Στο τέλος έγινε κι αυτός αστερισμός να λάμπει.

Τον Πήγασο, το φτερωτό κι ατίθασο το άτι

ο Βελλεροφόντης λένε το ‘φερε, στην Κόρινθο

ψηλά στον Ακροκόρινθο, στην κρήνη της Πειρήνης 

και προς τιμή του έκοψε νομίσματα η πόλη.

Τους κεραυνούς μετέφερε στον Όλυμπο του Δία

ο Ήφαιστος που έφτιαχνε και το ‘κανε για χρόνια.

Αφού ήταν αθάνατος, σα γιος του Ποσειδώνα 

στο τέλος έγινε κι αυτός αστερισμός να λάμπει.

Υπάρχουν όμως ποιητές π’ ακόμα επιμένουν

τον Πήγασο ιππεύοντας, την έμπνευση να ψάχνουν.

                               Καρτσωνάκης Πάν

 Κατά τον Ησίοδο το όνομά του οφείλεται στις "Πηγές" του Ωκεανού 

όπου είχε γεννηθεί, έτσι το όνομα φέρεται να έχει σχέση με πηγές. 

Ο Πήγασος, φτερωτός όπως ήταν, ανήλθε στον Όλυμπο, στην έδρα των Αθανάτων 

και διέμενε στην υπηρεσία του Δία χρησιμοποιούμενος για την μεταφορά 

των κεραυνών από το εργαστήριο του Ηφαίστου στον Όλυμπο.

 (Θεογονία 281-286, Απολλόδωρος ΙΙ 3, 4).

3. Σύμφωνα με τη μυθολογική παράδοση που επικρατούσε στη Κόρινθο 

ο Πήγασος ήταν κατ΄ εξοχήν Κορινθία θεότητα, για τον οποίο είχαν κοπεί 

και νομίσματα με τη παράστασή του. 

Λέγονταν ότι μόλις ο Πήγασος ξεπήδησε από τη Μέδουσα, 

πέταξε στην Ακροκόρινθο και ξεδίψασε στα νερά της Πειρήνης πηγής

 εξ ού και "Πειρήνιος πώλος" το από τότε όνομά του. 

Στη συνέχεια οι παραδόσεις των Κορινθίων συσχετίζουν τον Πήγασο 

με τη παράδοση του Βελεροφόντη και της Χίμαιρας.

Βελλεροφόντης και Πήγασος (Μουσείο Σπάντα Ρώμης)

Ο Βελλερεφόντης, ή Βελλερεφών, είναι ήρωας της Ελληνικής μυθολογίας. 

Αναφέρεται ως υιός του βασιλέα της Κορίνθου (ή Εφύρας) Γλαύκου

 (και επομένως έγγονος του Σίσυφου) και της Ευρυνόμης 

(θυγατέρας του Νίσου, βασιλέα των Μεγάρων). 

Μετά τον φόνο του Βέλλερου εξορίζεται από την Κόρινθο και καταφεύγει 

στην γειτονική Τίρυνθα, στην αυλή του βασιλέα Προίτου. 

Εκεί η βασίλισσα Σθενέβοια (ή Άντεια) τον ερωτεύεται. 

Ο Βελλερεφόντης την αποκρούει και εκείνη τον κατηγορεί στον σύζυγό της. 

Θέλοντας να τον απομακρύνει από την Τίρυνθα, ο βασιλέας Προίτος τον αποστέλλει 

στον πεθερό του Ιοβάτη, βασιλέα της Λυκίας στη Δυτική Μικρά Ασία 

(έχοντας ένα κλειστό γράμμα από τον Προίτο, στο οποίο ο αποστολέας

 παράγγειλε στον αποδέκτη να φονεύσει τον φέροντα).

Τότε ο βασιλέας Ιοβάτης του αναθέτει τρεις επικίνδυνες αποστολές:

Να αντιμετωπίσει τους Σόλυμους 

(ληστρικό λαό, στα ανατολικά σύνορα του βασιλείου της Λυκίας). 

Αυτοί κατατροπώθηκαν από τον ήρωα.

Να αντιμετωπίσει τις Αμαζόνες (τον θρυλικό πολεμοχαρή λαό της Μικράς Ασίας

 που τον αποτελούσαν μόνον γυναίκες). 

Επίσης και αυτές συνετρίβησαν.

Να αντιμετωπίσει την Χίμαιρα 

(φοβερό διπλοειδές τέρας που το εμπρόσθιο μέρος του ήταν λέοντας

 και το οπίσθιο ήταν δράκοντας). 

Ο Βελλερεφόντης ιππεύοντας τον Πήγασο

 (πτερωτό ίππο από την πηγή Πειρήνη της Κορίνθου) κατάφερε να την φονεύσει.

4. Η συσχέτιση του Πήγασου με τις Μούσες οφείλεται στη ακόλουθη παράδοση:

 Όταν οι Μούσες διαγωνίζονταν κάποτε στο τραγούδι με τις κόρες του Πιέρου,

 στον ποταμό Ελικώνα, μόλις άρχισαν το τραγούδι 

οι Πιέριες κόρες όλα είχαν σκοτεινιάσει. 

Αμέσως μετά, όταν ήλθε η σειρά των Μουσών, όλα φαίνονταν σαν να σταμάτησαν,

 ο Ουρανός, η Θάλασσα, τα ποτάμια, για να ακούσουν τους εξαίσιους ύμνους,

 ο δε Ελικώνας άρχιζε να υψώνει τη κορυφή του προς τον ουρανό από χαρά

 και υπερηφάνεια μέχρι που τον σταμάτησε ο φτερωτός Πήγασος, 

με διαταγή του Ποσειδώνα, λακτίζοντάς τον με τις οπλές του. 

Από το λάκτισμα αυτό γεννήθηκε η πηγή του Ελικώνα, της οποίας

 τα νερά ενέπνεαν τις Μούσες, η καλούμενη και Ιπποκρήνη.

5. Σε μεταγενέστερους μύθους ο Πήγασος αναφέρεται και ως άλογο της Ηούς 

στην οποία της τον πρόσφερε ως δώρο ο Ζεύς για να σέρνει το άρμα της.

6. Σε ακόμη μεταγενέστερους χρόνους ο Πήγασος θεωρήθηκε ως άλογο των Μουσών

 που ιππεύουν οι ποιητές και πετούν μαζί του ψηλά στο καλλιτεχνικό στερέωμα.

Τελικά οι θεοί πρόσφεραν στον Πήγασο μια αιώνια θέση στον ουρανό 

δημιουργώντας τον Αστερισμό του Πήγασου.

ΠΗΓΗ