Τόσα χρόνια και δε βάλαμε μυαλό;

Που πάμε;

Τόσα χρόνια και δε βάλαμε μυαλό;

Όταν ήμασταν πιτσιρικάδες θυμάμαι ότι παίζαμε

 ένα παιχνίδι ζόρικο.

Με κλήρο ένα παιδί έκανε τη μάνα 

και ένα άλλο τον τιμωρημένο.

 Ενώ ο τιμωρημένος ήταν ξαπλωμένος

 μπρούμυτα στο πάτωμα χωρίς να βλέπει, 

Τα υπόλοιπα παιδιά έβαζαν στην πλάτη του

 τα χέρια τους, ο ένας πάνω στον άλλο. 

Η μάνα τότε έλεγε: Επάνω χέρι, κάτω χέρι,

 τίνος είναι το παραπάνω; 

Ο τιμωρημένος σχεδόν ποτέ δεν έβρισκε

 ποιανού είναι το χέρι 

με αποτέλεσμα να τον κοροϊδεύουν τα άλλα παιδιά

 χτυπώντας τον στην πλάτη 

 και φωνάζοντας δεν το βρήκες, δεν το βρήκες!

Τώρα όμως .....εδώ, σήμερα.

ποιος «παίζει» τον τιμωρημένο και ποιος κάνει μάνα

είναι στο χέρι μας ή μάλλον στο μυαλό μας 

να το φανταστούμε

Τα παιδιά που συμμετέχουν στο παιχνίδι 

είναι οι κάτοικοι μιας χώρας.

Εκουσίως ή ακουσίως συμμετέχουν. 

Φυσικά και πάντοτε κάποιοι 

έχουν την δυνατότητα να παραμείνουν θεατές.

Έχουν αυτήν την πολυτέλεια να πάνε διακοπές 

την ώρα που τα υπόλοιπα παιδιά

 θα χτυπιούνται μεταξύ τους

 για το ποιος θα βρίσκεται κάθε φορά 

στο ρόλο του τιμωρημένου. 

Θα αλλάζουν ρόλους μεταξύ τους και εναλλάξ

  κι ανάλογα τα κέφια της «μάνας».

Ποιος θα πατήσει το κουμπί

 και ποιος θ ανάψει το φιτίλι;

Αιώνες τώρα και το παιχνίδι παραμένει το ίδιο.

Στο τέλος, ο πραγματικός κερδισμένος ποιος θα είναι;

Αυτοί που θα επιστρέψουν 

από τις διακοπές τους στην αλλοδαπή; 

Τέλος πάντων.

Ας αφήσουμε τον Εθνικό μας ποιητή 

να μας τα πει καλύτερα, 

μέσα από τον ύμνο στην Ελευθερία 

και συγκεκριμένα σε αυτούς τους στίχους:

139

Η καρδιά συχνοσπαράζει.

Πλην τι βλέπω; Σοβαρά

να σωπάσω με προστάζει

με το δάκτυλο η θεά.

140

Κοιτάει γύρω εις την Ευρώπη

τρεις φορές μ' ανησυχιά•

προσηλώνεται κατόπι

στην Ελλάδα, και αρχινά:

141

«Παλληκάρια μου, οι πολέμοι

για σας όλοι είναι χαρά,

και το γόνα σας δεν τρέμει

στους κινδύνους εμπροστά.

142

Απ' εσάς απομακραίνει

κάθε δύναμη εχθρική,

αλλά ανίκητη μια μένει

που τες δάφνες σας μαδεί.

143

Μία, που όταν ωσάν λύκοι

ξαναρχόστενε ζεστοί,

κουρασμένοι από τη νίκη,

αχ, το νου σάς τυραννεί.

144

Η Διχόνοια που βαστάει

ένα σκήπτρο η δολερή

καθενός χαμογελάει,

"πάρ' το", λέγοντας, "και συ".

145

Κειο το σκήπτρο που σας δείχνει

έχει αλήθεια ωραία θωριά•

μην το πιάστε, γιατί ρίχνει

εισέ δάκρυα θλιβερά.

146

Από στόμα οπού φθονάει,

παλληκάρια, ας μην πωθεί,

πως το χέρι σας κτυπάει

του αδελφού την κεφαλή.

147

Μην ειπούν στο στοχασμό τους

τα ξένη έθνη αληθινά:

"Εάν μισούνται ανάμεσό τους

δεν τους πρέπει ελευθεριά".

……………………………..

Διονύσιος Σολωμός.

Το γνωστό σύνθημα "φασίστες κουφάλες, 

έρχονται κρεμάλες" ακούστηκε κατά τη διάρκεια 

της εμφάνισης του Γιάννη Αγγελάκα

 στο Θέατρο Βράχων το βράδυ της Κυριακής

 με τον ίδιο να απαντά με χαρακτηριστική ψυχραιμία.

Ο Αγγελάκας διέκοψε τη συναυλία

 και μίλησε στο κοινό του: "Εμένα δεν μου αρέσει

 αυτό το σύνθημα. 

Η απάντηση πρέπει να είναι ψύχραιμη, 

να είναι προϊόν ορθής σκέψης και κυρίως χρειάζεται 

όλοι να προσέχουμε καθημερινά τον φασισμό 

που κρύβουμε μέσα μας... Βεβαίως και κρύβουμε. 

Ακόμη και στην καθημερινότητά μας.

 Αλλά δεν μπορεί να είναι η βία απάντηση στη βία. 

Αν είναι δυνατόν. 

Πρέπει να φθάσουμε σε μια κοινωνία πολιτών

 με ευφυΐα και συνείδηση".