«Μονάχα η πραγματικότητα μπορεί να μας μάθει
πώς την πραγματικότητα ν’ αλλάξουμε»
Μπέρτολντ Μπρεχτ, «Η απόφαση»
Ενας νεαρός μπαίνει σε παραδοσιακό καφενείο στο Κουκάκι
και παραγγέλνει «έναν καφέ για μένα και έναν σε αναμονή».
Ακολουθούν δύο κοπέλες που πληρώνουν «δύο καφέδες για μας
και δύο τοστ σε αναμονή».
Οι παραγγελίες που… περιμένουν γράφονται σε έναν μαυροπίνακα.
Λίγο αργότερα, ένας μεσήλικας με φθαρμένα ρούχα, μακριά μαλλιά
και μούσι -εικόνα που παραπέμπει σε άστεγο- κατευθύνεται αμήχανα
προς το ταμείο και ρωτάει ντροπαλά: «Καλημέρα, μήπως υπάρχει καφές σε αναμονή;».
Ολα αυτά συμβαίνουν στο καλοδουλεμένο φιλμάκι που ετοίμασε ο Δημήτρης Πανέλης
και συμφοιτητές του στη Δραματική Σχολή «Δήλος»,
το οποίο μέσα σε ένα μήνα προβολής του στο Διαδίκτυο έγινε viral.
Και είναι ακριβώς αυτό το φιλμάκι από το οποίο ξεκίνησε η εθελοντική
πρωτοβουλία «Σε αναμονή», που μέσα σε 15 μήνες δράσης έχει καταφέρει
να επεκταθεί σε όλη την Ελλάδα και την Κύπρο και να αποτελεί
μια κίνηση ανθρωπιάς με τεράστιο αντίκτυπο.
Πώς όμως η ιδέα ενός 27χρονου άνεργου -τότε- νέου μπόρεσε να ενεργοποιήσει
τους συνανθρώπους του και να φτάσει να υποκαθιστά σε έναν βαθμό
το απρόσωπο κράτος που μοιάζει, στα χρόνια της κρίσης
και της μνημονιακής λιτότητας, να μην έχει εναλλακτικές;
Συναντήσαμε τον Δημήτρη Πανέλη ένα βροχερό μεσημέρι του Γενάρη
σ’ ένα καφέ στο κέντρο της Αθήνας και το πρώτο που τον ρωτήσαμε
ήταν από πού εμπνεύστηκε την ιδέα του.
Β’ Παγκόσμιος, Νάπολη
«Ολα ξεκίνησαν κάποιο βράδυ που έπεσα πάνω σ’ ένα άρθρο για την παράδοση
του καφέ σε αναμονή από τα εργατικά καφενεία της νότιας Ιταλίας», μας λέει
και εξηγεί ότι στη Νάπολη κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου
υπήρχε ο caffé sospeso (καφές που περιμένει), ο οποίος προπληρωνόταν
από κάποιον πελάτη για να καταναλωθεί αργότερα από έναν συμπολίτη του
που δεν είχε την οικονομική δυνατότητα να τον πληρώσει ο ίδιος.
Ωστόσο, μεταπολεμικά η παράδοση αυτή αποδυναμώθηκε· και επανήλθε
στις μέρες μας, σε διάφορα σημεία του πλανήτη,
αλλά και πάλι μόνο όσον αφορά τον καφέ.
Η δική του σκέψη πήγε παρακάτω το εγχείρημα, να γίνουν ποικίλα τα «κεράσματα».
Στο κάλεσμά του ανταποκρίθηκαν περισσότερες από 1.000 επιχειρήσεις
(καφετέριες, φούρνοι, ταχυφαγεία, μανάβικα, φαρμακεία,
διαγνωστικά κέντρα, κέντρα ψυχικής υγείας, θέατρα,
σινεμά, κομμωτήρια, βιβλιοπωλεία) αλλά και μεμονωμένα άτομα, όπως καθηγητές
που παραδίδουν αφιλοκερδώς ιδιαίτερα μαθήματα σε μαθητές
που οι οικογένειές τους αδυνατούν να πληρώσουν για εξωσχολική διδασκαλία.
Οι επιχειρήσεις από μόνες τους δεν θα έφταναν αν δεν υπήρχαν 32 ομάδες
εθελοντών σε όλη τη χώρα να «φροντίζουν» την πρωτοβουλία.
Αλλωστε ένας άνθρωπος μόνος του στην Αθήνα
πώς να «τρέχει» τη δράση σε όλη τη χώρα;
Στο ερώτημα τι άλλαξε μέσα σε ένα χρόνο, ο Δ. Πανέλης, μεσαίος γιος
μιας τρίτεκνης οικογένειας, απαντά γελώντας:
«Τους τελευταίους τρεις μήνες βρήκα δουλειά ως πωλητής σε ένα κατάστημα,
πληρώνομαι 480 ευρώ τον μήνα και συνεχίζω αναγκαστικά να μένω
με τους γονείς μου αφού δεν μου φτάνουν ούτε να συγκατοικήσω…».
Ουσιαστικά, όμως, αυτό που έχει αλλάξει είναι ο ίδιος ως άνθρωπος.
Πλέον είναι σκοπός της ζωής του σε κάθε γειτονιά της Αθήνας να υπάρχει
ένα μαγαζί «σε αναμονή» και η πρωτοβουλία να αντέξει στον χρόνο, όχι μόνο
της κρίσης, αφού πάντα στα στραβοπατήματα της ζωής
θα μπερδεύονται οι απόκληροι.
«Οι ιδανικές κοινωνίες δεν ξεφυτρώνουν, χτίζονται αργά και σταθερά,
με κόπο και σχέδια», λέει και απορρίπτει συλλήβδην την πολιτική κατάσταση
που μας έφερε ώς εδώ.
«Πάσχουμε από έλλειψη παιδείας και οργάνωσης», προσθέτει και εκτιμά ότι
όσο δεν αλλάζουμε νοοτροπία θα συνεχίσουμε να είμαστε έρμαια των καταστάσεων.
«Σε αναμονή go»
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου