Τι απέγινε η Καντίτσα Σάνκο, η μετανάστρια που συνόδευε κάποτε τον Αλέξη Τσίπρα;

Στην πρώτη εμφάνισή του στους κήπους 

του Προεδρικού Μεγάρου το 2008, στην καθιερωμένη

 δεξίωση για την επέτειο αποκατάστασης 

της Δημοκρατίας, ο πρόεδρος του τότε Συνασπισμού 

Αλέξης Τσίπρας δεν ένιωθε καθόλου αμήχανος.

Αντιθέτως, όλα τα φλας και η προσοχή 

των καλεσμένων του Προέδρου Κάρολου Παπούλια

 ήταν στραμμένα επάνω του. 

Οχι τόσο για την εμφάνισή του, με μαύρο τζιν παντελόνι,

 μαύρα αθλητικά παπούτσια με πορτοκαλί κορδόνια

 και μαύρο σακάκι με κόκκινη φόδρα 

(φυσικά χωρίς γραβάτα), όσο για τη συνοδό του.

Μετανάστρια δεύτερης γενιάς.

Η Καντίτσα Σάνκο, κομμώτρια από τη Σιέρα Λεόνε

 κάτοικος Αχαρνών, μετανάστρια δεύτερης γενιάς

 στην Ελλάδα, βρέθηκε στο πλευρό του, συνομίλησε 

με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, με τους αρχηγούς 

των κομμάτων, τη στρατιωτική ηγεσία της χώρας, 

ακόμη και με τη μητέρα του προέδρου 

του ΠΑΣΟΚ Μαργαρίτα Παπανδρέου. 

Εδωσε συνεντεύξεις σε όλα τα τηλεοπτικά κανάλια,

 δήλωσε μάλιστα πως βρήκε όλες αυτές τις συζητήσεις 

με τους πολιτικούς αρχηγού «ενδιαφέρουσες», 
διαβεβαιώνοντας τον συνοδό της

πως δεν έπληξε ούτε μια στιγμή.

Εκείνος πάντως φαινόταν να βαριέται. 

«Πρώτη φορά ήρθα στο Προεδρικό Μέγαρο και 

για να μην πλήξω έφερα μαζί μου και την Καντίτσα. 

Αλλωστε το δικαιούται, 

είναι δεύτερης γενιάς μετανάστρια. 

Αυτή είναι η σύγχρονη Ελλάδα. 

Αυτό ήθελα να δείξω», έλεγε όταν τον ρωτούσαν 

για την ταυτότητα της νεαρής από τη Σιέρα Λεόνε 

και τους λόγους που την είχε πάρει μαζί του.

Ο μόνος που δεν έδειξε να αιφνιδιάζεται

 από την παρουσία της ήταν ο τότε πρόεδρος

 του ΠΑΣΟΚ Γιώργος Παπανδρέου. 

Τόσα χρόνια ασχολείται με τους μετανάστες 

και φυσικά δεν μπορούσε να αφήσει να κλέψει 

την παράσταση ο κ. Τσίπρας. 

«Εμείς στο ΠΑΣΟΚ κάναμε πράξη την προσέγγιση

 με τους μετανάστες», είπε όταν ρωτήθηκε σχετικά

 με την παρουσία της νεαρής Σάνκο.

Τι κάνει σήμερα η Καντίτσα;

Η Καντίτσα ζει τα τελευταία πέντε χρόνια στο Λονδίνο,

 όπου και την εντόπισε η «Καθημερινή».

Οταν συνόδευσε τον Αλέξη Τσίπρα στη γιορτή

 για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας 

στο Προεδρικό Μέγαρο, ήταν 23 ετών 

και η ζωή της συμπύκνωνε το δράμα χιλιάδων

 παιδιών μεταναστών που, ενώ γεννιούνται, 

σπουδάζουν, εργάζονται στην Ελλάδα, παραμένουν 

για το κράτος ξένο σώμα. Δυστυχώς, η συμβολική

 εκείνη κίνηση του τότε νέου προέδρου 

του Συνασπισμού δεν είχε αποτέλεσμα ούτε για την ίδια.

Η Καντίτσα έφυγε οριστικά από την Ελλάδα το 2010. 

«Δεν μπορούσα άλλο την αβεβαιότητα, το τρέξιμο 

για χαρτιά κάθε χρόνο», λέει στην «Κ».

 Πρωτοήρθε στην Ελλάδα

 από τη Σιέρα Λεόνε στα 11 της.

 Οι γονείς της βρίσκονταν ήδη 10 χρόνια

 στη χώρα μας. 

Αμέσως γράφτηκε στο διαπολιτισμικό σχολείο, 

το οποίο θυμάται με νοσταλγία: «Ηταν πάρα πολύ 

ωραία, οι δάσκαλοι εξαιρετικοί. 

Γενικά η πρώτη εντύπωση από τη χώρα ήταν

 η καλύτερη, οι άνθρωποι ευγενείς, συμπαθητικοί».

Στο Λύκειο εγγράφηκε σε κανονικό σχολείο 

προκειμένου να δώσει πανελλήνιες -ο στόχος της

 ήταν η Νοσηλευτική της Αθήνας. 

Τελικά δεν έγραψε όσο καλά χρειαζόταν, οπότε

 στα 18 της γράφτηκε σε ΤΕΕ. 

Τότε όμως χρειάστηκε να βγάλει δική της

 άδεια παραμονής.

 «Ηταν πολύ δύσκολο. 

Δεν αναγνώριζαν το σχολείο, μου ζητούσαν ένσημα». 

Ευτυχώς, κάποιος της πρόσφερε δουλειά

 σε ένα κομμωτήριο. 

«Εργαζόμουν και μου κολλούσε ένσημα ώστε να έχω

 τα χαρτιά μου». 

Αργότερα η Καντίτσα έφυγε για λίγους μήνες

 στην Αμερική, σε ιεραποστολική αποστολή.

«Στο μεσοδιάστημα έληξε η άδειά μου, οπότε 

για να επιστρέψω έπρεπε να πάρω βίζα 

από την ελληνική πρεσβεία στις ΗΠΑ.

 Οταν γύρισα, μου είπαν ότι θα με απελάσουν γιατί 

δεν έχω χαρτιά». 

Εντελώς τυχαία τότε, ο Σύνδεσμος Αφρικανών

 Γυναικών πρότεινε εκείνη να συνοδεύσει

 τον κ. Τσίπρα στο Προεδρικό Μέγαρο. 

«Λίγο αργότερα μου είπαν ότι θα μου βγάλουν χαρτιά,

 αλλά θα πρέπει να κάνω από το μηδέν όλη

 τη διαδικασία, ότι είχαν ακυρωθεί

 όλα τα χρόνια που είχα ζήσει εδώ. 

Στην ουσία, ότι όλη η γνώση που είχα λάβει 

από το ελληνικό σχολείο, 

το απολυτήριό μου, ήταν άκυρα».

Εκανε ό,τι χρειαζόταν. «Πράγματι τους έφερα 

ένα σωρό χαρτιά, αλλά και πάλι δεν σήμαινε κάτι

 ότι σπούδαζα (σ.σ.: εξαιτίας του ιεραποστολικού

 έργου είχε λάβει υποτροφία για σπουδές 

στο Ελληνοαμερικανικό Κολέγιο).

Επρεπε να βρω κάποιον να υπογράψει ότι δουλεύω

γι’ αυτόν. 

Την ίδια διαδικασία έπρεπε να κάνω κάθε χρόνο. 

Κάθε χρόνο που σπούδαζα ένιωθα 

αναγκασμένη να λέω ψέματα. 

Ηταν τρελό ότι έπρεπε να κάνω παράνομα πράγματα

 για να νομιμοποιηθώ».

Ο Άγγλος σύζυγος.

Η ιστορία θα συνεχιζόταν έτσι αέναα 

εάν δεν γνώριζε τον σημερινό της σύζυγο, 

που είναι Αγγλος. 

«Ηρθα στο Λονδίνο και μου έδωσαν αρχικά βίζα

 για δύο χρόνια και μετά άδεια παραμονής

 με αόριστη διαμονή.

 Αναγκάστηκα να αφήσω την υποτροφία μου

 στην Ελλάδα, αλλά είχα ταλαιπωρηθεί πάρα πολύ». 

Εκεί επιτέλους ανέπνευσε.

Πηγή