Στον Ακροκόρινθο έπεφτεν η δύση
Πυρώνοντας το βράχο. Κι ευωδάτη
Φυκιού πνοή, απ’ το πέλαο, είχε αρχίσει
Να μεθά το λιγνό βαρβάτο μου άτι…
Αφροί στο χαλινάρι κι απ’ το μάτι
Τα’ ασπράδι όλο φαινόταν και να λύσει
Τη φούχτα μου, απ’ τα γκέμια του γεμάτη,
Πάλευε προς τα πλάτη* να χιμήσει…
Ήτανε η ώρα; Ήταν τα πλήθιαμύρια;
Ήταν βαθιά του πελάγου η αρμύρα;
η αναπνοή η απόμακρη του δάσου;
Α! λίγο ακόμα αν κράταε το μελτέμι,
Ήξερα εγώ πως σφίγγεται το γκέμι
Και τα πλευρά του μυθικού Πηγάσου*!
Άγγελος Σικελιανός
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου