Ο Δραγούμης δεν φαίνεται να αντιλαμβάνεται το ευρύτερο ιστορικό πλαίσιο,
που υπάρχει πίσω από τις ενδοελλαδικές συγκρούσεις, ούτε το διακύβευμα
της συμμετοχής του ελληνισμού στο νέο υπό διαμόρφωση μετα-οθωμανικό κόσμο.
Αντίθετα, φαίνεται ότι συντάσσεται ολόψυχα με την πολιτική των Επίστρατων.
Για τον Δραγούμη «λαός» στα κείμενά του,
είναι μόνο οι μοναρχικοί παλαιοελλαδίτες.
Καμιά λέξη συμπάθειας δε θα γραφτεί για τα άτυχα εκείνα θύματα του Διχασμού,
που η πολιτική των Νεοτούρκων είχε οδηγήσει ως πρόσφυγες και ικέτες
στην ελεύθερη Ελλάδα.
Το αρνητικό στερεότυπο κατά των Ελλήνων της Ανατολής που είχε δημιουργηθεί
στην ελλαδική κοινωνία από τη φιλομοναρχική προπαγάνδα θα επιβεβαιωθεί
πλήρως από τον Ίωνα Δραγούμη, ο οποίος το 1919 θα γράψει ότι
οι Μικρασιάτες, όπως και οι Κρητικοί, ήταν τα όργανα υποταγής
της Παλαιάς Ελλάδας στον «αγγλογαλλικό ιμπεριαλισμό».
Και ότι «θα σαρωθούν από τα λαϊκά κύματα που υψώνονται».
Ο Δραγούμης εμφανίζεται με έναν υποτιμητικό έως και ρατσιστικό λόγο
κατά των Μικρασιατών, των νησιωτών της Μυτιλήνης, της Χίου, της Σάμου,
της Ρόδου και Κύπρου. Ιδιαιτέρως βρίσκονται στο στόχαστρό του
οι Κρητικοί: «Έχει και τους Κρητικούς, που ήταν πάντα μισθοφόροι».[16]
Ίσως η συμβολικότερη κίνηση του Δραγούμη στα Νοεμβριανά,
που αποδείκνυε πλέον ότι είχε ωθηθεί σε μια φανατική υποστήριξη
του μοναρχισμού και των πρακτικών του, φαίνεται να είναι
η εγκατάλειψη της έως τότε συντρόφου του Πηνελόπης Δέλτα,
της οποίας ο πατέρας είχε συλληφθεί από τους αποθηριωμένους Επίστρατους.
«Σφυρί δρεπάνι / ελιά στεφάνι»
Η βία αυτή των μοναρχικών, θα προκαλέσει στη συνέχεια τη βία
των βενιζελικών, οι οποίοι θα καταπιέσουν στο έπακρο τους φιλομοναρχικούς
αντιπάλους τους. Η διαδικασία αυτή της εναλλαγής των βίαιων συμπεριφορών
θα χαρακτηρίσει τη νεοελληνική πολιτική ζωή καθ’ όλο το Μεσοπόλεμο.
Η συμμετοχή όμως της Ελλάδας στο Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο στο πλευρό
των νικητών θα επιτρέψει την ελληνική πλευρά να συμμετάσχει στα σχέδια
διαμόρφωσης του νέου κόσμου μετά την αποχώρηση από την Ιστορία
της προνεωτερικής Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Η ύψιστη αυτή πρόκληση θα αντιμετωπιστεί με ιδιαίτερο σκεπτικισμό
από το μοναρχικό χώρο.
Χαρακτηριστική είναι η αποστροφή του Ιωάννη Μεταξά προς οποιαδήποτε
ελληνική εμπλοκή της Ελλάδας στη Μικρά Ασία ήδη από το 1915.
Σε έγγραφό του προς τον μονάρχη, αναπτύσσει τις απόψεις αυτές με βάση
τις οποίες θεωρείται «αποικιακή» η ελληνική πρόθεση επέκτασης
της κυριαρχίας στα μικρασιατικά παράλια.
Στο ίδιο έγγραφο ο Μεταξάς εκτιμούσε ότι οι Γερμανοί θα είναι
οι τελικοί νικητές στον Α’ παγκόσμιο πόλεμο.[18]
Ο Ίων Δραγούμης θεωρούσε ότι το εγχείρημα ήταν ανέφικτο, εφόσον
προϋπέθετε τη διεξαγωγή ενός νέου πολέμου, και ότι ο στόχος θα έπρεπε
να είναι η δημιουργία ενός κοινού ελληνοτουρκικού μικρασιατικού κράτους
και όχι ενός καθαρά ελληνικού.
Ακόμα και τον Φεβρουάριο του ’19, όταν η Ελλάδα βρισκόταν
στο στρατόπεδο των νικητών και επίκειντο οι μεταπολεμικές διευθετήσεις,
ο Δραγούμης κατήγγειλε τις «κοινες ελπίδες»
και «την ελπίδα του κοινού κέρδους» που είχαν
οι «Αγγλογάλλοι ιμπεριαλιστές και ο Βενιζέλος».[19]
Παρόμοιες απόψεις μ’ αυτές του μοναρχικού χώρου θα διατυπώσει
και το νεαρό ελλαδικό κομμουνιστικό κίνημα
που θα συγκροτηθεί ως ΣΕΚΕ.[20]
........................................................................................
Αποκαλυπτικό γεγονός της παράδοξης εκείνης συνάντησης μοναρχικών
και παλαιοελλαδιτών κομμουνιστών υπήρξε μια κομμουνιστική προεκλογική
συγκέντρωση (Οκτώβρης ’20). Για την προεκλογική αυτή συγκέντρωση
που έγινε από το ΣΕ(Κ)ΚΕ στην Αθήνα, ο Κορδάτος μας ενημερώνει ότι
έλαβαν μέρος 50.000 διαδηλωτές: «Δεν ήταν όμως κομμουνιστές όλοι.
Ήταν αντιβενιζελικοί. Φοβόνταν να οργανώσουν δική τους διαδήλωση
και πήραν μέρος στην κομμουνιστική.
Γι αυτό ξελαρυγγιάζονταν φωνάζοντας: Κάτω ο Βενιζέλος, Κάτω ο πόλεμος…
Μερικές κυρίες απ’ τα μπαλκόνια των ξενοδοχείων της Πλατείας Συντάγματος
έραιναν με άνθη» τους διαδηλωτές και ήταν γελαστές και χαρούμενες.
Φώναζαν μάλιστα «μπραβο παιδιά. Σφυρί δρεπάνι».
Φυσικά ήταν φανατικές βασιλικές.»
Μας πληροφορεί επίσης ότι την εκδήλωση του ΣΕ(Κ)ΚΕ παρακολούθησαν
κάποια στελέχη του μοναρχισμού όπως οι Γεώργιος Βλάχος,
Νίκος Κρανιωτάκης και μας ενημερώνει ο Κορδάτος ότι:
«Ήταν και αυτοί χαρούμενοι και δυό τρεις φορές χειροκρότησαν
το ρήτορα Ευ. Παπαναστασίου.»[23]
Ο Ελευθέριος Σταυρίδης αναφέρει ότι κατά τις εκλογές
της 1ης Νοεμβρίου 1920 πολλοί μοναρχικοί διπλοφήφισαν το ΚΚΕ
και την Ηνωμένην Αντιπολίτευσιν του Γούναρη.
Απ΄ αυτή τη διαδικασία έμεινε γνωστό το σύνθημα:
«σφυρί δρεπάνι/ ελιά στεφάνι».[24].
................................................................................................
Ένδειξη της τραγικής κατάστασης που είχε περιέλθει ο ελληνισμός
εκείνη τη στιγμή και της απόλυτης αλλοτρίωσης, θα είναι το πογκρόμ
κατά των προσφύγων, ως βενιζελικών, που θα εξαπολυθεί στην Αθήνα
το Νοέμβρη του 1916 από τις πρωτοφασιστικές παρακρατικές ομάδες
των «Επιστράτων» που είχαν ιδρύσει οι Δημήτριος Γούναρης
και Ιωάννης Μεταξάς.
Το Νοέμβριο του ‘16, στη φιλογερμανική Αθήνα θα γίνουν σφοδρές
συγκρούσεις μεταξύ των Γάλλων, που αποβιβάστηκαν με βάση συμφωνία
που υπογράφτηκε, και των παρακρατικών αντιβενιζελικών ομάδων
των «Επιστράτων».
Στο στόχαστρο των ένοπλων παρακρατικών θα βρεθούν επίσης
οι Κρητικοί της Αθήνας και οι πρόσφυγες από την οθωμανική Ανατολή.
Υπήρξε αληθινό πογκρόμ με προγραφή σπιτιών και καταταστημάτων
που είχαν σημαδευτεί με κόκκινη μπογιά.
Οι «τίμιοι» βασιλικοί ανέλαβαν να «μολύνουν» με το αίμα
των «προδοτών» βενιζελικών τα όπλα τους.
Το σύνθημα των παρακρατικών ήταν:
«Ο βασιλιάς μας θα ζώσει το σπαθί,
θα σφάξει Αγγλογάλλους και βενιζελικούς μαζί».
Ο Γεώργιος Βεντήρης γράφει: από της 19 μέχρι 23 Νοεμβρίου, ωδηγούντο
πλησίον του φθισιατρείου «Σωτηρία» Μικρασιάται κυρίως πρόσφυγες
και εθανατώνοντο ως κατάσκοποι των Αγγλογάλλων».
Ο Φοίβος Γρηγοριάδης υπολογίζει ότι ο αριθμός των δολοφονημένων
ήταν περί τους 20.
Γράφει: «απλοί άνθρωποι του λαού θα δολοφονηθούν στους δρόμους
και στα μικρά Φρουραρχεία (σ.τ.σ συνοικιακά κέντρα των Επιστράτων)»
ΠΗΓΗ και ολόκληρο το κείμενο
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου