Ρίζες τα δέντρα έχουνε, τη γη μας αγκαλιάζουν
δεν ταξιδεύουν πουθενά μα ξέρουνε τραγούδια
ο άνεμος τους τα ‘μάθε και τα πουλιά που ζούνε
σ ένα ταξίδι συνεχώς σαν κάτι να ζητάνε
και που ποτέ δεν βρίσκουνε μα όταν ησυχάζουν
είναι γιατί πεθαίνουνε και παύει το τραγούδι
πέφτει τριγύρω σιωπή και φύλλο δεν κουνιέται.
Ρίζες ακόμη έχουνε, οι άνθρωποι, νομίζω
τον τόπο τους σαν αγαπούν κι έχουνε γίνει ένα.
Μα κι αν ανάγκη κάποτε τύχει και ξεριζώσουν
μαραίνονται και κλαίγοντας μονάχα τραγουδάνε.
Η μουσική τους στεναγμός θανατικό μυρίζει
γι αυτό και στα τραγούδια τους κανένας δεν χορεύει.
Καρτσωνάκης Πάν
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου