Ας κάνουν όλοι τους, ό,τι τους φωτίσει ο Θεός. Εγώ απόκαμα…

Το παράπονο του καθηγητή.

Άνθρωπος που εκτιμώ και αγαπώ, καθηγητής το επάγγελμα, με πήρε τηλέφωνο

 για την γιορτή μου και μετά τις ευχές μου το μπουμπούνισε.

 «Τώρα τελευταία πάντως, μας στεναχωρείς». 

Μεταξύ μας, άλλο ήθελε να πει αλλά το εξέφρασε ευγενικά.

 Αναφερόταν σε δυο ή τρία κείμενα που έγραψα πρόσφατα στην στήλη 

για τους εκπαιδευτικούς, για την ΟΛΜΕ, για τις καταλήψεις, 

για την εξ αποστάσεως εκπαίδευση, για όλα τέλος πάντων τα ζητήματα 

που έφεραν τα σχολεία και τους δασκάλους τους στην επικαιρότητα. 

Ξέρω ότι οι εκπαιδευτικοί και κυρίως οι συνδικαλιστές τους

 μ’ έχουν στην μπούκα.

 Το διαβάζω στα social media τους, βλέπω τις αναρτήσεις τους, 

τις απαντήσεις τους στα κείμενα μου, τις –καμιά φορά- υβριστικές τους 

επιθέσεις εναντίον μου. Εδώ έφτασε κάποιος απ’ αυτούς να γράψει ότι 

δε έχω τελειώσει ούτε το νηπιαγωγείο μ’ αυτά που υποστηρίζω.

 Γέλασα πολύ μ’ αυτόν, καθότι αμφιβάλω αν έχει διαβάσει σ’ όλη του την ζωή 

όσα είχα διαβάσει εγώ πριν πάω φαντάρος. 

Αλλά τέλος πάντων, αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι παραδίδω το παιδί μου 

ή το εγγόνι μου στα χέρια του για να το κάνει άνθρωπο. 

(Έτσι δεν μας λέγανε κάποτε; Σε στέλνω στο σχολειό για να γίνεις άνθρωπος.)

Δεσμεύομαι λοιπόν για κάτι. Δεν πρόκειται να ξαναγράψω ποτέ 

για τους καθηγητές και τους δασκάλους.

 Ακόμα κι αν πέσουν και βουλιάξουν τα σχολεία της επικράτειας, 

από την άλλη θα κοιτάζω. 

Προς χάριν του ενός που εκτιμώ και που ειλικρινά στεναχωρήθηκε

 από την στάση μου. Ξέρετε γιατί; Διότι στα 59 μου χρόνια έχω καταλάβει πια

 πως ούτε τον κόσμο μπορώ ν’ αλλάξω, ούτε η αλλαγή που επιθυμώ είναι 

υποχρεωτικώς η ορθή. 

Πάνε οι βεβαιότητες του παρελθόντος, η ζωή μου τις έτριψε στα μούτρα. 

Απαλλάσσω το λοιπόν την εκπαιδευτική κοινότητα από έναν «εχθρό», 

απαλλάσσω κι εμένα από ένα τσούρμο επικριτές. 

Win-win στα αγγλικά, kazan-kazan στα Ερντογανικά. 

Πλην αυτό ξέρετε, δεν θ’ αλλάξει κάτι. Θα συνεχίσω εντός μου να πιστεύω ότι

 οι εκπαιδευτικοί από πνευματική πρωτοπορία του τόπου που ήταν 

πριν δυο-τρεις δεκαετίες, έχουν μεταβληθεί σε ένα βαθιά συντηρητικό 

επαγγελματικό στρώμα που έχει αλλεργία σε οποιαδήποτε αλλαγή. 

Είναι μια επαγγελματική ομάδα που έχει πείσει τον εαυτό της ότι βρίσκεται

 ταμπουρωμένη σ’ ένα φρούριο το οποίο δέχεται πανταχόθεν επιθέσεις 

για να αλωθεί από τους μοντερνισμούς, τους γκλομπαλισμούς, 

τους εμπορευματισμούς, τους αυταρχισμούς, τους νεοφιλελευθερισμούς 

και κάθε είδους παρόμοιους –ισμούς. Οπότε δίνουν τον υπέρ πάντων αγώνα,

 δίχως να αντιλαμβάνονται –κατά την ταπεινή μου γνώμη πάντα- ότι έστησαν 

ένα φρούριο για να αντισταθούν σε σκιές, 

σ’ ένα εχθρικό στράτευμα που δεν υπάρχει.

Να μην γράψω βέβαια –σ’ αυτή την απολογία μου- τα αυτονόητα. 

Ότι υπάρχουν χιλιάδες εξαιρετικοί δάσκαλοι και καθηγητές, ότι ανάμεσα τους 

δουλεύουν φιλότιμοι και εργατικοί άνθρωποι με διάθεση 

και επίπεδο, αυτά είναι δεδομένα.

 Ούτε ότι συχνά-πυκνά οι συνθήκες εργασίας τους είναι κάκιστες 

και η δουλειά τους αντικειμενικά δύσκολη και σκληρή.

 Δεν είναι μικρό ή εύκολο πράγμα η εκπαίδευση παιδιών. 

Αλλά –ω του θαύματος- όταν μαζευτούν όλοι μαζί, όταν αποφασίσουν 

να διεκδικήσουν κάτι ως επαγγελματική ομάδα, μια απίστευτη μετάλλαξη 

διαπερνά το συλλογικό τους σώμα. 

Γίνονται αυτομάτως σαν τις γιαγιάδες στα κατώφλια, που όλα όσα συμβαίνουν 

γύρω τους χαρακτηρίζονται ως τα ύστερα του κόσμου. 

Οι νεότεροι δεν πολυενδιαφέρονται για την γνώμη του κόσμου. 

Οι δε παλιότεροι  έχουν χτυπηθεί από το σύνδρομο του ακίνητου χρόνου. 

Ξεκίνησαν πριν τριάντα χρόνια με επαναστατικές απόψεις κι επειδή συνεχίζουν

 ως σήμερα να λένε ακριβώς τα ίδια, θεωρούν ότι παραμένουν επαναστάτες. 

Και δεν καταλαβαίνουν ότι οι καιροί έτρεξαν τόσο γρηγορότερα απ’ αυτούς,

 που οι παλιές ριζοσπαστικές τους ιδέες μετατράπηκαν ανεπαισθήτως 

σε κορωνίδα της κοινωνικής συντήρησης. 

Δικαίωμα τους βέβαια, εξάλλου η γνώμη μου για τις πεποιθήσεις τους

 έχει την ίδια αξία μ’ ένα φύσημα του αέρα έξω απ’ το παράθυρο. 

Δεν έχω καμία διάθεση να πλακώνομαι με κανέναν, δεν έχω καμιά 

ψευδαίσθηση ότι κομίζω τα φώτα του μέλλοντος, γι αυτό άλλωστε 

μετά από τούτες τις τελευταίες γραμμές σιωπώ επί του θέματος.

 Ούτε θα απαντήσω σε οποιαδήποτε κριτική του σημερινού κειμένου. 

Ας τα βάλλουν με κανέναν άλλον. 

Αλλά και κείνοι, ας μην πιστεύουν ότι φυλάττουν Θερμοπύλες, 

τίποτα δεν φυλάττουν. 

Αν θα μπορούσα να συμβουλεύσω κάτι την Κεραμέως,

 είναι να κάνει 50% αύξηση στις αποδοχές τους. 

Οι μισθοί τους είναι αστείοι για ανθρώπους

 που έχουν την νεολαία μας στα χέρια τους. Ως εκεί. 

Κατά τα λοιπά, δεν έχω να συμβουλεύσω κανέναν τίποτα. 

Θα συνεχίσω να θλίβομαι

 (αν και εμένα προσωπικά με συμφέρει στον ανταγωνιστικό κόσμου που ζούμε)

 που τα παιδάκια των ιδιωτικών σχολείων δεν χάνουν ούτε μία ώρα

 εκπαίδευσης σε σχέση με αυτά των δημόσιων,

 αλλά εφεξής θα θλίβομαι ιδιωτικώς.

 Και για τα (κάποια, όχι όλα) διαλυμένα σχολεία των καταλήψεων θα θλίβομαι

 (είδα ένα με τα μάτια μου στον Άλιμο κι έπαθα την πλάκα μου),

 αλλά και πάλι ποιος είμαι εγώ και τι ξέρω, για να κάνω τον καμπόσο 

ή τον παντογνώστη; 

Ας κάνουν όλοι τους, ό,τι τους φωτίσει ο Θεός. Εγώ απόκαμα…

Δημήτρης Καμπουράκης

ΠΗΓΗ