Ο συναινετικός Πρόεδρος μας μάρανε

Του Δημήτρη Καμπουράκη

Ο Σημίτης, ο Γιώργος, ο Βενιζέλος, ο Παυλόπουλος ή κάποιος άλλος; 

Ποιον θα βάλουμε τέλος πάντων ένοικο στο Προεδρικό; Εδώ σε θέλω κάβουρα

 να περπατάς στα κάρβουνα. 

Ο Ερντογάν αλωνίζει, η οικονομία προσπαθεί να απογειωθεί αλλά ακόμα 

οι ρόδες της σέρνονται στο έδαφος, οι επενδύσεις που θα φέρουν δουλειές

 όλο έρχονται κι όλο στον δρόμο βρίσκονται, αλλά εμείς πλακωνόμαστε 

ποιον θα έχουμε Πρόεδρο χωρίς αρμοδιότητες.

Συμπαθάτε με αλλά ασχολούμαστε με σαχλαμάρες. 

Δεν έχω τίποτα με τους ανθρώπους, εξάλλου η εμπειρία έχει αποδείξει πως όποιος 

κι αν κάτσει στον Προεδρικό θώκο μπορεί εύκολα να κάνει μια επιτυχημένη θητεία ανεξαρτήτως της πολιτικής του προϊστορίας. 

Όποιος δεν εμπλέκεται στην καθημερινή πολιτική αντιπαράθεση, μπορεί δίχως

 ιδιαίτερη προσπάθεια να αναδειχθεί σε σύμβολο εθνικής ενότητας.

Εμείς βέβαια ως λαός, απεχθανόμαστε κάθε είδους ενότητα, κυρίως την εθνική. 

Σπάμε τα κεφάλια μας για μια φωτογραφία αστυνομικού που συλλαμβάνει

 έναν μπαχαλάκια και αλληλοβριζόμαστε σκαιώς για τον εορταστικό φωτισμό 

της Βασιλίσσης Σοφίας. 

Ο συναινετικός Πρόεδρος μας μάρανε. 

Με πάσα ειλικρίνεια σας εξομολογούμαι τον φόβο μου να βρεθεί

 ελληνική κυβέρνηση μπροστά σε σοβαρό θερμό επεισόδιο ή σε σύρραξη

 με τους επιθετικούς μας γείτονες.

Τρέμω και μόνο στην ιδέα του τι θα επακολουθήσει.

 Η κυβέρνηση –όποια κι αν είναι- θα κάνει πιστεύω το καθήκον της, 

αλλά τα λαϊκά της μετόπισθεν που κανονικά θα πρέπει να είναι ατσαλωμένα 

σ’ ένα ενιαίο εθνικό μέτωπο, θα βράζουν.

 Όλοι θα κάνουν τους στρατηγούς μέσα από το fb και το twitter και όποια

 κι αν είναι η κατάληξη θα αρχίσουμε οι μισοί να κατηγορούμε

 τους άλλους μισούς για πουλημένος και προδότες.

Το γράφω εδώ και μέρες ότι πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ως λαός

 που βαδίζουμε και μπροστά σε τι δυσκολίες έχουμε βρεθεί, διότι οι συζητήσεις 

που κάνω και με πολιτικούς παράγοντες και με τον απλό κόσμο με κάνουν

 εξαιρετικά απαισιόδοξο. 

Οι μεν παράγοντες παριστάνουν τους πολύξερους καθησυχαστές

 (ενώ δεν έχουν ιδέα τι πραγματικά γίνεται), ο δε κόσμος έχει έναν αφοπλιστικό 

μαξιμαλισμό. 

Απαιτεί και την πατρίδα ολόκληρη και τον οικονομικό σκύλο χορτάτο.

Δεν είναι κακό να απαιτεί κανείς το μέγιστο, επειδή όμως 

τα χω ξαναζήσει αυτά ξέρω ότι αυτές οι υπερβολές καταλήγουν στο τέλος 

σε μεγάλους θυμούς που ξεσπούν επί δικαίων και αδίκων.

 Κυρίως την πληρώνουν αυτοί που αναλαμβάνουν την ευθύνη τους 

την κρίσιμη στιγμή και βάζουν το χέρι τους στην φωτιά 

για να βγάλουν τα κάστανα.

 Στο τέλος, ο όχλος τους καίει ολόκληρους. Ελπίζω να με καταλαβαίνετε…

ΠΗΓΗ