Ποια είναι η γνώμη σας;
Όλες οι απόψεις δεν είναι απαραίτητο
να εκφράζουν πάντοτε και την δική μας άποψη
(μακριά, από εμάς η λογοκρισία)
αλλά τα δημοσιοποιούμε μήπως και γίνουν
αφορμή για διάλογο
αλλά όχι με χυδαίους χαρακτηρισμούς.
Πολιτισμένο διάλογο επιθυμούμε.
Έναν γόνιμο διάλογο με επιχειρήματα όμως.
Υ.Γ: Δυστυχώς, το αστείο είναι
ότι έχουμε "κατηγορηθεί" από "δημοκράτες"
για δημοσιεύσεις άρθρων
επειδή αυτοί δεν συμφωνούσαν με τις απόψεις
που διατύπωναν, οι αρθρογράφοι.
Του Χρήστου Χωμενίδη
Η 21η Μαϊου 2023 θα καταγραφεί ως η αντιστροφή της 5ης Ιουλίου 2015.
Τότε, στο δημοψήφισμα το οποίο προκηρύχθηκε και διεξήχθη
στα ακραία όρια της συνταγματικής νομιμότητας, το 62%
των πολιτών πίστεψε στους λεονταρισμούς μιας δράκας ιδεοληπτικών
που φαντασιώνονταν πως θα χτυπούσαν τα νταούλια κι όλος ο κόσμος
θα χόρευε στον χαβά τους. Που οραματίζονταν την Ελλάδα
σαν μια Κούβα της Μεσογείου, αδιαφορώντας παγερά
για τις συνέπειες της επαναστατικής τους ονείρωξης τους στις ζωές
των ανθρώπων, ιδίως των οικονομικά πιο αδύναμων.
Χθες η σημαία από νάυλον που επέμεναν να ανεμίζουν
έγινε στις κάλπες κουρέλα.
Γιατί; Διότι ο Συνασπισμός της Ριζοσπαστικής Αριστεράς,
που θέριεψε στην καμμένη γη της χρεοκοπίας του 2010
και των μνημονίων, αποδείχθηκε πολιτικός μύκητας.
Μανιτάρι χωρίς ρίζες, που όσο περνούσε ο καιρός,
καταντούσε ολοένα και πιο δηλητηριώδες.
Τι να θυμηθούμε; Το "Μητσοτάκη Γα…έσαι", αιχμή
του αντιπολιτευτικού τους λόγου; Την επαμφοτερίζουσα στάση
κατά την πανδημία, το κλείσιμο του ματιού
προς τους αντιεμβολιαστές;
Τις σχεδόν ίσες αποστάσεις κατά την πρώτη φάση
της εισβολής της Ρωσίας στην Ουκρανία;
Τις οιμωγές για την ανύπαρκτη μικρή Μαρία του Έβρου -
το κυνικό εμπόριο γενικά ευαισθησίας και ανθρωπισμού
εκ του ασφαλούς; Το κίνημα για την προστασία του νερού
που ως δημόσιο αγαθό πότε μέχρι σήμερα δεν απειλήθηκε;
Την απόπειρα εργαλειοποίησης των νέων από μεσήλικες
και υπερήλικες, οι οποίοι ανάθεμα κι αν υποψιάζονται
τις προκλήσεις και τις συγκρούσεις που φέρνει ο 21ος αιώνας;
Η απρέπεια σαν υποκατάστατο πολιτικού λόγου κορυφώθηκε
τις τελευταίες ημέρες με την αήθη επίθεση στον Διονύση Σαββόπουλο.
Ο τυχοδιωκτισμός με το φλέρτ στους ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής.
Η γκάφα Κατρούγκαλου στάθηκε η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι.
Υπήρξε εντούτοις, στην ουσία, η μοναδική ειλικρινής,
συγκεκριμένη δήλωση σε μια προεκλογική εκστρατεία
που προσπαθούσε εναγωνίως να θολώσει τα νερά.
Αν μη τι άλλο ο Κατρούγκαλος έπεσε εντίμως,
λέγοντας "αυτοί είμαστε".
Πιστεύω ότι το βαθύ -ανίατο εάν κρίνω από τις πρώτες
μετεκλογικές αντιδράσεις- πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ
είναι η αδυναμία κατανόησης της ελληνικής κοινωνίας.
Μεγαλωμένα τα στελέχη του σε κομματική γυάλα, ισόβια
συναναστρεφόμενα τους ομοϊδεάτες τους, αποφεύγοντας
την έκθεση στην πιάτσα και στην καθημερινότητα, αδυνατούν
να αντιληφθούν τις ανάγκες και τις επιθυμίες
των κανονικών ανθρώπων.
Άσε που τους κοιτάζουν αφ’ υψηλού. Τους σνομπάρουν.
Τους αποκαλούν περιφρονητικά "κυρ-Παντελήδες" καθότι
οι ίδιοι είναι φτιαγμένοι, δήθεν, από άλλο μέταλλο.
Ε, οι "κυρ-Παντελήδες" χθες τούς τιμώρησαν.
Η κακή σχέση του ΣΥΡΙΖΑ με την πραγματικότητα τον ώθησε
να εναγκαλιστεί φιγούρες έμπλεες μισαλλοδοξίας ή και προφανώς
διαταραγμένες. Όταν έχεις για επικοινωνιακό μπροστάρη σου
τον "αψύ Σφακιανό" ή την ξανθιά κυρία από τη Φιλοθέη, προφανώς
η πειθώ σου έξω από τον μικρόκοσμο των social media
καταβαραθρώνεται.
Κανείς κανονικός άνθρωπος δεν αντέχει να του γανιάζεις τα αυτιά
με υστερικές τσιρίδες, βαφτίζοντας τα υπαρξιακά σου αδιέξοδα
"νεοφεμινισμό", "δικαιωματισμό" ή "επαναστατικό οίστρο"
. Το να φωτογραφίζεσαι με το όπλο στο χέρι παριστάνοντας
τον Τσε Γκεβάρα ενώ στα αλήθεια παίζεις μπαλωθιές
σε τενεκεδάκια, το να ποζάρεις με κατακόκκινα, ντιζαϊνάτα, ρούχα
και με τη γροθιά υψωμένη, μονάχα θυμηδία προξενεί.
Καλά να πάθει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Δεν χαιρεκακώ. Πιστεύω απλώς ότι ο τόπος έχει ανάγκη
από μια συγκροτημένη, διεκδικητική, μαχητική
επί της ουσίας αντιπολίτευση.
Η συγκρότησή της προϋποθέτει τη συντριβή αυτής της λαϊκίστικης,
στα όρια του λούμπεν, ντεμέκ Αριστεράς.
Στους κόλπους του ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεις προφανώς ουκ ολίγους
σοβαρούς ανθρώπους. Ήρθε η ώρα να αποτινάξουν τον ζυγό
της κομματικής πειθαρχίας και, αφού αναστοχαστούν,
να χαράξουν νέο δρόμο, έχοντας πάρει το ιστορικό τους δίδαγμα:
ανεμομαζώματα, διαβολοσκορπίσματα.
Θα ήταν σφάλμα ολέθριο για την παράταξη που θριάμβευσε
στις χθεσινές εκλογές, κυρίως δε για τη χώρα, το 41%
να εκληφθεί ως λευκή επιταγή, άφεση κάθε κυβερνητικής
αμαρτίας κατά την περίοδο 2019-2023.
Οι υποκλοπές παραμένουν στίγμα. Προβληματίζει έντονα
πάρα πολλούς από τους πολίτες που ψήφισαν τη Νέα Δημοκρατία.
Το ξεχαρβάλωμα του κράτους που απεδείχθη
φονικό στα Τέμπη δεν ξεχνιέται.
Μια έστω και ολιγόωρη επίσκεψη σε δημόσιο νοσοκομείο σε φέρνει
αντιμέτωπο με τις παθογένειες του ΕΣΥ. Όσο δε για την κατάσταση
της παιδείας, έχω στα αυτιά μου την εξομολόγηση μίας μητέρας
μαθήτριας γυμνασίου. "Στέλνω την κόρη μου σε δημόσιο
και έχω φτάσει να πληρώνω πεντακόσια ευρώ τον μήνα
σε ιδιαίτερα μαθήματα -κάνοντας το σκατό μου παξιμάδι-
διότι στο σχολείο δεν μαθαίνει τίποτα…" Αλίμονο στους γονείς
που δεν τους περισσεύει το πεντακοσάρικο!
Ο Χαρίλαος Φλωράκης παρομοίαζε την κάλπη με γκαστρωμένη
γυναίκα που δεν ξέρεις τι θα γεννήσει. Σήμερα, στην Ελλάδα,
γκαστρωμένο είναι το ανάμεσα στις δύο εκλογές διάστημα.
Και η μετέπειτα εποχή. Είθε οι νέοι συσχετισμοί
που θα προκύψουν να μας βάλουν οριστικά σε ένα δρόμο
ομαλότητας και προόδου. Είθε η αυτοπεποίθηση των νικητών
να μην εξελιχθεί σε οίηση. Να μην εγκυμονήσει τέρατα κι εκτρώματα.
* Ο Χρήστος Χωμενίδης είναι συγγραφέας
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου