Κατάλογος χωρών με περιορισμένη αναγνώριση
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Ένας αριθμός γεωπολιτικών οντοτήτων έχουν ανακηρυχτεί σε κράτος
και έχουν επιχειρήσει de jure αναγνώριση ως κυρίαρχα κράτη, με διαφορετικούς
βαθμούς επιτυχίας. Στο παρελθόν, έχουν υπάρξει παρόμοιες οντότητες,
και σήμερα υπάρχουν οντότητες που διεκδικούν ανεξαρτησία, συχνά ελέγχοντας
de facto τα εδάφη που διεκδικούν, με αναγνώριση από εντελώς μηδέν,
μέχρι πλήρη αναγνώριση από όλα τα κράτη.
Υπάρχουν δύο παραδοσιακά δόγματα που παρέχουν κριτήρια για το πότε
ένα de jure κυρίαρχο κράτος θα πρέπει να αναγνωρίζεται ως μέλος
της διεθνούς κοινότητας.
Η θεωρία της ανακήρυξης (declarative theory ) ορίζει ότι ένα κράτος ως πρόσωπο
του διεθνούς δικαίου αν πληροί τα παρακάτω κριτήρια: 1.
προσδιορισμένη επικράτεια 2. μόνιμο πληθυσμό 3. κυβέρνηση 4. δυνατότητα
να συνάψει σχέσεις με άλλα κράτη.
Σύμφωνα με αυτήν τη θεωρία, η κρατική οντότητα είναι ανεξάρτητη
από την αναγνώριση από τα άλλα κράτη.
Σε αντίθεση, η θεωρία της σύστασης (constitutive theory) ορίζει ένα κράτος
ως μέλος της διεθνούς κοινότητας αν αναγνωρίζεται ως τέτοιο
από ένα άλλο κράτος που είναι ήδη μέλος της διεθνούς κοινότητας[1].
Αρκετές οντότητες επικαλούνται
κάποια από ή και τις δύο θεωρίες
για να νομιμοποιήσουνε την διεκδίκησή τους ως κράτη.
Υπάρχουν για παράδειγμα οντότητες που έχουν τα κριτήρια της θεωρίας
της ανακήρυξης (με de facto πλήρη ή μερικό έλεγχο της περιοχής που διεκδικούν,
κυβέρνηση και μόνιμο πληθυσμό), αλλά δεν έχουν αναγνωριστεί από κάποιο
ή περισσότερα κράτη.
Η μη αναγνώριση είναι συχνά αποτέλεσμα διαμάχης με άλλες χώρες,
οι οποίες διεκδικούν τις οντότητες που θέλουν να γίνουν κράτος
ως αναπόσπαστο μέρος της επικράτειάς τους.
Σε άλλες περιπτώσεις, δύο ή περισσότερες μερικώς αναγνωρισμένες οντότητες
μπορεί να διεκδικούν την ίδια εδαφική περιοχή, με την κάθε μία από αυτές
να έχει τον de facto έλεγχο ενός μέρους από αυτήν την περιοχή
Οντότητες που αναγνωρίζονται ως κράτη από μόνο κάποια κράτη, συνήθως
αναφέρουν τη θεωρία της ανακήρυξης για να νομιμοποιήσουν την διεκδίκησή τους.
Σε πολλές περιπτώσεις, η μη διεθνής αναγνώριση επηρεάζεται από την παρουσία
ξένων στρατευμάτων στην περιοχή του επίδοξου κράτους, έτσι ώστε
να κάνει προβληματική την de facto περιγραφή του στάτους.
Η διεθνής κοινότητα μπορεί να κρίνει ότι αυτή η στρατιωτική παρουσία
περιορίζει την οντότητα σε κράτος- "μαριονέτα", με τον πραγματικό έλεγχο
της κυριαρχίας να είναι στα χέρια της ξένης δύναμης.
Ιστορικά παραδείγματα αυτής της περίπτωσης είναι
το «Κράτος της Μαντζουρίας», κράτος- "μαριονέτα" της Ιαπωνίας,
ή τα δημιουργημένα από την Γερμανία κράτη
της Σλοβακικής Δημοκρατίας (1939-1945),
και του Ανεξάρτητου Κράτους της Κροατίας.
Επίσης, το 1996 στην υπόθεση Λοϊζίδου εναντίον Τουρκίας,
το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων έκρινε ότι
η Τουρκία έχει ασκήσει εξουσία στην περιοχή της Βόρειας Κύπρου.
Υπάρχουν επίσης οντότητες οι οποίες δεν ελέγχουν καμία επικράτεια
ούτε πληρούν αναμφισβήτητα τα κριτήρια της θεωρίας της ανακήρυξης,
αλλά έχουν αναγνωριστεί de jure σαν κυρίαρχες οντότητες
από τουλάχιστον ένα κράτος.
Ιστορικά παραδείγματα αυτού είναι η περίπτωση της Αγίας Έδρας
για την περίοδο 1870–1929, και της Εσθονίας, Λετονίας και Λιθουανίας
κατά την περίοδο της Σοβιετικής προσάρτησης.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου