου
που όταν πέθανε, οι συγγενείς που γνώριζαν ότι ο γέρος τα συγκέντρωνε
μετά μανίας έψαξαν όλο το σπίτι και δεν βρήκαν τίποτα.
-Απελπισμένοι οι δικοί του, πέταξαν όλα τα παλιοπράγματα που υπήρχαν μέσα,
μεταξύ των οποίων και το στρώμα στον σκουπιδότοπο του χωριού,
όπου από τις βροχές και τον ήλιο έσκασε το περίβλημα και βγήκαν
στην επιφάνεια τα ρεσάτια, τα οποία μάζεψαν οι τσομπάνηδες κι έγιναν άνθρωποι..
--------------------------------------------
Αυτά τα ολίγα απο "ιστορίες" κάθε χωριό στην ελλάδα έχει και το δικό της μύθο.
Πάντως ολοι οι Ιντιάνα Τζόουνς σε αυτή την χώρα τρία πράγματα ονειρεύονται
1. Τον κώδικα Καραγιώργη
2. Να βρουν που είναι ο θησαυρός του Αλη πασά
3. και που είναι ο θησαυρός των Εβραίων του Μέρτεν
Για να δούμε περι τίνος πρόκειται:
Ο Κώδικας του Καραγιώργη.
Ο Κώστας Καραγιώργης ή Κώστας Γυφτοδήμος όπως ήταν
το πραγματικό του όνομα τοποθετήθηκε από το ΚΚΕ στις αρχές του 1943
καπετανιος στην περιοχη του Ολυμπου και πολιτικός καθοδηγητής
όλου του ΕΛΑΣ στην Θεσσαλια.
Πρόκειτο για πολυ μορφωμενο ανθρωπο (ήταν γιατρός) και καταγόταν
από την Λίμνη Ευβοίας, από αστική οικογένεια, ο πατέρας του ήταν δικαστής.
40άρης ρωμαλέος με καλλιεργημένη φυσιογνωμία παντα κυκλοφορουσε
στο βουνο με γραβατα και κουστουμι και είχε ιδιαίτερη αδυναμία
στο « ασθενές » φύλο Παντα σε καποιο μερος ειχε και μια ερωμενη.
Με τον Αρη τον Βελουχιώτη δεν τα πήγαινε καλά και η μεγαλη του φιλοδοξια
ηταν να τον αντικαταστήσει στην αρχηγια ολοκληρου του ΕΛΑΣ.
Σε αντιθεση με τον Αρη, ευθυγραμμιζοταν ευκολα με την κομματικη γραμμη.
Η προσπάθεια του Καραγεώργη για την ανάπτυξη του ΕΛΑΣ στη Θεσσαλία
και παραπέρα στη δυτική Μακεδονία διευκολύνθηκε χάρη
σε έναν Βρετανό αξιωματικό. Λίγο διάστημα μετά την άφιξή του
στη Θεσσαλία Άγγλοι αλεξιπτωτιστές έπεσαν στον Όλυμπο, στην περιοχή
της Καρυάς και ακριβώς στο ύψωμα Τιτάνα. Επικεφαλής τους ήταν ο συνταγματάρχης
(πρώην καθηγητής) Λέσλι Ρούφους Σέπερντ.
Σκοπός της ομάδας του Σέπερντ ήταν αποκλειστικά η εκτέλεση σαμποτάζ
στην κοιλάδα των Τεμπών. Εκεί βρήκαν μια κατάσταση έτοιμη.
Από τον Νοέμβριο του 1942 ο ΕΛΑΣ Θεσσαλίας είχε συγκροτήσει μια ειδική
μονάδα, το μηχανικό Ολύμπου,
με αρχηγό τον υπολοχαγό ΒΡΑΤΣΑΝΟ (Α. Αγγελούδη).
Η ομάδα αυτή είχε κιόλας πραγματοποιήσει την 31η Δεκεμβρίου 1942
το πρώτο σαμποτάζ στην σιδηροδρομική γραμμή που διέσχιζε τα Τέμπη.
Έτσι ο Σέπερντ βρήκε έτοιμη υποδοχή, ο Άγγλος συνταγματάρχης συνδέθηκε
αμέσως με το στρατηγείο Θεσσαλίας και ζήτησε να συναντηθεί με τον Καραγεώργη.
Εξεπλάγη που αντίκρισε έναν άνθρωπο εντελώς ραφιναρισμένο, με τεράστια
καλλιέργεια και ευρύτατη αντίληψη. Ο Καραγεώργης τον κατέκτησε αμέσως.
Ο Σέπαρντ υπήρξε εύκολο θύμα του, έλεγε κατόπιν ο Κρις Γουντχάουζ
και ο Έντυ Μάγιερς έγραφε: Ο Σέπαρντ είχε γίνει ΕΑΜίτης
. Ο Σέπερντ, έδειξε έκτακτη προσωπική συμπάθεια στον Καραγεώργη,
με αποτέλεσμα να πέσει βροχή όπλων, χρυσών λιρών, ιματισμού και άλλων
εφοδίων στην Θεσσαλία, που γονιμοποίησε εκείνη την διχασμένη
για απελευθερωτική δράση περιοχή. Ο Σέπερντ έμεινε μέχρι τέλους την Ελλάδα.
Σκοτώθηκε στα Δεκεμβριανά (1944) στην Αθήνα από νάρκη.
Κατά μια εκδοχή όμως, πολυβολήθηκε κατά λάθος από ένα αγγλικό άρμα.
Ο Καραγεώργης με ευγνωμοσύνη τον ανέφερε αργότερα , γιατί πράγματι
προσέφερε βοήθεια την οποία ούτε να διανοηθούν μπορούσαν αρχηγοί
ανταρτών άλλων οργανώσεων.
Οταν αργότερα ρωτήθηκε ο Καραγιωργης για το ποσες λιρες πηρε
απο τους αγγλους απαντησε οτι πηρε περιπου 2000 λιρες τις οποιες τις μισες
τις εδωσε στο πολιτικο γραφειο και τις υπολοιπες για τις αναγκες του αγωνα.
Ειναι επισης γνωστο οτι ο ΕΛΑΣ Θεσσαλιας ηταν η πιο κερδισμενος απο αποψη
αγγλικης ενισχυσης απο καθε αλλη περιοχη του ΕΛΑΣ.
Ειναι πολυ πιθανο ο Καραγιωργης να μην πηρε μονο 2000 λιρες αλλά πολύ
περισσότερες. Ειναι χαρακτηριστικο αυτο που λεγανε τότες στο ΚΚΕ για αυτον."
...τι τους κανει ο γυφτος τους αγγλους και τον εχουν στα ωπα ωπα?"
Ο Καραγιώργης είχε φτιάξει έναν χάρτη- κώδικα (και εδώ είναι ο τζόγος)
με τις τοποθεσίες που ήταν φυλαγμένες οι λίρες .
Λέγεται ότι οι εκκαθαριστικές επιχειρήσεις των Γερμανών στην περιοχή
την εποχή εκείνη και όλη η εσωκομματική διαμάχη στον ΕΛΑΣ που ακολούθησε
τον έδιωξε από την περιοχή και δεν μπόρεσε να πάρει όλες τις λίρες.
Για την ιστορία να πώ ότι μετά την κατοχή ανέλαβε διευθυντής
του "Ριζοσπάστη", τα άρθρα του έχουν μείνει στην ιστορία της αριστεράς
Και κατα την διαρκεια του εμφυλιου ηταν υποστράτηγος του ΔΣΕ στην νοτια
και κεντρικη Ελλαδα.Οταν ο στρατος εξεδιωξε τους ανταρτες
απο τις περιοχες αυτες ο Καραγιωργης
πηγε στο αρχηγειο του ΔΣΕ στο Γραμμο-Βιτσι.
Ηταν η εποχη οπου ο Ζαχαριαδης εψαχνε εξιλαστηρια θυματα
για την επερχομενη ηττα. Ετσι ο Καραγιωργης που εναντιωνοταν
με τις σταλινικες μεθοδους του Ζαχαριαδη απηχθηκε απο πρακτορες
του κομματος και φυγαδευτηκε στη Ρουμανια οπου περασε απο συνεχη
αδιακοπη και σκληρη ανακριση με την κατηγορια οτι ηταν πρακτορας των αγγλων.
Πεθανε στην φυλακη στην Ρουμανία απο τις κακουχιες.
Αργοτερα το κομμα τον αποκατεστησε.
Οσο για τον κώδικα , πολλοί φέρονται να έχουν κομμάτια του
και ο μύθος λέει ότι όσοι κατάφεραν να το αποκωδικοποιήσουν βρήκαν
τις λίρες διότι ήταν εξαιρετικά ακριβής.
Ποιος ξέρει;
Ο θησαυρός του Αλη πασά.
Στην Ήπειρο, θυμούνται ακόμη τις προσπάθειες ενός ιδιώτη να εντοπίσει
τον θησαυρό του Αλή Πασά. Δεκατέσσερα «φορτώματα» σε χρυσό, ασήμι
και διαμάντια λένε ότι ήταν ο πλούτος του, που από τις αρχές του αιώνα
δεκάδες άνθρωποι αναζητούν.
Πριν από δέκα χρόνια περίπου, ακόμη και οι αρμόδιες υπηρεσίες
(Αρχαιολογία, Εφορία, Αστυνομία) είχαν κινητοποιηθεί, όταν ένας Κερκυραίος,
που είχε βρει κάποιον χάρτη, έφτασε στην περιοχή Μαργαριτίου Θεσπρωτίας
και αφού εξασφάλισε τη σχετική άδεια, άρχισε να ψάχνει σε ένα μικρό
εκκλησάκι στις ρίζες ενός κυπαρισσιού. Οι ώρες περνούσαν, η μπουλντόζα
έσκαψε σε μεγάλο βάθος, αλλά τελικά θησαυρός δεν βρέθηκε.
Ο θησαυρός του Αλή Πασά πάντα απασχολούσε πολλούς και εκτός Ηπείρου.
Παλιότερα, άγνωστα άτομα ψάχνοντας άνοιγαν τρύπες στο Κάστρο των Ιωαννίνων.
Ενώ άλλοι, πιο τολμηροί, έφτασαν ως το Τεπελένι, στην Αλβανία, εκτιμώντας
ότι ο πασάς των Ιωαννίνων θα είχε μεταφέρει τους θησαυρούς του στη γενέτειρά του.
Υπάρχει και ένας άλλος θρύλος που θέλει τον Αλή πασά, βλέποντας
τα στρατεύματα του Χουρσίτ να πλησιάζουν , να στέλνει τον γιό του τον Βελή
με τον θησαυρό του για να τον κρύψει κάπου στην Ρούμελη.
Μια εικασία λέει ότι ο Βελής το έκρυψε σε μια σπηλιά κάπου στην Αιτωλοακαρνανία
έκτισε με αγκονάρια την είσοδό της και μετά όταν γύρισε πίσω στα Γιάννινα
σκότωσε όσους συμμετείχαν στην δουλειά .
Μια άλλη λέει ότι το καραβάνι με το θησαυρό έπεσε σε φοβερή νεροποντή
και στην προσπάθειά να διαβεί κάποιο χείμαρο και όλα τα φορτωμένα ζώα
όπως ήταν δεμένα μεταξύ τους παρασείρθηκαν από το νερό και ο θησαυρός
θάφτηκε σε κάποια καταβόθρα του χειμάρου. Σαν πιθανή περιοχη του συμβάντος
ορίζεται η περιοχή του Αλμυρού στο Βόλο.
Ο θησαυρός των Εβραίων
της Θεσσαλονίκης
(υπόθεση Μάξ Μέρτεν).
Κατά την κατοχή από τις 15 Μαρτίου ως τις 10 Αυγούστου 1943, οι Εβραίοι
της Θεσσαλονίκης μεταφέρονται και, πλην ελαχίστων, εξοντώνονται
στο στρατόπεδο Αουσβιτς-Μπιρκενάου, στην Πολωνία. Το γενικό πρόσταγμα
το είχε ο Γερμανός αξιωμαιτούχος Μαξιμίλιαν Μέρτεν, ο οποίος γεννήθηκε το 1911,
σπούδασε νομικά και μεταξύ 1942-1944 ήταν αναπληρωτή διοικητής
της Στρατιωτικής Διοίκησης Θεσσαλονίκης - Αιγαίου.
Στον Μερτεν αποδίδεται η εξόντωση της πλειονότητας των 80.000 Εβραίων
της μεγαλύτερης ισραηλιτικής κοινότητας που υπήρχε στη Νοτιοανατολική
Ευρώπη, οι οποίοι ζούσαν στη Θεσσαλονίκη και η υφαρπαγή των περιουσιών τους. Κατηγορήθηκε επίσης για την αποστολή 46.061 Εβραίων σε στρατόπεδα
συγκέντρωσης στην Πολωνία, οι περισσότεροι των οποίων πέθαναν,
άλλα και για τη δολοφονία 680 ελλήνων πολιτών.
Ακόμη του αποδίδεται ότι κατέστρεψε και σύλησε το νεκροταφείο
των Εβραίων στη Θεσσαλονίκη, ενώ εκβιαστικά ζητούσε χρήματα
από τις εβραϊκές οικογένειες για να μην σταλούν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης,
φροντίζοντας παράλληλα για την αρπαγή της περιουσία τους.
Αμεσοι συνεργάτες στο έργο του ήταν οι λοχαγοί των Ες-Ες Αλόις Μπρούνερ
και Ντίτερ Βισλιτσένι, δύο ανθρωπόμορφα τέρατα, όπως τους περιγράφουν
τα θύματά τους, οι οποίοι σύχναζαν στο κτίριο της οδού Βασιλίσσης Ολγας,
όπου ήταν η έδρα της SD, της φοβερής γερμανικής αντικατασκοπίας.
Ο Μπρούνερ χρησιμοποίησε τα ίδια πανούργα κόλπα που είχε χρησιμοποιήσει
προηγουμένως στη Βιέννη και αργότερα στο Ντρανσί του Παρισιού,
όπου έδρασε επίσης. Κάθε κρατούμενος έπρεπε να καταθέσει όσα χρήματα
είχε σε ελληνικές δραχμές ή ξένα νομίσματα, λαμβάνοντας μια απόδειξη
που έλεγε ότι «το ισότιμο ποσό θα αποδοθεί σε πολωνικά νομίσματα
ζλότι από την Τράπεζα της Κρακοβίας». Οι κρατούμενοι πίστεψαν
τις διαβεβαιώσεις ότι στο γκέτο του Αουσβιτς, όπου επρόκειτο να μεταφερθούν,
οι ηλικιωμένοι δεν θα υποβάλλονταν σε καταναγκαστική εργασία, τα παιδιά
θα πήγαιναν σε εβραϊκά σχολεία, οι άνδρες και οι γυναίκες θα δούλευαν
στα εργοστάσια και στα ορυχεία.
Ενας αμύθητης αξίας θησαυρός, από διαμάντια, χρυσά κοσμήματα και άλλα
τιμαλφή καθώς και χιλιάδες χρυσές λίρες, που η συνολική του αξία ξεπερνούσε
τα 125.000.000 χρυσά φράγκα, ποσό τεράστιο για την εποχή εκείνη,
λεηλατήθηκε από τους Γερμανούς.
Τι έγιναν όμως τα χρήματα αυτά;
Το λογικό θα ήταν ότι τα χρήματα αυτά - όσα μαζεύτηκαν με επιβεβαιωμένα
ιστορικά στοιχεία - να προωθήθηκαν στην Γερμανία, όπως συνέβη
και με περιουσίες Εβραίων από άλλες χώρες της Ευρώπης.
Στο Βερολίνο λειτουργούσε κεντρικός μηχανισμός και μεταφοράς
και εκμετάλλευσης των εβραϊκών περιουσιών . Φαίνεται όμως ότι, μάλλον
η απληστία κάποιων δεν τα έστειλε όλα.
Ο Μερτεν έφυγε μετά το τέλος του πολέμου στη Γερμανία και επέστρεψε
τον Μάιο του 1957 στην Ελλάδα ως «τουρίστας», μετέβη αμέσως
στη Θεσσαλονίκη, αναζητώντας κατά μια εκδοχή έναν κρυμμένο θησαυρό,
η για να καταθέσει ως μάρτυρας στη δίκη ενός διερμηνέα του κατά τον ίδιο.
Αλλά στην επιστροφή του αυτή στην Ελλάδα αναγνωρίστηκε από επιζώντα
θύματά του, προσήχθη σε δίκη, στο ειδικό δικαστήριο εγκληματιών πολέμου
της Αθήνας, η οποία διήρκεσε από τις 11 Φεβρουαρίου ως τις 5 Μαΐου 1959
και καταδικάστηκε σε 25ετή κάθειρξη. Αφέθηκε όμως ελεύθερος μετά την έκδοση,
από την τότε ελληνική κυβέρνηση κατόπιν εντόνων πιέσεων
από την κυβέρνηση της τότε Δυτικής Γερμανίας, η οποία επικαλέστηκε
το διατάγμας 4016, με το οποίο οριζόταν ότι
«αναστέλλεται αυτοδικαίως και χωρίς να απαιτείται απόφασίς του δικαστηρίου,
πάσα δίωξις Γερμανών υπηκόων φερομένων ως εγκληματιών πολέμου, καθώς
και η εκτέλεσις πάσης ποινής ή το υπόλοιπον ταύτης».
Ετσι, στις 5 Νοεμβρίου 1959, ο «Δήμιος της Θεσσαλονίκης» Μέρτεν
αποφυλακίζεται και απελαύνεται από την Ελλάδα, έχοντας καθήσει στις φυλακές
μόλις 28 μήνες περίπου, μαζί με την προφυλάκιση.
Πέθανε το 1976 στο Μανχάιμ.
Η ιστορία του ξεχάστηκε με την πάροδο του χρόνου και καμιά κουβέντα
δεν έγινε για τα χρήματα και τις περιουσίες. Ώσπου την περίοδο 1998-1999
εμφανίζεται ο κρατούμενος Κωνσταντίνος Βρεττός ένα μπουμπούκι που είχε
φυλακιστεί για σωρεία από κλοπές και απάτες και με την βοήθεια δικηγόρων
προσεγγίζει το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο ισχυρίζεται ότι γνωρίζει
που βρίσκεται ο θησαυρός των Εβραίων της Θεσσαλονίκης με όλα τα νομίσματα,
τα τιμαλφή και άλλα πολύτιμα αντικείμενα που είχε κλέψει ο Μερτεν.
Τον περιγράφει κιόλας. «Περιελάμβανει 46 κιβώτια με 230.000 χρυσές λίρες,
ένα μολυβοσφράγιστο σεντούκι με περίπου 300 τεράστια διαμάντια,
άλλα και θρησκευτικά κειμήλια σε δύο σάκους γύρω στα 75 κιλά ο καθένας»
Ο Βρεττός αποκαλύπτει μια εντυπωσιακή και αληθοφανή ιστορία, η οποία
παρασέρνει το 2000, νομικούς, υπεύθυνους πολλών δημοσίων υπηρεσιών
αλλά και τους επικεφαλής της Ισραηλιτικής κοινότητας.
Όλοι πείθονται ότι ο θησαυρός βρίσκεται στον Μεσσηνιακό Κόλπο
και οργανώνουν, τον Αύγουστο του 2000, τεράστια επιχείρηση
με καταδυτικά σκάφη, πλοία του ΣΔΟΕ, του Λιμενικού Σώματος
άλλα και θαλαμηγούς ιδιωτών για να βρουν τον « θησαυρό »
Φυσικά , δεν βρέθηκε τίποτε, όμως ο Βρεττός και οι συνεργάτες του
ετοιμάζονται να επανέλθουν γιατί υποτίθεται ότι εκείνη η υποθαλάσσια
έρευνα δεν ήταν σωστή.
Ο Βρεττός ισχυριζόταν ότι γνώριζε την ύπαρξη και τον τόπο πόντισης
του θησαυρού λόγω γνωριμίας του με τον Μερτεν στις αρχές του1950.
Και αυτό γιατί, όπως έλεγε, ο Μερτεν ήταν ανιψιός του Αρχηγού των Ες-Ες
στην Αθήνα Τίτα Κλάμερ, ο οποίος είχε παντρευτεί την Νίτσα Καναγκινή,
εξαδέλφη του Βρεττού. Σύμφωνα με τον Βρεττό - ο οποίος τότε ήταν περίπου
22-23 ετών - ο Μερτεν του εκμυστηρεύτηκε ότι μετέφερε τον θησαυρό
με υποβρύχιο ως την περιοχή του Κατακώλου.
Κατόπιν με ένα καΐκι, μαζί με άλλους τρεις γερμανούς αξιωματικούς,
πόντισε τα σεντούκια στον Μεσσηνιακό Κόλπο, ανοιχτά της Φοινικούντας,
ενώ έθαψε μέρος του θησαυρού στην περιοχή Αγραπιδιά , κοντά στο χωριό
Βασιλίτση Μεσσηνίας. Σύμφωνα με την ίδια αφήγηση, εν συνεχεία ο Μερτεν
σκότωσε τους τρεις γερμανούς για να μην αποκαλύψουν το μυστικό.
Τα πτώματα τον γερμανών υποτίθεται ότι ξεβράστηκαν στο βασιλίτσι
και ότι ακολούθησε μεγάλη ανεπιτυχείς έρευνα των ελληνικών και των γερμανικών
αρχών για τον εντοπισμό των δραστών της δολοφονίας τους.
Εχει αποδειχθεί ότι τίποτα από τα παραπάνω δεν ίσχυε και ο τύπος ήταν λαμόγιο
είχε κάνει το ψέμα επιστήμη και τα έκανε όλα αυτά για να τσιμπίσει κάνένα
φράγκο από τους Εβραίους. Πιθανόν να υπήρχε κάποιος καπνός αλλά με αυτά
που είπε απλά τον μύρισε και ποτέ δεν είδε την φωτιά.
Αν υπάρχουν υπολείματα αυτής της περιουσίας τότε το πιθανότερο να είναι
κάπου θαμένα στην Βόρειο Ελλάδα.
... και όμως πολλοί ψάχνουν
«Δεξιά μεριά του λαγκαδιού
κι αριστερά του Κάστρου
εκεί κοιμάται ο Κάκαβος
με τα φλωριά γεμάτος.»
Χρόνια τώρα, δεκάδες άνθρωποι ψάχνουν τους θησαυρους που ανάφερα
παραπάνω αλλά και άλλους.Όπως τον θησαυρό του Λύκου στην Πελοπόννησο
και του Σιαδήμα στην Στερεά Ελλάδα του Νταβέλη εδώ στην Αττική και,
φυσικά, πολλοί μύθοι έχουν φτιαχτεί για τους θησαυρούς αυτούς.
Ότι είναι στοιχειωμένοι, καταραμένοι αλλά και αμύθητοι.
Για να κεντρίζουν την φαντασία και την περιέργεια.
Ιστορίες που μοιάζουν με παραμύθια, εξάπτουν τη φαντασία χιλιάδων
Ελλήνων, οι οποίοι ξεχύνονται σε βουνά και λαγκάδια
Το πέρασμα Ρωμαίων, Βυζαντινών, Ενετών, Σταυροφόρων, Σαρακηνών
πειρατών αλλά και Τούρκων και Γερμανών, άφησε πίσω του κρυμμένους
θησαυρούς που οι κάτοχοί τους προσπάθησαν να τους προφυλάξουν
από τους άρπαγες και ανάλογα με τις συνθήκες επέλεγαν τον τρόπο
με τον οποίο τους έκρυβαν.
Οι ληστές και οι πειρατές προτιμούσαν να απαλλαγούν σύντομα από τα πολύτιμα
φορτία τους και έτσι επέλεγαν να τα κρύβουν σε εύκολα αλλά ταυτόχρονα
δυσπρόσιτα σημεία, όπως χαράδρες, πηγάδια ή σπηλιές. Πολλούς θησαυρούς
άφησαν και οι Τούρκοι πριν φύγουν από την Ελλάδα. Το αγαπημένο τους...
..............χρηματοκιβώτιο ήταν κάποιο πιθάρι η κάποιο καζάνι .
Έκρυβαν τους θησαυρούς τους χρησιμοποιώντας σαν δόλωμα ένα μικρότερο
δίπλα του και σε μικρότερο βάθος, ώστε όποιος τον έβρισκε να σταματούσε εκεί.
Τα σημάδια τους ήταν η στάχτη, τα κάρβουνα και ο ασβέστης,
μια και το πέρασμα του χρόνου δεν αλλοιώνει αυτά τα υλικά.
Χιλιάδες ή εκατομμύρια λίρες από το αντάρτικο βρίσκονται όπως μεταφέρεται
από στόμα σε στόμα σε κάποια σημεία της Ελλάδας.. Όσο για τους θησαυρούς
των Εβραίων, που διώχθηκαν, συνήθως τους έθαβαν στην αυλή ή σε κάποιο
σημείο του σπιτιού, ώστε αν κάποιος από την οικογένεια σωθεί
να επιστρέψει και να τον βρει...
Το ψάξιμο για κάποιον κρυμμένο θησαυρό είναι πάθος όμοιο
με το πάθος του μεθύστακα για το πιοτό ή του τζογαδόρου του καζίνου.
Σε κάθε περίπτωση ο κίνδυνος να την πατήσεις είναι κατά πολύ πολλαπλάσιος
από το να βρείς κάτι. Όπως και να έχει όποιος θέλει ασχολείται ...
Υ.Γ:1
τα παραπάνω στοιχεία είναι απο αφηγήσεις
που κατα καιρούς άκουσα,
απο σχετικές δημοσιεύσεις και ιστορίες
που έπεσαν στα χέρια μου.
.jpg)
Υ.Γ: 2 Και μια πρόταση σε όσους ψάχνουν
σε βουνά και λαγκάδια.
«Αφου σκάβετε που σκάβετε δεν φυτεύετε
και κανένα δεντράκι στην τρύπα
που ανοίγετε να μην πάει τσάμπα ο κόπος σας.
Όχι τίποτα άλλο για να μην πέσει και σκοτωθεί
κανένας χριστιανός
(όπως η αφεντιά μου)
και για να ξαναπρασινήσουν τα βουνά μας.»
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου