Ήταν εδώ και έναν αιώνα όταν μας ήρθε η «είδηση» από την Βιέννη.

Ήταν εδώ και έναν αιώνα όταν μας ήρθε η «είδηση» από την Βιέννη, 

που έλεγε ότι πίσω από κάθε «αυταπάτη» βρίσκεται και μια επιθυμία. 

Ότι δηλαδή οι «αυταπάτες» μας είναι μεταμφιεσμένες επιθυμίες μας. 

(Σ. Φρόιντ «Το μέλλον μιας αυταπάτης»).

Αυτό όμως σήμαινε πως έχουμε ευθύνη για ό, τι πιστεύουμε, ακόμη

 και για τις αυταπάτες μας! 

Γι’ αυτό κι εμείς αρνηθήκαμε να ακούσουμε.

Έτσι, κάναμε και το επόμενο λάθος, να μην λάβουμε υπ’ όψη μας τη σοβαρή 

προειδοποίηση του Καστοριάδη, ότι «Στην πολιτική οι “αυταπάτες” μετρούν 

όσο και η “πραγματικότητα”, αν όχι πιο πολύ…» 

(Κ. Καστοριάδης, «Χώροι του ανθρώπου»).

Γι’ αυτό και οι «αυταπάτες» μας, ασύδοτες πλέον, 

όρισαν τον συλλογικό μας βίο, τουλάχιστον όσο και η πραγματικότητα.

Έτσι, με την έναρξη της δημοσιονομικής κρίσης, ζήσαμε τη φοβερή αυταπάτη 

που επέβαλε ένα αναίσχυντο και ανορθολογικό κίνημα, το οποίο επαγγελλόταν

 την μετάθεση των υποχρεώσεών μας στους «άλλους». 

Κίνημα «Δεν πληρώνω» το είπαν κατ’ ευφημισμό,

 για να κρύψουν ότι σκοπός του ήταν «Να πληρώσουν οι άλλοι».

Και επειδή όλοι εξαιρούσαν τον εαυτό τους από τους «άλλους», αναδείχτηκε

 στο πιο δημοφιλές κίνημα. Γι’ αυτό και αμέσως έγινε το προπαγανδιστικό 

εργαλείο στα χέρια των δημαγωγών που το προκάλεσαν.

Έτσι, μία συμμαχία σταλινογενών δημαγωγών και λούμπεν ακροδεξιών, 

με αιχμή την επαγγελία ότι «θα πληρώσουν οι άλλοι», κέρδισε την κυβέρνηση.

Οπότε και η κοινωνία με τη σειρά της, «εξαγορασμένη» με την αυταπάτη 

ότι «θα πλήρωναν οι άλλοι», ανέχτηκε να τεθούν «εκτός νόμου» η λογική,

 η σοβαρότητα και η δημόσια ηθική. Έτσι, δεν αντέδρασε:

Απαραίτητη διευκρίνηση:

Τα άρθρα γνώμης δεν εκφράζουν

 απαραίτητα και την δική μας γνώμη 

αλλά δημοσιοποιούνται μήπως γίνουν

 αφορμή για γόνιμο και ουσιαστικό διάλογο.