Ο Μαρίνος Αντύπας
(Φερεντινάτα Κεφαλληνίας, 1872 – Πυργετός Λάρισας, 8 Μαρτίου 1907)
ήταν Έλληνας δικηγόρος, δημοσιογράφος και κοινωνικός αγωνιστής.
Γεννήθηκε στο χωριό Φερεντινάτα της περιοχής Πυλάρου, στην Κεφαλονιά, το 1872,
από μικροαστούς γονείς.
Φοίτησε για ένα διάστημα στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Ήταν υπέρμαχος των λαϊκών ελευθεριών και των φυσικών δικαιωμάτων
του ανθρώπου, κυρίως των ανθρώπων του μόχθου.
Αγωνίστηκε σ' όλη του τη ζωή για την αφύπνιση του λαού, και μάλιστα
των αγροτικών και εργατικών τάξεων.
Δολοφονήθηκε από άνθρωπο των μεγαλοκτηματιών του θεσσαλικού κάμπου
(τσιφλικάδων), στις 8 Μαρτίου 1907 στον Πυργετό Λάρισας
Ο πολύ σπουδαίος ηθοποιός Νότης Περγιάλης
(ή και Περιγιάλης) στον ρόλο του Αντύπα Μαρίνου
στην σκηνή της δολοφονίας του από τον πληρωμένο
φονιά (ο ηθοποιός Χριστόφορος Ζήκας)
στην κινηματογραφική ταινία (1965)
του Βασίλη Γεωργιάδη που σε σενάριο
Νίκου Φώσκολου και μουσική Μίμη Πλέσσα
και μία πλειάδα σπουδαίων ηθοποιών
δημιούργησε την αξέχαστη ταινία:
Το χώμα βάφτηκε κόκκινο.
Αγωνιστής για τα δικαιώματα της αγροτιάς, υπέρμαχος
των σοσιαλιστικών ιδεών και δημοσιογράφος.
Ο Μαρίνος Αντύπας γεννήθηκε το 1872 στα Φερεντινάτα της Κεφαλληνίας.
Ήταν ο πρωτότοκος γιος του μαραγκού και ξυλογλύπτη Σπύρου Αντύπα
και της Αγγελικής Κλαδά. Τελείωσε με στερήσεις το Γυμνάσιο στο Αργοστόλι
το 1890 και τον ίδιο χρόνο εγγράφηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου
Αθηνών, χωρίς τελικά να ολοκληρώσει τις σπουδές του.
Κατά τη διάρκεια των φοιτητικών του χρόνων υπήρξε ενεργό μέλος
του Κεντρικού Σοσιαλιστικού Συλλόγου στην Αθήνα, ιδρυτής του οποίου
υπήρξε ο διανοούμενος Σταύρος Καλλέργης.
Το 1896 συμμετείχε ως εθελοντής στην Κρητική Επανάσταση,
όπου και τραυματίστηκε, αγωνιζόμενος στο πλευρό των Κρητών,
που πάλευαν να αποτινάξουν τον τουρκικό ζυγό.
Επέστρεψε στην Αθήνα τον επόμενο χρόνο, όπου και συνελήφθη, επειδή
σε μία ομιλία του κατηγόρησε τη βασιλική οικογένεια ως υπεύθυνη
για το φιάσκο του Ελληνοτουρκικού Πολέμου του 1897.
Καταδικάστηκε σε φυλάκιση ενός χρόνου και μετά την αποφυλάκισή του
συνελήφθη εκ νέου, κατηγορούμενος για ηθική αυτουργία στην απόπειρα
δολοφονίας του βασιλιά Γεωργίου Α’, που επισυνέβη στις 14 Φεβρουαρίου 1898.
Μετά την κατάρρευση της εις βάρος του κατηγορίας επέστρεψε
στην Κεφαλληνία και το 1900 εξέδωσε στο Αργοστόλι
την εβδομαδιαία εφημερίδα «Ανάστασις», μαχητικό όργανο των ιδεών του,
που κυκλοφορούσε με μεγάλα διαστήματα διακοπών έως το θάνατό του.
Στο Αργοστόλι ίδρυσε, επίσης, το λαϊκό αναγνωστήριο «Η Ισότης»,
το οποίο υπήρξε κέντρο πνευματικού και πολιτικού προβληματισμού.
Το 1904 ταξίδεψε στο Βουκουρέστι κι έπεισε τον πλούσιο θείο του
Γεώργιο Σκιαδαρέση να επενδύσει στην αγορά γης στον Θεσσαλικό κάμπο.
Πράγματι, ο Σκιαδαρέσης μαζί τον συμπατριώτη του Αριστείδη Μεταξά
αγόρασαν στην περιοχή των Τεμπών
μία μεγάλη έκταση (τσιφλίκι) 300.000 στρεμμάτων.
Στις εκλογές της 20ης Μαρτίου 1906, ο Αντύπας κατήλθε
ως υποψήφιος βουλευτής, αλλά απέτυχε να εκλεγεί κι έτσι τον Ιούνιο
της ίδιας χρονιάς ανέλαβε τη διεύθυνση του τσιφλικιού του θείου του.
Αμέσως μόλις εγκαταστάθηκε στην περιοχή της Ραψάνης και διαπίστωσε
τις άθλιες συνθήκες εργασίας και διαβίωσης των κολίγων,
ύψωσε τη σημαία του αγροτισμού, εμπνεόμενος
από ένα όραμα ουτοπικού σοσιαλισμού.
Με ομιλίες και περιοδείες στα γύρω χωριά προπαγάνδιζε τη χειραφέτηση
των αγροτών μέσω της αναγκαστικής απαλλοτρίωσης των τσιφλικιών
και της διανομής τους στους κολίγους, κατόπιν αποζημίωσης των ιδιοκτητών τους.
Η στάση του αυτή απέναντι στο αγροτικό πρόβλημα της εποχής προκάλεσε
την αντίδραση των τσιφλικούχων, πολλοί από τους οποίους ήταν επιφανείς
Έλληνες της διασποράς. Έτσι, κάποιοι από αυτούς σίγουρα θα ένιωσαν
ανακούφιση, όταν πληροφορήθηκαν τη δολοφονία του Μαρίνου Αντύπα
το βράδυ της 8ης Μαρτίου 1907 στον Πυργετό της Λάρισας,
από τον Ιωάννη Κυριακού, επιστάτη του Αριστείδη Μεταξά,
συνεταίρου του θείου του Γεωργίου Σκιαδαρέση.
Ο Κυριακού υποστήριξε, ενώπιον των αστυνομικών αρχών που επιλήφθηκαν
της υπόθεσης, ότι βρισκόταν σε άμυνα, όταν πυροβόλησε τον Αντύπα,
ο οποίος προηγουμένως, σύμφωνα με τα λεγόμενά του, τον είχε ραπίσει
κατά τη διάρκεια φιλονικίας.
Ο ισχυρισμός του αυτός έγινε δεκτός, αργότερα, από το δικαστήριο
που τον αθώωσε, παρότι ο Αντύπας είχε χτυπηθεί πισώπλατα.
Η δολοφονία του Μαρίνου Αντύπα προκάλεσε συγκίνηση στο χώρο
των προοδευτικών δυνάμεων της εποχής και επί αρκετές ημέρες υπήρξε
το κύριο θέμα πολλών αθηναϊκών εφημερίδων.
Τρία χρόνια ακριβώς μετά τη δολοφονία του, οι κολίγοι ξεσηκώθηκαν
στο Κιλελέρ και δικαίωσαν τη θυσία του.
O Μαρίνος Αντύπας έκτοτε αποτελεί το σύμβολο
των αγώνων των αγροτών στην χώρα μας.
Είπε…
«Πολλάκις εδοκίμασα την λόγχη και την φυλακή, κατανοήσας έτσι ότι
η πρόοδος της ιδέας έχει ανάγκην αυτοθυσίας και ότι το δέντρο
του αγώνα ποτίζεται με αίμα και όχι με νερό.»
«Ούτε άγιος είμαι, ούτε ήρωας.
Είμαι απλώς ένας φορεύς χαλίκων για το κτίσιμον ενός δικαιότερου κόσμου.»
«Ισότης, αδελφότης, ελευθερία».
Ήταν τα τελευταία του λόγια, καθώς εξέπνεε.
Πηγή
© SanSimera.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου