Γεννήθηκε στην Άνδρο στις 19 Οκτωβρίου 1784
από επιφανή οικογένεια του νησιού.
Το 1801 έγινε μοναχός και χειροτονήθηκε Διάκονος
αλλάζοντας το όνομα του από Θωμάς σε Θεόφιλος.
Το 1803 με δαπάνες του θείου του και μερικών πλουσίων Κυδωνιατών
έφυγε στην Ευρώπη.
Αρχικά διέμεινε στην Ελβετία, όπου μελέτησε την οργάνωση των διδακτηρίων
του μεγάλου παιδαγωγού Πεσταλότσι, και κατέληξε στην Πίζα,
όπου σπούδασε φιλοσοφία, μαθηματικά και φυσική και παρακολούθησε
μαθήματα φυσιολογίας στην ιατρική σχολή.
Το 1807 μετέβη στο Παρίσι, όπου ολοκλήρωσε τις φιλοσοφικές σπουδές του
και συνδέθηκε στενά με το μεγάλο νεοέλληνα διαφωτιστή Αδαμάντιο Κοραή.
Στην Άνδρο ύψωσε πρώτος την επαναστατική σημαία στις 10 Μαΐου 1821,
σε πανηγυρική δοξολογία στο ναό του Αγίου Γεωργίου.
Η συμμετοχή του στον αγώνα ήταν πολύ σημαντική και πολύτροπη, ενώ έγινε
και ένας από τους κυριότερους συνεργάτες
για τη σύνταξη του πολιτεύματος του Άστρους.
Το 1828 ευρισκόμενος στην Αίγινα του ζητήθηκε να προσφωνήσει
τον πρώτο Κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια κατά την τελετή υποδοχής
στο μητροπολιτικό ναό στις 12 Ιανουαρίου 1828.
Έχοντας σκοπό την ίδρυση ορφανοτροφείου για τα ορφανά των αγωνιστών
της Επανάστασης ταξιδεύει από το 1832 σε Ιταλία, Γαλλία, Αγγλία,
Αυστρία, Κάτω Ρωσία, Μολδαβία και Κωνσταντινούπολη
για τη συγκέντρωση δωρεών από ομογενείς.
Το 1835 ο Βασιλέας Όθωνας τού απένειμε το Χρυσό Σταυρό του Τάγματος
του Σωτήρος ως ένδειξη ευγνωμοσύνης για την προσφορά του
την περίοδο του Αγώνα.
Ο Καΐρης, όπως και ο άλλος διδάσκαλος του Γένους Θεόκλητος Φαρμακίδης,
σε μία πράξη αποδοκιμασίας προς το καθεστώς της αντιβασιλείας
των Βαυαρών δεν απεδέχθη την τιμή.
Την ίδια στάση κράτησε και όταν του προσεφέρθη η έδρα της Φιλοσοφία
ς στο νεοϊδρυθέν Πανεπιστήμιο Αθηνών (1837).
Μιλούσε πολλές γλώσσες, όπως αρχαία Ελληνικά, Λατινικά, Ιταλικά,
Γαλλικά, Γερμανικά και Αγγλικά.
Ενδιαφέρθηκε για την αρχαιολογία, και οι έρευνές του οδήγησαν
σε σημαντικές ανακαλύψεις στη γενέτειρά του.
Ασχολήθηκε με τη βοτανολογία και καταχώρησε σε καταλόγους πολλά
από τα φυτά του τόπου του καταγράφοντας συγχρόνως
τις φαρμακευτικές τους ιδιότητες.
Εγκαινίασε το Ορφανοτροφείο του το Σεπτέμβριο του 1835 δεχόμενος αρχικά
τριάντα ορφανά και την επόμενη χρονιά το έθεσε σε πλήρη λειτουργία.
Στη σχολή του ορφανοτροφείου διδάσκονταν όλα τα μαθήματα
που παραδίδονταν στα ευρωπαϊκά σχολεία με τη βοήθεια σύγχρονων
επιστημονικών οργάνων.
Η παιδαγωγική μέθοδος του Καΐρη στηρίζονταν στην ελεύθερη έκφραση
του μαθητή και το φιλελευθερισμό.
Ο ίδιος μάλιστα ονόμαζε τα μαθήματα «συνδιαλέξεις».
Μαθητές της σχολής δεν ήταν μόνο τα ορφανά αλλά και νέοι από εύπορες
οικογένειες που επιθυμούσαν να διδαχτούν από τον πρωτοπόρο δάσκαλο.
Ο Καΐρης ανέπτυξε μία προσωπική θρησκεία τη «Θεοσέβεια» επηρεασμένος
από τους Γάλλους δεϊστές.
Μία μονοθεϊστική διδασκαλία με δικές της τελετές λατρείας και αναφορές
στην ισότητα και την ουσιαστική ελευθερία του ατόμου.
Για αυτή του τη θρησκευτική θεωρία θεωρήθηκε σύντομα αιρετικός
και επικίνδυνος τόσο από τη βαυαροκρατία, που έβλεπε στο πρόσωπο του
έναν αφυπνιστή του λαού, όσο και από την επίσημη Εκκλησία.
Η Ιερά Σύνοδος του Βασιλείου της Ελλάδος με πρόεδρο τον Μητροπολίτη
Κυνουρίας Διονύσιο ζήτησε από τον Καΐρη να προβεί σε «ομολογία πίστεως»,
την οποία εκείνος απέκρουσε ως καταπιεστική της συνείδησής του.
Τότε η ελληνική κυβέρνηση, ενδίδοντας στις πιέσεις της Ιεράς Συνόδου,
διέταξε τον αρχηγό του στόλου Κωνσταντίνο Κανάρη να πλεύσει
με τη ναυαρχίδα του στόλου στην Τήνο για να πάρει από εκεί
το διοικητή της Τήνου και να τον πάει στην Άνδρο, ώστε μαζί
με το Μητροπολίτη Άνδρου να καλέσουν ενώπιον τους τον Καΐρη.
Το δικαστήριο της Σύρου (με πρόεδρο τον Ι. Δοξαρά, συνέδρους
τους Σταύρο Λογοθέτη, Δ.Α. Βαφειάδη, Αλέξανδρο Αλεξάνδρου
και Ι. Πρεζάνη, Εισαγγελέα το Ν. Στούπη, κατηγορούμενους
τους Θεόφιλο Καΐρη, Γρηγ. Δεσποτόπουλο, Σπυρ. Γλαυκωπίδη,
Θ. Λουλούδη ή Μονοκόνδυλο και Συνηγόρους υπερασπίσεως
τον καθηγητή του Συνταγματικού Δικαίου Νικ. Ι. Σαρίπολο και τον Ιω. Παλαιολόγο)
εξέδωσε την υπ' αριθ. 181/21.12.1852 καταδικαστική απόφαση,
με φυλακίσεις για όλους και ειδικότερα διετή φυλάκιση για τον Θεόφιλο Καΐρη.
Ο Καΐρης, ασθενής ήδη και σε προχωρημένη ηλικία, μεταφέρθηκε
στις φυλακές Σύρου, όπου λίγες μέρες αργότερα στις 13 Ιανουαρίου 1853
άφησε την τελευταία του πνοή.
Το σκήνωμά του ενταφιάστηκε σε χώρο του λοιμοκαθαρτηρίου Ερμούπολης,
αφού ο τοπικός ιερέας δεν παρείχε άδεια ταφής στο κοιμητήριο,
χωρίς νεκρώσιμη ακολουθία και υπό την επίβλεψη της αστυνομίας!!!
Την επομένη της ταφής του άγνωστοι βέβηλοι άνοιξαν τον τάφο
του διδασκάλου τεμάχισαν τη σορό του και έριξαν μέσα στα σωθικά του ασβέστη.
Οκτώ ημέρες μετά το θάνατό του !!!!! ο Άρειος Πάγος
με την υπ. αριθ. 19/19.1.1853 απόφασή του απάλλαξε των κατηγοριών
και αθώωσε το Θεόφιλο Καΐρη!!!
* * * *
ΠΗΓΗ: Θεόφιλος Καϊρης [ http://www.musioelias.gr/el/node/612]
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου