Τετάρτη 12 Σεπτεμβρίου 2012

Μα πάλι όπως σκέφτομαι, δεν έχει σημασία.

 Όταν ο άνεμος φωνή νομίζεις ότι έχει
και η βροχή στο τζάμι σου χτυπάει θυμωμένα,
μια μουσική απόμακρη να ζωντανεύει νιώθεις
ολόγυρα και μέσα σου, σα θέλεις να χορέψεις.
------
Τότε ορθώνονται σκιές οι πρόγονοι στους τοίχους
αναζητώντας μερτικό απ τη ζωή σου να χουν
κι απολογείσαι γράφοντας πως έζησες ως τώρα
κι αν τη ζωή σπατάλησες συγχώρεση να πάρεις.
-----
Δεν ξέρω αν αμάρτησα, τι έπρεπε να κάνω.
Μα πάλι όπως σκέφτομαι, δεν έχει σημασία.
                          Πάν Καρτσωνάκης



Δεν υπάρχουν σχόλια :