Μπορεί η αποχώρηση των ΗΠΑ από το Αφγανιστάν και η κατάληψη
της εξουσίας από τους Ταλιμπάν, να είναι απλά η κορυφή του παγόβουνου;
Υπάρχει η πιθανότητα η υπερδύναμη απλά να ανασυντάσσει
τις δυνάμεις της γιατί θεωρεί πως στο εξής όλο το «παιχνίδι»
θα παιχτεί άλλου;
Μπορεί πλέον να έχουμε φτάσει στο σημείο που παρακολουθούμε
την πτώση μιας «αυτοκρατορίας»;
Τις τελευταίες ημέρες, και ειδικά μετά την αρχή της προέλασης των Ταλιμπάν
προς την Καμπούλ, ειδικοί αναλυτές σε όλο τον κόσμο προσπαθούν
να εξηγήσουν τι συμβαίνει στη Μέση Ανατολή.
Κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά τι ακριβώς έχει συμβεί
ή ακόμα περισσότερο, τι μπορεί να συμβεί στο άμεσο μέλλον.
Σε αυτό που συμφωνούν όλοι, ωστόσο, είναι πως το παιχνίδι άλλαξε,
η τράπουλα ανακατεύτηκε και το αύριο μοιάζει, και ίσως να είναι,
πιο απρόβλεπτο και δυσοίωνο από ποτέ.
Εύλογα μπορεί να αναρωτηθεί κάποιος πώς είναι δυνατόν η υπερδύναμη
να μην μπορεί να έχει πλέον πάνω από ένα ανοιχτά μέτωπα.
Κι όμως. Οι ΗΠΑ του σήμερα, δεν έχουν καμία σχέση με τις ΗΠΑ του χθες.
Η οικονομία τους δεν είναι σε καθόλου καλή κατάσταση, ενώ και οι εσωτερικές
πληγές που «άνοιξε» η διακυβέρνηση Τραμπ δεν φαίνεται εύκολο να κλείσουν.
Ίσως, όλοι γινόμαστε μάρτυρες της πτώσης μιας «αυτοκρατορίας».
Είναι και αυτό ένα πιθανό σενάριο που πλέον το χρησιμοποιούν πολλοί
αναλυτές σε διάφορες γωνιές του πλανήτη.
Ίσως απλά οι ΗΠΑ παίζουν μια παρτίδα σκάκι για γερά νεύρα.
Το ξόδεμα των στρατιωτικών πόρων, το εμφυλιοπολεμικό κλίμα στο εσωτερικό
των ΗΠΑ και η ενδυνάμωση των αντιπάλων τους, είναι τρία στοιχεία
που μόνο οι τυφλοί δεν μπορούν να δουν.
Μέσα σε αυτή την εξίσωση, έπρεπε να παρθεί μια απόφαση:
Θα παραμείνουν σε μια περιοχή (Μέση Ανατολή και Κόλπος) που, πλέον,
(σύμφωνα με το νέο δόγμα που αναφέρθηκε πριν) δεν τους προσφέρει τίποτα
ή θα αποχωρήσουν και θα ανακατέψουν την τράπουλα;
Ξεκάθαρα αποφάσισαν το δεύτερο.
Όπως εξηγούσε και ο Αμερικανός αναλυτής Χουάν Κόουλ ακόμα κι αν
οι αντίπαλοι των ΗΠΑ νιώθουν αυτή τη στιγμή πως έχουν το πάνω χέρι
και πως οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι «στριμωγμένες»,
σύντομα θα διαπιστώσουν πως τα πράγματα δεν είναι απλά.
Ο Τζο Μπάιντεν όταν ήταν γερουσιαστής είχε ψηφίσει υπέρ της επέμβασης
στο Αφγανιστάν μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις του 2001
στους δίδυμους πύργους.
Αλλά μόνο τότε.
Από εκείνη την περίοδο και μέχρι που εκλέχθηκε πρόεδρος των ΗΠΑ,
δήλωνε πάντα αντίθετος στην παραμονή των αμερικανικών στρατευμάτων εκεί.
Και αυτό το έκανε και σαν γερουσιαστής και σαν αντιπρόεδρος
της κυβέρνησης Ομπάμα και βέβαια τώρα σαν πρόεδρος των ΗΠΑ.
Πάντα επέμενε (και είχε κοντραριστεί σε αυτό με τον Ομπάμα)
πως σκοπός αυτής της επέμβασης ήταν η καταπολέμηση της τρομοκρατίας
και της Αλ Κάιντα και όχι η οικοδόμηση ενός κράτους
(πράγμα που επανέλαβε και στην προ ημερών ομιλία του
μετά την κατάληψη της Καμπούλ από τους Ταλιμπάν).
Με την εκλογή του Μπάιντεν ήταν δεδομένη η απομάκρυνση
των αμερικανικών δυνάμεων από το Αφγανιστάν.
Και ίσως αυτό να γινόταν ακόμα κι αν δεν είχε ξεκινήσει τη διαδικασία
ο Τραμπ που έκανε τις πρώτες επαφές με τους Ταλιμπάν.
Η στρατηγική επιλογή των ΗΠΑ, πλέον, είναι ξεκάθαρη και θέλει
τα στρατεύματά τους να αποχωρήσουν οριστικά από την ευρύτερη
περιοχή της Μέσης Ανατολής και του Περσικού Κόλπου.
Ο στόχος είναι ένας: να δώσουν έμφαση στον Ειρηνικό, στην Ασία
και στην Κίνα που είναι ο ξεκάθαρος αντίπαλος των ΗΠΑ.
Αυτό αναφέρει το νέο δόγμα και αυτό θα υπηρετηθεί πιστά.
Δικό μας σχόλιο:
Το αποτέλεσμα, όπως και να το δεις όμως είναι ότι και σε αυτήν
την επιχείρηση το μόνο που κατάφεραν στο τέλος,
εκτός από το να "πετάξουν" κάποια απίστευτα μεγάλα ποσά
για να κάνουν όχι μόνο μια τρύπα στο νερό όπως συνήθως λέει ο λαός
για κάτι τέτοια, αλλά εξόπλισε πολύ καλύτερα τους Ταλιμπάν.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου