Όλο και πιο επίκαιρο γίνεται, αυτό που έγραψε ο Χρόνης Μίσσιος, για τους συντρόφους του που σκοτώθηκαν νωρίς.

Εσείς, ποια γνώμη έχετε, συμφωνείτε ή μήπως όχι;

Ο Χρόνης Μίσσιος υπήρξε αγωνιστής της Αριστεράς 

με πολύχρονες φυλακίσεις και εξορίες μεταπολεμικά. 

Έγινε ευρύτερα γνωστός και ξάφνιασε το αναγνωστικό κοινό

 με το αυτοβιογραφικό του αφήγημα «...καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς», 

που εκδόθηκε το 1985 και ήταν ένα από τα μπεστ-σέλερ

 της δεκαετίας του 80. 

Το βιβλίο συζητήθηκε πολύ, προκάλεσε αντιδράσεις

 και υμνήθηκε από την κριτική.

Τα πρώτα χρόνια

Ο Χρόνης Μίσσιος γεννήθηκε στην Καβάλα στις 8 Νοεμβρίου 1930

 και μεγάλωσε σε περιβάλλον καπνεργατών και Μικρασιατών προσφύγων.

 Λίγο μετά την επιβολή της δικτατορίας της 4ης Αυγούστου 1936, 

η οικογένειά του εγκαταστάθηκε στη Θεσσαλονίκη, 

λόγω των πολιτικών διώξεων του καθεστώτος Μεταξά.

Άρχισε να εργάζεται από πολύ μικρός ως μικροπωλητής 

και το κασελάκι του στο λιμάνι και κατά την διάρκεια της Κατοχής

βρέθηκε μαζί με άλλα παιδιά στα Γιαννιτσά, με πρωτοβουλία 

του Ερυθρού Σταυρού, για να γλυτώσει από την πείνα.. 

Εκεί ήρθε σε επαφή με αντάρτικες ομάδες του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ

 της περιοχής, οι οποίες και τον χρησιμοποίησαν ως σύνδεσμο.

Το 1944, με την απελευθέρωση, γύρισε στην Θεσσαλονίκη 

και εντάχθηκε στο Δημοκρατικό Στρατό Πόλεων, μετέχοντας

 στο εξής ενεργά και μάχιμα σε όλες τις κινήσεις 

και τις περιπέτειες της Αριστεράς. 

Το 1947, κατά την διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου, συνελήφθη 

για τη δράση του και καταδικάστηκε σε θάνατο. 

Ύστερα από εννεάμηνη αναμονή σε κελί μελλοθανάτων

 του δόθηκε χάρη, αλλά παρέμεινε φυλακισμένος έως το 1953.

Μετά την αποφυλάκισή του κλήθηκε να υπηρετήσει

 την στρατιωτική του θητεία και στάλθηκε κατευθείαν

 στη Μακρόνησο και αργότερα 

στο στρατόπεδο του Αη-Στράτη. 

Το 1962 απελευθερώθηκε και εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, 

όπου εργάστηκε ως επαγγελματικό στέλεχος

 της νεολαίας της ΕΔΑ και της Δημοκρατικής Νεολαίας Λαμπράκη.

Με την επιβολή της δικτατορίας των συνταγματαρχών, 

συμμετείχε μαζί με άλλους Λαμπράκηδες στην ίδρυση 

Πατριωτικού Μετώπου (30 Απριλίου 1967), το οποίο

 μετονομάστηκε σε Πατριωτικό Αντιδικτατορικό Μέτωπο (ΠΑΜ), 

τον επόμενο μήνα, με την συμμετοχή στελεχών του ΚΚΕ. 

Τον Νοέμβριο του 1967 συνελήφθη 

και καταδικάστηκε σε κάθειρξη 18 ετών.

 Έμεινε διαδοχικά στις φυλακές Αβέρωφ 

(εκεί που σήμερα βρίσκεται το μέγαρο του Αρείου Πάγου), 

Κέρκυρας και Κορυδαλλού έως τον Αύγουστο του 1973,

 οπότε αποφυλακίστηκε με την αμνηστία 

που χορήγησε ο δικτάτορας Παπαδόπουλος.

Είπε..

«Δεν κατάφερα να αλλάξω το σύστημα,

 αλλά δεν θα επιτρέψω

 ούτε και σε αυτό να με αλλάξει».

«Αγωνίζομαι να μείνω άνθρωπος. 

Και αυτό είναι η κορυφαία πολιτική μάχη».

«Ο μόνος δρόμος, η τελευταία έξοδος 

προς την ελευθερία του ανθρώπου

 και του πλανήτη είναι η ολιστική οικολογική 

φιλοσοφία, σκέψη, πράξη, συμπεριφορά».

Πηγή

© SanSimera.gr