Κώστας Στούπας
Η αναγνώριση ενός Παλαιστινιακού κράτους
υπό την κηδεμονία της Τουρκίας συνιστά μια
ακόμη απειλή για τον Ελληνισμό.
Είναι βέβαιο ότι η Άγκυρα θα επιχειρήσει
να επαναλάβει την απάτη του Τουρκο-Λιβυκού
Μνημονίου, αυτή τη φορά με επίχρισμα
«νομιμότητας» μέσω Παλαιστίνης.
Η πραγματικότητα είναι απλή: Τουρκία και Παλαιστίνη δεν έχουν
κοινά θαλάσσια σύνορα.
Για να «υπάρξουν» τέτοια, θα πρέπει να σβηστεί από τον χάρτη
η Κύπρος και να αγνοηθεί το Καστελλόριζο.
Πρόκειται για την πάγια στρατηγική της Άγκυρας: να εξαφανίσει
ό,τι της χαλάει το αφήγημα της «Γαλάζιας Πατρίδας».
Η μέθοδος είναι γνωστή: δημιουργεί «νομικές φούσκες»
και τις παρουσιάζει επικοινωνιακά ως δεδομένα, ώστε να αυξήσει
το κόστος για τους αντιπάλους της.
Η εμπειρία δείχνει ότι κάθε τέτοια πρωτοβουλία συνοδεύεται
από NAVTEX, ερευνητικά πλοία και στρατιωτική πίεση.
Η αναγνώριση Παλαιστινιακού κράτους από χώρες όπως η Γαλλία
και το Ηνωμένο Βασίλειο συνιστά πλήγμα για τη δυτική συμμαχία,
καθώς είναι μια από τις σπάνιες φορές που μεγάλες
ευρωπαϊκές δυνάμεις διαφοροποιούνται από ΗΠΑ και Ισραήλ.
Το σχίσμα αυτό αποδυναμώνει ακόμη περισσότερο το ΝΑΤΟ,
που ήδη χαρακτηρίστηκε από τον Μακρόν
«εγκεφαλικά νεκρό» λόγω Τουρκίας.
Είναι λάθος των Ευρωπαίων να αναγνωρίζουν κράτος χωρίς
πραγματικά σύνορα και κρατική υπόσταση ικανή
να ελέγξει την τρομοκρατία.
Η Δυτική Όχθη είναι υπόδειγμα αποτυχίας, ενώ η Γάζα υπόδειγμα
τρομοκρατικής οργάνωσης που κυβερνά έναν θύλακα, όπως συνέβαινε
με το Ισλαμικό Κράτος ή το Αφγανιστάν των Ταλιμπάν.
Την ίδια ώρα, η Δύση σιωπά για την καταπίεση των Κούρδων,
δείχνοντας την υποκρισία των «ευαισθησιών» της.
Για την Ελλάδα και την Κύπρο, το συμφέρον είναι ξεκάθαρο:
οι ΑΟΖ τους πρέπει να συνορεύουν ανατολικά μόνο με το Ισραήλ.
Η «κηδεμονία» ενός παλαιστινιακού κράτους από την Τουρκία
θα έδινε στην Άγκυρα νέο άλλοθι για παρέμβαση
στην Ανατολική Μεσόγειο.
Το έργο το έχουμε δει πολλές φορές: Ορούτς Ρέις, υπερπτήσεις,
γεωτρύπανα στην κυπριακή ΑΟΖ.
Η ελληνική απάντηση δεν μπορεί να είναι άλλη από τη διπλωματική
θωράκιση μέσω τριμερών και τετραμερών με Κύπρο, Ισραήλ,
Αίγυπτο, αλλά και μέσω της στενής συνεργασίας με ΗΠΑ και Γαλλία.
Οποιαδήποτε αναγνώριση ενός παλαιστινιακού κρατικού
μορφώματος-προτεκτοράτου της Άγκυρας θα φέρει ένταση,
αλλά όχι ανατροπή ισορροπιών.
Η Τουρκία συνηθίζει να πουλά «φύκια για μεταξωτές κορδέλες».
Το έκανε με τη Λιβύη, το επιχειρεί τώρα με την Παλαιστίνη.
Το ζητούμενο είναι η Ελλάδα να μην αφήσει χώρο στην αφέλεια
και την αδράνεια – γιατί οι τουρκικές απάτες γίνονται επικίνδυνες
μόνο όταν βρίσκουν απέναντι κενό αντίδρασης.
Αγνοήστε τους κλαυθμούς της αριστεράς.
Η αριστερά δεν ήταν ποτέ με την Ελλάδα και τα συμφέροντά της,
ούτε το ’22 με τον Ατατούρκ
ούτε ’45-49 με την απόσχιση της Μακεδονίας.
Ποια είναι η γνώμη σας;
Όλα τα άρθρα δεν είναι απαραίτητο
να εκφράζουν πάντοτε και την δική μας άποψη
αλλά τα δημοσιοποιούμε για να γίνουν
αφορμή για διάλογο.
Αυτό τουλάχιστον επιθυμούμε.
Έναν γόνιμο κι ευπρεπή διάλογο,
με επιχειρήματα όμως.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου