Του Σάκη Μουμτζή
Είναι γεγονός πως κάθε ανθρωπιστική κρίση, κάνει κάποιους ανθρώπους
πλουσιότερους, καθώς εμπορεύονται τον πόνο των συνανθρώπων τους.
Έχει γίνει πια κανόνας και —κακώς— προσπερνάμε το γεγονός, χωρίς να αντιδρούμε.
Στην Ελλάδα, ζήσαμε μια παρόμοια κατάσταση και πριν από τον πόλεμο στην Συρία.
Ήταν ο πρόδρομος των όσων ζούμε σήμερα.
Θα πρέπει να θυμόμαστε την περίπτωση της κατάληψης της Νομικής Σχολής
Αθηνών, στα τέλη Ιανουαρίου 2011, από 230 μετανάστες από την Β. Αφρική,
που προέβησαν σε αυτήν την πράξη καθοδηγούμενοι
από την «Ανοιχτή πρωτοβουλία αλληλεγγύης», μια οργάνωση–παρακλάδι
της Νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ.
Ήταν η πρώτη φορά που υπήρξε σχεδιασμός για την προβολή
του μεταναστευτικού προβλήματος και την εγγραφή του
στην εσωτερική πολιτική αντιπαράθεση.
Να υπενθυμίσω πως η κρίση εκτονώθηκε με την μεταφορά των καταληψιών
στο μέγαρο Υπατία και δεν χρειάσθηκε να αρθεί το πανεπιστημιακό άσυλο,
με άγνωστες πολιτικές συνέπειες.
Οι μνήμες του Δεκεμβρίου του 2008 ήταν νωπές και ήταν διάχυτη η εντύπωση
πως ένας κρυφός ομφάλιος λώρος συνέδεε τους πρωταγωνιστές του 2008
με αυτούς του Ιανουαρίου του 2011.
Άλλωστε, έντυπα της κινηματικής-ριζοσπαστικής Αριστεράς, θεωρούσαν
πως οι μετανάστες θα μπορούσαν να αποτελέσουν το επαναστατικό υποκείμενο,
μετά την ενσωμάτωση της εργατικής τάξης στους θεσμούς του αστικού κράτους.
Έκτοτε πέρασαν τέσσερα χρόνια με ελεγχόμενες τις ροές των προσφύγων,
καθώς ο πόλεμος στην Συρία είχε φουντώσει.
Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τις εκλογές τον Ιανουάριο του 2015, για ένα διάστημα
η χώρα ζούσε στιγμές σοσιαλιστικού-διεθνιστικού οίστρου.
Τα σύνορα άνοιξαν, χιλιάδες δυστυχισμένοι και εξαθλιωμένοι άνθρωποι
ζήτησαν καταφύγιο στην Ελλάδα.
Και τότε στήθηκε η μεγάλη μπίζνα των «αλληλέγγυων».
Εκατοντάδες μη κυβερνητικές οργανώσεις ξεφύτρωσαν σχεδόν σε όλη την χώρα
και άρχισαν να προσφέρουν τις «υπηρεσίες» τους
στους πρόσφυγες και στους μετανάστες.
Όλοι θυμόμαστε την κατάντια της Ειδομένης και το πάρτι
των εκατομμυρίων σε βάρος αυτών των δυστυχισμένων ανθρώπων.
Στην Ελλάδα εισρεύσαν 1,6 δισεκατομμύρια ευρώ για να ζήσουν οι πρόσφυγες
σε αξιοπρεπείς καταυλισμούς, μέσα σε συνθήκες ασφάλειας και υγιεινής.
Η Μόρια, αλλά και τα κατειλημμένα κτήρια των Αθηνών αποδεικνύουν
πως τα χρήματα αυτά δεν έφτασαν ποτέ στον προορισμό τους.
Τα ερωτήματα είναι πολλά.
Οι πρόσφυγες των κατειλημμένων κτηρίων πλήρωναν ενοίκιο
στους «αλληλέγγυους»;
Πλήρωναν ένα ποσό για την διατροφή τους;
Υπάρχει απολογισμός για τη διάθεση του ποσού των 1,6 δισεκατομμυρίων ευρώ;
Αν, ναι, πού βρίσκεται;
Αν όχι ποιοι ευθύνονται γι΄αυτό;
Είναι ανθρωπιστικό χρέος της σημερινής κυβέρνησης να διερευνήσει
όλα αυτά τα ζητήματα και να αποδώσει ευθύνες όπου υπάρχουν.
Π.χ, ενδιαφέρον παρουσιάζει, αν ο αριθμός των γευμάτων που τιμολογούσαν
πολύ συγκεκριμένες εταιρείες cattering ανταποκρινόταν στον αριθμό
των προσφύγων που βρισκόταν στον καταυλισμό.
Μιλούμε για πολλά εκατομμύρια.
Η κοινωνία, από την πλευρά της, θα πρέπει να αντιληφθεί πως η δήθεν
αλληλεγγύη που επιδεικνύουν οι γνωστές συλλογικότητες
είναι κερδοσκοπική—πλην ελαχίστων εξαιρέσεων- και ως εκ τούτου υποκριτική.
Η αλληλεγγύη είναι ανιδιοτελής.
Ο «αλληλέγγυος» έχει εξελιχθεί στο επάγγελμα του παρόντος
και του μέλλοντος, με πολύ καλές αποδοχές.
Μοναδικό προσόν, η κατάθεση της αριστερής ψυχούλας.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου