Η εκδίκηση της πραγματικότητας.

Σιχαίνομαι τη φράση «εγώ τα είχα πει».

 Όχι απλώς γιατί δείχνει μνησικακία. 

Αλλά, κυρίως, γιατί υπονοεί 

ότι εσύ που τη λες, έχασες. 

Δεν εισακούστηκες, άλλες επιλογές  έκανε η κοινωνία. 

Όμως ό,τι ζούμε αυτές τις μέρες, αυτό είναι. 

Η εκδίκηση της πραγματικότητας. 

Η θηριώδης προπαγάνδα που δυο χρόνια

 οδήγησε την κοινωνία στην παραφροσύνη, 

έφτασε στο τέλος της. 

Τώρα η ζωή εκδικείται.

Οι καρκινοπαθείς, οι εκατομμύρια Έλληνες 

που δεν μπορούν να πάρουν τα φάρμακά τους, 

είναι σκηνές από το προσεχές μέλλον. 

Δυο χρόνια αντίστασης σε κάθε προσπάθεια 

αντιμετώπισης των προβλημάτων.

 Όχι στη μείωση της σπατάλης στα φάρμακα, 

που από 2 δις πήγε στα 8 μέσα σε λίγα χρόνια. 

Όχι στη μείωση του ποσοστού κέρδους.

 Όχι στη  λειτουργία των φαρμακείων το Σάββατο, 

τα απογεύματα. Όχι στην ενοποίηση των ταμείων.

 Όχι στη μείωση των πρόωρων συντάξεων.

 Όχι στον εξορθολογισμό των νοσοκομείων.

 Όχι στα γενόσημα.

Απεργίες για την αποκλειστικότητα 

της συνταγογράφησης. 

Άρνηση ακόμα και για τα 3 ευρώ 

στα απογευματινά ιατρεία. 

Τώρα τα ταμεία δεν έχουν λεφτά,  χρεοκόπησαν. 

Τώρα όσοι έλεγαν ότι δεν χρειάζονται τα δανεικά

 της Ευρωπαϊκής Ένωσης, θα βρουν λεφτά 

για να πληρώσουν εταιρείες

 και φαρμακεία που χρεοκοπούν. 

Όσοι κατάφεραν να πάρουν σύνταξη, 

μαθαίνουν έκπληκτοι ότι η καταβολή της

 θ’ αρχίσει σε ένα-δυο χρόνια. 

Συζητάμε αν θα πληρωθούν μισθοί και συντάξεις

 στις 30 Ιουλίου. 

Θα είχαν σταματήσει οι πληρωμές νωρίτερα. 

Όμως το κράτος για να το αποφύγει, δεν πληρώνει

 τους προμηθευτές του, διαγράφει τα χρέη του, 

χρωστάει 7 δις στις εταιρείες, 

δεν επιστρέφει το ΦΠΑ, δεν εκταμιεύει 

τα κοινοτικά προγράμματα, 

μειώνει τις δημόσιες επενδύσεις 

για να καλύψει το κόστος λειτουργίας του. 

Η επιλογή του έχει αποτέλεσμα χιλιάδες επιχειρήσεις

 να κλείνουν κάθε μήνα, εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι

 να μένουν άνεργοι στον ιδιωτικό τομέα. 

Σιωπηλά. Όμως κι αυτό τελείωσε. 

Δεν φτάνει πια. 

Τώρα όσοι έλεγαν ότι δανειζόμαστε 

για να πληρώσουμε τους τόκους στους τοκογλύφους, 

θα βρουν λεφτά στο τέλος του μήνα 

για να πληρώσουν μισθούς και συντάξεις. 

Αρνήθηκαν κάθε προσπάθεια μείωσης των ελλειμμάτων,

 τώρα θα βρουν λεφτά από τους Ρώσους,

 πετρέλαιο από τον Τσάβες. 

Όλο αυτό το διάστημα έχουμε πει πολλά

και με μεγάλη σφοδρότητα για τα κυβερνητικά κόμματα. 

Που δεν προχώρησαν τις μεταρρυθμίσεις, 

δεν τις υπεράσπισαν, καθυστέρησαν, 

οδήγησαν τα πράγματα σε αδιέξοδο.

Όμως, με την ίδια σφοδρότητα, πρέπει πια να μιλήσουμε 

για το αντιμνημονιακό μέτωπο που με τη στάση του 

τρέλανε τον κόσμο, έφτιαξε 

μια ψεύτικη πραγματικότητα, 

υπονόμευσε κάθε προσπάθεια αλλαγής και κατέληξε 

να εγκλωβιστεί στο αδιέξοδο που το ίδιο δημιούργησε. 

Η αντιμνημονιακή προπαγάνδα όλα αυτά τα χρόνια

διόγκωνε τα προβλήματα, τα προβλήματα ενίσχυαν

το λαϊκισμό.

Εγκλωβισμένη η κοινωνία σ’ αυτόν 

το φαύλο κύκλο του θανάτου, δεν μπορούσε να ξεφύγει,

 να αντιμετωπίσει τα πραγματικά της προβλήματα.

Είναι απίστευτο πόσο εύκολα επικράτησε,

 από δεξιά και αριστερά, το όλοι εμείς μαζί 

εναντίον των «ξένων» και των «εσωτερικών εχθρών».

 Ο πυρήνας δηλαδή της φασιστικής ρητορικής. 

Όχι απλώς ως κοινωνία δεν λύσαμε κανένα πρόβλημα, 

αλλά πετάξαμε και την μπάλα στην εξέδρα.

Αρνηθήκαμε ότι έχουμε πρόβλημα παραγωγής, 

ότι έχουμε ελλείμματα, ότι χρειαζόμαστε δανεικά. 

Αρνηθήκαμε ότι έχουμε ανάγκη από επείγουσες αλλαγές. 

Σε κάθε δομική αλλαγή, ενιαίο μισθολόγιο, αξιολόγηση, ανοιχτά επαγγέλματα, γενόσημα, Καλλικράτης, 

ηλεκτρονική συνταγογράφηση, 

ηλεκτρονική διακυβέρνηση, ήταν αντίθετοι.

Οι κομματικές αργομισθίες έδιναν μάχες 

καταγγέλλοντας την ηλεκτρονική διακυβέρνηση 

γιατί «μειώνει θέσεις εργασίας». 

Όσοι έκαναν περιουσία με μίζες κατήγγειλλαν

 τη μηχανογράφηση, τα συστήματα elenxis «χάλαγαν», 

τα συστήματα συνταγογράφησης δέχονταν «επίθεση 

από χάκερς». Οι κομματικές προσλήψεις κατηγορούσαν 

την αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων.

Οι 200.000 μαϊμού συντάξεις κατηγορούσαν 

την «εξόντωση του κοινωνικού κράτους». 

Η κομματική και κρατική γραφειοκρατία, 

το πελατειακό σύστημα, κάθε ευνοημένη 

επαγγελματική ομάδα, έδωσε αδιάλλακτη μάχη 

για να διατηρήσει προνόμια που για τον υπόλοιπο 

πληθυσμό ήταν αδιανόητα.

Το αντιμνημονιακό μέτωπο εκπροσώπησε 

κάθε ιδιοτελές συμφέρον. 

Οι δυνάμεις της ακινησίας προσπάθησαν 

να παρουσιάσουν την καταστροφή ως αναπόφευκτη, 

να αθωώσουν την κοινωνία από τις ευθύνες της,

να παρουσιάσουν την ήττα ως διέξοδο. 

Δεν φταίμε εμείς, φταίνε οι αγορές. 

Δεν χρειάζεται να προσπαθήσουμε,

 «καλύτερα να χρεοκοπήσουμε παρά αυτό το μαρτύριο».

Δεν φταίνε τα ασφαλιστικά ταμεία που χρεοκόπησαν,

 δεν φταίει το κράτος που δεν έχει να πληρώσει μισθούς,

 δεν φταίει που τα μαγαζιά, οι επιχειρήσεις

 κλείνουν κάθε μέρα 

και δεν έχουν να πληρώσουν τους υπαλλήλους. 

Φταίει το μνημόνιο, όχι η πραγματικότητα. 

Φταίνε οι «ξένοι», που ξύπνησαν ένα πρωί και είπαν

θέλουμε να μειώσουμε τους μισθούς των Ελλήνων

γιατί τους ζηλεύουμε.

Η παλιά Ελλάδα δυο χρόνια αντιστάθηκε 

και κατάφερε να υπονομεύσει κάθε προσπάθεια αλλαγής.

 Το αντιμνημονιακό μέτωπο θριαμβευτικά οδήγησε

 ολόκληρη την κοινωνία σε διαζύγιο

 με την πραγματικότητα. 

Τώρα η πραγματικότητα εκδικείται. 

Ακόμα κι αν οι αντιμνημονιακές δυνάμεις νικήσουν 

στις επόμενες εκλογές, πιστεύω ότι θα κάνουν

 κάθε προσπάθεια για να μην κυβερνήσουν.

Ζούμε τις μέρες του τέλους των ψευδαισθήσεων.

Στις επόμενες βδομάδες η χώρα μας θα ξεκινήσει 

μια δύσκολη πια, καθυστερημένη επανάσταση 

που θα κάνει μέσα σε λίγους μήνες όσα δεν έγιναν 

τόσα χρόνια ή θα οδηγηθεί στην ευθανασία. 

Αλλά τουλάχιστον θα είμαστε πιο σοφοί. 

Αφού απομυθοποιήσαμε το κυρίαρχο

 κομματικό σύστημα της μεταπολίτευσης, 

θα αντιληφθούμε όλοι

 μέσα σε λίγες  μόνο ημέρες 

και την απάτη του αντιμνημονιακού μετώπου.