Κρατώντας μαγικό ραβδί κοιτώντας με στα μάτια
ερχόσουν πάντα λαμπερή, ντυμένη σαν νεράιδα
και ράντιζες χρυσόσκονη τα έπιπλα κι εμένα
έτσι που εύκολα να μπω στην χώρα του ονείρου.
Να δραπετεύω ήθελα σε κόσμους ουτοπίας
εκεί που ζουν τα ξωτικά, τελώνια και νεράιδες,
εκεί όπου τα θαύματα δεν προκαλούν εκπλήξεις
κι ο πόνος είναι άγνωστος κι ο θάνατος το ίδιο.
Μα είναι κόσμοι δυστυχώς που μοιάζουν με φουσκάλες
Γυαλίζουν όμορφα πολύ, γυαλίζουν αλλά……..σκάνε.
Καρτσωνάκης Πάν
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου