Δε δέχουμαι τα σύνορα,
δε με χωρούν τα φαινόμενα,
πνίγουμαι!
Την αγωνία τούτη βαθιά, αιματερά να τη ζήσεις,
είναι το δεύτερο χρέος.
Ο νους βολεύεται, έχει υπομονή, του αρέσει να παίζει·
μα η καρδιά αγριεύει, δεν καταδέχεται αυτή να παίξει,
πλαντάει και χιμάει να ξεσκίσει το δίχτυ της ανάγκης.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
O νους: "Γιατί να χανόμαστε κυνηγώντας το αδύνατο;
Μέσα στον ιερό περίβολο των πέντε αιστήσεων
χρέος μας ν΄ αναγνωρίσουμε τα σύνορα του ανθρώπου."
Μα μια άλλη μέσα μου φωνή, ας την πούμε έχτη δύναμη,
ως την πούμε καρδιά, αντιστέκεται και φωνάζει:
"Όχι! Όχι!
Ποτέ μην αναγνωρίσεις τα σύνορα του ανθρώπου!
Να σπας τα σύνορα!
Ν΄ αρνιέσαι ό,τι θωρούν τα μάτια σου!
Να πεθαίνεις και να λες: Θάνατος δεν υπάρχει!"
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Δε ζυγιάζω, δε μετρώ, δε βολεύουμαι!
Ακολουθώ το βαθύ μου χτυποκάρδι.
Ρωτώ, ξαναρωτώ χτυπώντας το χάος:
Ποιος μας φυτεύει στη γης ετούτη
χωρίς να μας ζητήσει την άδεια;
Ποιος μας ξεριζώνει από τη γης ετούτη
χωρίς να μας ζητήσει την άδεια;
Είμαι ένα πλάσμα εφήμερο, αδύναμο, καμωμένο
από λάσπη κι ονείρατα.
Μα μέσα μου νογώ να στροβιλίζουνται
όλες οι δυνάμες του Σύμπαντου.
Θέλω μια στιγμή, προτού με συντρίψουν,
ν΄ ανοίξω τα μάτια μου και να τις δω.
Αλλο σκοπό δε δίνω στη ζωή μου.
Από την "Ασκητική"
του Νικολάου Καζαντζάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου