Η περίφημη «ξυπόλυτη χορεύτρια»
που καλούσε σε επιστροφή στην αρχαία
ελληνική χορογραφία έμελλε να αλλάξει ριζικά
τη μορφή του σύγχρονου χορού.
Οι διδασκαλίες της στράφηκαν ενάντια στις αυστηρές
αρχές του κλασικού μπαλέτου,
το οποίο χαρακτήριζε κακόγουστο και αφύσικο,
υποστηρίζοντας ταυτόχρονα
ότι ο χορός πρέπει να λειτουργεί ως μέσο έκφρασης
και ψυχαγωγίας και όχι να περιορίζει τον χορευτή
μέσω ανόητων κανόνων
που εναντιώνονται στην ανθρώπινη φύση!
Συνδυάζοντας τη μουσική και την ποίηση
και αξιοποιώντας τα «καλά» στοιχεία του μπαλέτου,
η Ντάνκαν δημιούργησε ένα εξολοκλήρου δικό της
είδος χορού, το οποίο διέφερε από όλα
τα προϋπάρχοντα χορευτικά είδη.
«Δεν επινόησα τον χορό, υπήρχε πριν από εμένα.
Κοιμόταν όμως κι εγώ τον ξύπνησα!», είπε κάποτε
η Ντάνκαν σε μια δόση υπερβολής, με πολλούς
ιστορικούς να της αναγνωρίζουν ωστόσο ότι
προσέφερε περισσότερα από κάθε άλλον
στην τέχνη της κίνησης.
Κι αυτό γιατί η Ντάνκαν δεν ήταν απλώς
μια χορεύτρια που σφράγισε ανεξίτηλα
τη χορευτική κουλτούρα του 20ού αιώνα,
αλλά μια ολοκληρωμένη πνευματική οντότητα:
λάτρης της περιπέτειας και κοινωνικά
συνειδητοποιημένη γυναίκα, δεν άφησε πίσω της
μόνο τη χαρακτηριστική τεχνική της
και το αναντίρρητο παιδαγωγικό της έργο,
αλλά και μια πληθώρα από σχέδια, ζωγραφιές,
φωτογραφίες και θεωρητικά κείμενα.
Και περισσότερο ίσως απ' όλα, ήταν μια
απελευθερωμένη γυναίκα, με πρωτοποριακές
για την εποχή της αντιλήψεις.
Ο αντισυμβατικός αμφισεξουαλικός τρόπος ζωής της
είχε προκαλέσει κατά καιρούς θύελλες αντιδράσεων
και σχολίων, αλλά η ίδια δεν απαρνήθηκε ούτε στιγμή
τις πεποιθήσεις της: θεωρητικός του χορού, δεν δίσταζε
να ασκήσει κριτική στη σύγχρονη κοινωνία,
τον πολιτισμό και την εκπαίδευση.
Υπήρξε ένθερμη υποστηρικτής του αγώνα
υπέρ των δικαιωμάτων της γυναίκας και ονειρευόταν
μια κοινωνική επανάσταση
και έναν κόσμο δικαιότερο...
Isadora Duncan at the Parthenon, 1921*
Η Ισιδώρα Ντάνκαν,
πέρα από διαπρεπής χορεύτρια,
περιλαμβάνεται στα ονόματα που ανανέωσαν
τον χορό αποδεσμεύοντάς τον από τις πεπατημένες νόρμες.
Η ελευθερία στην κίνηση που εισήγαγε έμελλε
να γίνει κοινός τόπος στον σύγχρονο χορό, εμπλουτίζοντας
τη χορογραφία με την απαραίτητη δόση ορμητικότητας
και αυθεντικότητας που φαινόταν να είχε ανάγκη.
Κατηγορούσε το μπαλέτο ότι «κατέστρεφε τη φυσική
ομορφιά του σώματος» και πίστευε ότι ο χορευτής
έπρεπε να νιώθει ότι βρίσκεται σε αρμονία με τη φύση.
Γι’ αυτό και οι κινήσεις που εμπνεύστηκε ήταν
εξαιρετικά απλές: τρεξίματα, χοροπηδητά, πηδήματα
κι όλα αυτά με τα χέρια ελεύθερα να κυματίζουν.
Η Ντάνκαν αναζητούσε τη «θεία έκφραση
του ανθρώπινου πνεύματος» περισσότερο
στην έμπνευση παρά στην τεχνική.
Ο τρόπος που χόρευε χαρακτηριζόταν από κομψότητα,
χάρη, αιθέριες και γήινες κινήσεις, μελωδικότητα
και έντονη εκφραστικότητα.
Η ίδια, μέσω της διδασκαλίας της, προωθούσε
την ελευθερία κινήσεων, τη φυσικότητα,
τον αυτοσχεδιασμό και την προσωπική έκφραση
κάθε χορευτή. Στα χνάρια της βάδισαν κατόπιν
χιλιάδες χορευτές, οι οποίοι εμπνεύστηκαν από την ίδια
για να αναπτύξουν τα δικά τους χορευτικά στιλ.
Πέρα από αυτό, ίδρυσε μια σειρά από σχολές χορού
στα πέρατα του κόσμου, περιλαμβανομένων
των πλέον γνωστών σε ΗΠΑ, Ρωσία,
Γερμανία και Γαλλία. Παρά το γεγονός ότι
οι περισσότερες θα έκλειναν σύντομα, οι μαθητές της
θα συνέχιζαν τη χορευτική της παράδοση, μένοντας
στην ιστορία του χορού ως «Isadorables»...
Στον δήμο Βύρωνα λειτουργεί σήμερα το Κέντρο
Μελέτης Χορού Ισιδώρας & Ραϋμόνδου Ντάνκαν,
το οποίο στεγάζεται στο κτίριο που σχεδίασε
και έχτισε το 1903 ο ίδιος ο Ρέιμοντ,
αδελφός της Ισιδώρας Ντάνκαν, σύμφωνα
με τα πρότυπα του ανακτόρου του Αγαμέμνονα
στις Μυκήνες...
Πηγή και περισσότερα:
Isadora Duncan Dance from isadora duncan on Vimeo.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου