Αγαπώ αυτόν που δεν κρατάει μερίδιο πνεύματος για τον εαυτό του.

Αγαπώ αυτόν του οποίου η ψυχή είναι βαθιά ακόμα

 και στο πλήγωμα, και μπορεί να υποχωρήσει 

σε κάτι μικρό: έτσι περνάει εθελουσίως 

πάνω από τη γέφυρα. 

Αγαπώ αυτόν που οποίου η ψυχή είναι τόσο υπερπλήρης,

 που ξεχνάει τον εαυτό του, και όλα τα πράγματα 

είναι μέσα του: έτσι όλα τα πράγματα 

γίνονται η κάθοδός του.

ΑΓΑΠΩ ΑΥΤΟΝ ΤΟΥ ΟΠΟΙΟΥ Η ΨΥΧΗ

 ΕΙΝΑΙ ΒΑΘΙΑ, ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΠΛΗΓΩΜΑ, 

και μπορεί να υποχωρήσει σε κάτι μικρό: 
έτσι περνάει εθελουσίως πάνω από τη γέφυρα.
 Αγαπώ αυτόν του οποίου η ψυχή 
είναι τόσο υπερπλήρης, που ξεχνάει 

τον εαυτό του, και όλα τα πράγματα

 είναι μέσα του: έτσι όλα τα πράγματα γίνονται

 η κάθοδός του. ΑΓΑΠΩ ΑΥΤΟΝ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ

 ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΠΝΕΥΜΑ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΚΑΡΔΙΑ: 

έτσι το κεφάλι του είναι μόνο τα σπλάχνα 

της καρδιάς του, η καρδιά του, όμως, προκαλεί 

την κατάβασή του. Αγαπώ όλους όσοι είναι

 σαν βαριές σταγόνες που πέφτουν μια-μια 

απ' το μαύρο σύννεφο που χαμήλωσε πάνω 

απ' τον άνθρωπο: προμηνύουν τον ερχομό 

της αστραπής, και υποχωρούν σαν προάγγελοι. 

ΑΓΑΠΩ ΑΥΤΟΝ ΤΟΥ ΟΠΟΙΟΥ Η ΨΥΧΗ 

ΕΙΝΑΙ ΠΛΟΥΣΙΟΠΑΡΟΧΗ, που δε θέλει ευχαριστώ

 και δεν τα επιστρέφει: αφού πάντα παρέχει 

και δεν επιθυμεί να κρατήσει για τον εαυτό του. 

Αγαπώ αυτόν που ντρέπεται όταν τα ζάρια πέφτουν 

ευνοϊκά γι' αυτόν, και που στη συνέχεια ρωτάει:

 «Είμαι ανέντιμος παίχτης;» -επειδή είναι

 διατεθειμένος να υποχωρήσει 

ΑΓΑΠΩ ΑΥΤΟΝ ΠΟΥ ΔΕΝ ΚΡΑΤΑΕΙ

 ΜΕΡΙΔΙΟ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ, 

αλλά θέλει να είναι πλήρως το πνεύμα 

της αρετής του: έτσι περπατάει σαν πνεύμα

 πάνω απ' τη γέφυρα. Αγαπώ αυτόν που κάνει 

την αρετή του κλίση και πεπρωμένο του: έτσι, 

για χάρη της αρετής του, είναι διατεθειμένος

 να συνεχίσει να ζει, διαφορετικά να μη ζήσει άλλο.

 Αγαπώ αυτόν που δεν επιθυμεί πολλές αρετές. 

Μια αρετή είναι περισσότερο αρετή από δύο, επειδή 

είναι περισσότερο κόμβος για να πιαστεί 

το πεπρωμένο κάποιου.

Αγαπώ αυτόν που σκορπάει λόγια χρυσά 

πριν από τα έργα, και πάντα κάνει περισσότερα 

απ' ό,τι υποσχέθηκε: γιατί αναζητάει 

τη δική του κατάβαση. 

Αγαπώ αυτόν που δικαιολογεί τους μελλοντικούς

 και συγχωρεί τους παρελθόντες: γιατί είναι 

διατεθειμένος να υποχωρήσει στους τωρινούς. 

Αγαπώ αυτόν που δαμάζει τον Θεό του, επειδή 

αγαπάει τον Θεό του : γιατί πρέπει να υποχωρήσει 

δια της οργής του Θεού του.

 "Τάδε έφη Ζαρατούστρας" 

Φ.Β. Νίτσε