Μια μέρα σαν χθες, 24 Οκτωβρίου, το 2005 έφυγε απο την ζωή
ενας σημαντικός ανθρωπος απο αυτους που η ιστορια
δεν τους εχει αναγνωρίσει ακομα οσα αναμφίβολα τους αξίζουν.
Ήταν η Rosa Parks.
Ήταν η 1η Δεκεμβρίου του 1955.
Ήταν στο Μοντκομερυ, της Αλαμπαμα.
Οι φυλετικές διακρίσεις στο ζενίθ τους.
Οι μαύροι, περπατούσαν σε αντίθετα πεζοδρόμια από τους λευκούς...
δεν τους επιτρέπονταν να πίνουν νερό από τις ίδιες βρύσες...
τα σχολικά λεωφορεία ήταν μονο για λευκά παιδιά, τα μαύρα περπατούσαν.
Στα λεωφορεία οι πρώτες σειρές επιφυλασσονταν για τους λευκούς.
Οι μαύροι, έπρεπε να καθησουν στις τελευταίες.
Όσο το λεωφορείο γέμιζε, οι μαύροι "σπρώχνονταν" όλο και πιο πίσω,
ώστε να πάρουν τη θέση τους λευκοί.
Σε περίπτωση που πια δεν υπήρχε θέση, ο μαύρος επιβάτης
υποχρεώνονταν να σηκωθεί για να καθησει ο λευκός.
Η Rosa Parks, επέστρεφε με λεωφορείο από την δουλειά της.
Κάθησε στις πρώτες σειρές.
Σε μια στάση, της ζητήθηκε από λευκό επιβάτη να σηκωθεί για να καθησει ο ίδιος.
Εκείνη τότε, εκανε κατι απίστευτο για την εποχή: αρνήθηκε.
Το λεωφορείο σταμάτησε και παρενέβη ο οδηγός.
Της ζήτησε αυστηρά το ίδιο: να σηκωθεί και να παραχωρήσει
τη θέση της στον λευκό επιβάτη. Εκείνη, αρνήθηκε ξανά!
Την λύση ανέλαβε να δώσει η τοπική αστυνομία: συνέλαβε την Parks
και την οδήγησε στο κρατητήριο.
Την επόμενη μέρα, καταδικάστηκε σε φυλάκιση και πρόστιμο 14$.
Τότε, όλοι πίστεψαν πως τελείωσαν όλα.
Λάθος! Τότε, όλα άρχιζαν.
Η εγγύηση και το πρόστιμο πληρώθηκαν
από φίλο της και η Parks αποφυλακίστηκε.
Ο Martin Luther King, ξεκινούσε τον δικό του αγώνα και με αφορμή
την υπόθεση αυτήν, εκφώνησε έναν από τους πιο δυνατούς λόγους του
κατα του συστήματος των διακρίσεων.
Εκείνο όμως που συγκλόνισε, ήταν η αντίδραση
της μαύρης κοινότητας του Μοντγκομερυ: μετά την αποφυλάκιση
της Parks, κανένας μαύρος δεν χρησιμοποιούσε τις τοπικές συγκοινωνίες.
Όλοι πίστεψαν πως ήταν μια απλή διαμαρτυρία
που θα κρατούσε για λίγο και θα τελείωνε.
Κράτησε ομως έναν ολόκληρο χρόνο.
Μέσα στον βαρύ χειμώνα, ακόμα και αν έπρεπε να περπατήσουν χιλιομετρα,
οι μαύροι του Μοντγκομερυ αρνούνταν να χρησιμοποιήσουν
τα δημόσια τοπικά μέσα μεταφοράς.
Το σύστημα συγκοινωνιών, βρέθηκε στα πρόθυρα της διάλυσης.
Πολλά δρομολόγια κόπηκαν, ενώ το εισιτήριο αυξήθηκε κατα 15 σεντς.
Έναν χρόνο αργότερα, τον Νοέμβριο του 1956, το δικαστήριο έκρινε
αντισυνταγματικό και κατήργησε τον σχετικό νόμο των διακρίσεων.
Μετά από πολλά χρόνια, όταν η Rosa Parks ρωτήθηκε
για εκείνη την εποχή και την δική της στάση είπε:
"Τότε έλεγαν πως δεν σηκώθηκα, γιατί ήμουν κουρασμένη.
Αυτό ειναι λάθος!
Καμμιά σωματική κούραση, δεν είχα.
Είχα απλά κουραστεί, να υποχωρώ! "
Στην ιστορική διαδρομή, οι μεγάλες αλλαγές που έκαναν τον κόσμο
καλύτερο σπάνια προήλθαν από τις πλειοψηφίες.
Τις περισσότερες φορές, όσα κάνουν τον κόσμο μας καλύτερο
έρχονται από μειοψηφίες.
Κάποιες μάλιστα φορές, από πολύ μικρές, μικρές μειοψηφίες.
Και υπάρχουν κάποιες άλλες φορές που ακόμη και ένας,
μονάχα ένας, μπορεί να κάνει όλη την διαφορά.
Μονάχα ένας, για όλους τους άλλους.
Rosa Parks: 4/2/1913-24/10/2005.
Οταν η επιμονή για ελευθερια και ανοικτές κοινωνίες,
ερχεται με ονομα και επώνυμο.
Μία, για όλους τους άλλους.
Spyros Hatiras
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου