Το πρόβλημα της Ελλάδας, όπως γράφαμε και χθες,
έγκειται στο γεγονός πως διαθέτουμε
περίσσευμα αγωνιστικότητας
και έλλειμμα ανταγωνιστικότητας.
Η ιδεολογική κυριαρχία της αριστεράς
τις τελευταίες δεκαετίες από κοινού
με την υποκουλτούρα των ριάλιτι με την αδιαφορία,
την πεποίθηση του δεδομένου της καταναλωτικής
ευημερίας και την παρασιτική νοοτροπία
του πελατειακού «κρατικοδιαιτισμού»,
έχουν σφυρηλατήσει μια κοινωνική πλειοψηφία
η οποία δεν έχει επαφή με την πραγματικότητα.
Η τάξη των εργαζομένων κατά πλειοψηφία
έχει ανδρωθεί με το «ελληνικό όνειρο»
της πελατειακής πρόσληψης
για μια θέση αργομισθίας στο δημόσιο
και αντίστοιχα η τάξη των επιχειρηματιών
που κυριαρχεί κατά πλειοψηφία πάλι έχει ανδρωθεί
με την νοοτροπία πως για την διάκριση
και τον πλουτισμό δεν αρκούν η εργασία,
η καινοτομία και η ανταγωνιστικότητα,
αλλά τα «κονέ» και η προδιάθεση για διαφθορά...
Όσο η χώρα μπορούσε και δανειζόταν,
μπορούσε να τρέφει χιλιάδες επιχειρηματίες
που το μόνο προσόν που είχαν δεν ήταν
οι ανταγωνιστικές τιμές και υπηρεσίες,
αλλά το «δόντι» στο γκουβέρνο και η διαφθορά.
Μπορούσε ακόμη να συντηρεί το μεγαλύτερο
μέρος του εργατικού δυναμικού, είτε άμεσα είτε έμμεσα.
Από την ώρα που η χώρα ετέθη έκτος αγορών
και τα δανεικά σταμάτησαν, ξεκίνησε η πρόσκρουση
με την σκληρή πραγματικότητα.
Ακόμη όμως βρισκόμαστε στην αρχή.
Υπάρχουν βέβαια τμήματα της κοινωνίας
που περιστρέφονται κυρίως πέριξ του 1,5 εκατομμυρίου
των ανέργων που υποφέρουν, αλλά τα δυο τρίτα
και πλέον της κοινωνίας δεν έχουν υποστεί ολόκληρο
το εύρος των συνεπειών μιας χρεοκοπίας.
Ο συνταξιούχος του ΕΣΥ που έγραφε προχτές
κάποιος φίλος της στήλης σε επιστολή,
με την περικομμένη σύνταξη των 51.000 ευρώ
σε ετήσια βάση, δεν είναι συνταξιούχος
του δημοσίου μιας χρεοκοπημένης χώρας.
Όσες περικοπές έχουν γίνει, έλαβαν χώρα
με οριζόντιο και ανορθολογικό τρόπο.
Επιπλέον μια σημαντική μερίδα της κοινωνίας
έχει νιώσει πολύ ελαφρύτερα τις συνέπειες
της χρεοκοπίας λόγω της εξομάλυνσης
της προσαρμογής που προσφέρουν οι αποταμιεύσεις.
Όσο περνάει ο καιρός όμως, οι αποταμιεύσεις
θα εξαντλούνται και οι περικοπές του δημοσίου,
λόγω της ανάγκης του κράτους να σταθεί «όρθιο», εξορθολογικοποιούνται...
Τότε και οι αντιλήψεις της κοινωνίας θα αρχίσουν
να διαμορφώνονται περισσότερο με βάση
την πραγματικότητα και λιγότερο με βάση
τις ιδεοληψίες και τις φανφάρες των δημαγωγών,
οι οποίοι προκειμένου να κερδίσουν επιρροή
υπόσχονται τα πάντα. Ακόμη και επιστροφή
στα δεδομένα της ευημερίας χωρίς δανεικά,
αλλά με φρεσκοκομμένο χρήμα από την ΕΚΤ
ή την επιστροφή στη δραχμή όπου θα τυπώνουμε
όσες μας λείπουν και όποτε τις χρειαζόμαστε...
Μοιραία ο καιρός που θα αντιληφθούμε
πως η αγωνιστικότητα χωρίς ανταγωνιστικότητα
είναι κενό γράμμα, γιατί μια πίτα που δεν έχεις,
όσο δίκαια και να την μοιράσεις δεν αποφεύγεις
την υλική εξαθλίωση.
Όποιος υπόκειται την υλική εξαθλίωση
είναι θέμα χρόνου να υποστεί
και την κοινωνική και την ηθική.
Αντιθέτως η ανταγωνιστικότητα είναι το μέσον
που δημιουργεί «πίτα»...
Αν αποκτήσουμε, μετά μπορούμε να συζητήσουμε
και να διαπραγματευτούμε
περί της δίκαιης αναδιανομής της...
Κώστας Στούπας
Πηγή:www.capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου