Κάλπικη πολιτεία, παράπονο πικρό…
Η ελληνική πολιτεία ευθύνεται κυρίως
για αυτό που είμαι και για τον τρόπο που σκέφτομαι
και αισθάνομαι.
Δευτερευόντως και οι γονείς μου.
Ίσως πάλι να έπαιξε ρόλο και η «πάστα» μου, αλλά η βασική κατεύθυνση
μου δόθηκε στην τρυφερή ηλικία, στο σχολείο.
Δηλαδή από την ίδια την πολιτεία και τα όργανά της, τους δασκάλους.
Η ελληνική πολιτεία ευθύνεται που ακόμα δακρύζω στο άκουσμα του εθνικού μας ύμνου.
Που με συγκινούν οι ήρωες του 1821, ο Κολοκοτρώνης, ο Καραϊσκάκης και οι άλλοι.
Που ανατριχιάζω γλυκά στη θύμηση της εποποιίας του 1940.
Που είμαι υπερήφανος για την καταγωγή και για όσα θαυμαστά επέτυχε ο λαός μου.
Που κάνω τον σταυρό μου έξω από την εκκλησία, που σέβομαι
και θέλω να διαφυλάξω τα ήθη και τις παραδόσεις.
Η ελληνική πολιτεία ήταν αυτή που με έβαλε όταν ήμουν 7 χρονών παιδάκι,
να απαγγέλλω στην 25η Μαρτίου ένα ποίημα για το μαρτυρικό Μεσολόγγι!
Αυτή μου έμαθε στα βιβλία της ιστορίας, ότι οι μουσουλμάνοι τυράννησαν
την πατρίδα μου για 400 ολόκληρα χρόνια.
Αυτή μου έδωσε το σημαιάκι με τον σταυρό και μου είπε να το κουνάω,
γιατί είναι λέει το εθνικό σύμβολό μας!
Αυτή με έπαιρνε στο Γυμνάσιο και με πήγαινε στο ναό για να εκκλησιαστώ.
Αυτή με πήρε ναύτη στα 19 μου χρόνια κι αφού με πέταξε
πάνω σε ένα παμπάλαιο αντιτορπιλικό, με θαλασσόδερνε πάνω-κάτω στο Αιγαίο.
Αυτή μου είπε, πως αυτό είναι το καθήκον μου προς την πατρίδα!
Αυτή η συναίσθηση του καθήκοντος ήταν που έδωσε ένα νόημα στη θυσία
και που με έκανε να το αντέξω και να το αποδεχθώ.
Όχι μόνο για 12, αλλά για 26 μήνες!*
Χαλάλι!
Δεν μετανιώνω!
Θα το ξαναέκανα!
Όμως τώρα, έρχεται και μου λέει με επιτιμητικό ύφος δια των εκπροσώπων της,
ότι είναι κακό να μιλάω για την πατρίδα.
Πως όσα μου έμαθε ήταν λάθος και τα διαγράφει.
Πως κακώς σέβομαι τη σημαία, αφού είναι μόνο ένα κωλόπανο και ότι μπορώ
να την κάψω άμα γουστάρω.
Πως αν κάνω το σταυρό μου και πιστεύω στο Χριστό είμαι καθυστερημένος.
Ότι δεν είμαι Έλληνας εγώ, κακώς μου το είπαν, αλλά ποιος ξέρει από πού.
Πως πρέπει τώρα να αποδεχθώ τους μουσουλμάνους που κατακλύζουν σαν ακρίδες
τη ρημαγμένη χώρα μου.
Πως τα πράγματα άλλαξαν και ότι πρέπει τώρα να ξεχάσω τα παλιά της
τα «παραμύθια» και να συμμορφωθώ με τις νέες υποδείξεις
που της υπαγορεύουν οι νταβάδες.
Τώρα, αυτή η ίδια ελληνική πολιτεία έρχεται και μου λέει
ότι είμαι τάχα «εθνικιστής», επειδή πίστεψα σε όλα αυτά που εκείνη
με έμαθε να πιστεύω.
Αυτή η πολιτεία αποδείχτηκε πια, ότι είναι μια ψεύτρα αναξιόπιστη πόρνη,
που κάποτε πίστεψα τα λόγια της.
Αυτή η πολιτεία που πιστεύει ότι οι πολίτες της είναι άβουλα ανδρείκελα
και πως με το γύρισμα ενός κουμπιού μπορεί να αλλάζει τις ιδέες
που η ίδια τους έβαλε στο κεφάλι, είναι μια πολιτεία ασυνεχής,
ένα σώμα νεκρό, μια απάτη ολκής.
Αυτή την πολιτεία την γράφω στα παλαιότερα των υποδημάτων μου.
Γιατί στο μεταξύ στην ηλικία που είμαι, επιβεβαίωσα δια της εμπειρίας
την αληθινή αξία των όσων έμαθα.
Τότε που η πολιτεία αυτή ήταν ακόμα ελληνική.
Αυτή η ανέντιμη πολιτεία που μεταβάλλει τώρα το πικρό παράπονό μου σε οργή.
Αυτή την πολιτεία που είναι μια κακιά μητριά καταγγέλλω ως υπεύθυνη
για τα όσα πιστεύω.
Αυτή την κάλπικη πολιτεία κατηγορώ για αλητεία και πορνεία,
για μαστροπεία και εξαπάτηση, για εκμετάλλευση και προδοσία
των πιο αγνών ιδανικών μιας ολόκληρης ζωής.
του Γεράσιμου Γ. Γερολυμάτου
Δικό μας σχόλιο:
Κάποιοι από εμάς 28 και κάποιοι 32 μήνες.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου