Με λίγους στίχους μοναχά που πρόλαβε να γράψει
και φυσικά το κέρδισε, δικαίωμα στην πόλη,
των ιδεών, που αυστηροί κριτές, και ο Καβάφης
μας περιέγραψε σαφώς σε κάποιο ποίημά του.
Πολλές φορές το σκέφτομαι, ο Κώστας Καρυωτάκης
τι περισσότερο μπορεί ακόμη να ‘χε γράψει
αν πρόωρα δεν έκοβε αυτόχειρας το νήμα
με λίγους στίχους μοναχά, έχοντας «διαβατήριο».
Έστω και μόνο να ‘γραφε, αυτά της «εξορίας»,
όπως ο ίδιος έγραψε για την μετάθεσή του
πιστεύω πως δικαίωμα θα του ‘διναν, στην πόλι,
των ιδεών, σαν ποιητής πολίτης της να γίνει.
Πάν Καρτσωνάκης
Κανάγιες!*
Το ψωμί της εξορίας με τρέφει.
Κουρούνες χτυπούν τα τζάμια της κάμαράς μου.
Και σε βασανισμένα στήθη χωρικών βλέπω
να δυναμώνει η πνοή που θα σας σαρώσει.
*κανάγιας: πρόστυχος άνθρωπος, κάθαρμα.
ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΣΚΑΛΙ
Εις τον Θεόκριτο παραπονιούνταν
μια μέρα ο νέος ποιητής Ευμένης·
«Τώρα δυο χρόνια πέρασαν που γράφω
κ’ ένα ειδύλλιο έκαμα μονάχα.
Το μόνον άρτιόν μου έργον είναι.
Aλλοίμονον, είν’ υψηλή το βλέπω,
πολύ υψηλή της Ποιήσεως η σκάλα·
κι απ’ το σκαλί το πρώτο εδώ που είμαι
ποτέ δεν θ’ ανεβώ ο δυστυχισμένος.»
Είπ’ ο Θεόκριτος· «Aυτά τα λόγια
ανάρμοστα και βλασφημίες είναι.
Κι αν είσαι στο σκαλί το πρώτο, πρέπει
νάσαι υπερήφανος κ’ ευτυχισμένος.
Εδώ που έφθασες, λίγο δεν είναι·
τόσο που έκαμες, μεγάλη δόξα.
Κι αυτό ακόμη το σκαλί το πρώτο
πολύ από τον κοινό τον κόσμο απέχει.
Εις το σκαλί για να πατήσεις τούτο
πρέπει με το δικαίωμά σου νάσαι
πολίτης εις των ιδεών την πόλι.
Και δύσκολο στην πόλι εκείνην είναι
και σπάνιο να σε πολιτογραφήσουν.
Στην αγορά της βρίσκεις Νομοθέτας
που δεν γελά κανένας τυχοδιώκτης.
Εδώ που έφθασες, λίγο δεν είναι·
τόσο που έκαμες, μεγάλη δόξα.»
Κωνσταντίνος Καβάφης
Επιμέλεια Γ. Π. Σαββίδη. Τα Ποιήματα,
Τ. Α’ 1897 - 1918, Ίκαρος 1963
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου