Ο Ελίχρυσος ο πολύτιμος.

Ο μύθος αναφέρει πως όταν ο Πάρις έκλεψε την ωραία Ελένη από την Σπάρτη 

και ενώ ταξίδευαν προς την Τροία, σταμάτησαν στα Κύθηρα

 για να κάνουν σπονδές προς τιμήν της θεάς Αφροδίτης που εξ ορισμού 

ήταν και η προστάτιδά τους. 

Επειδή όμως, άλλο να το κάνεις στο καράβι και άλλο στη στεριά και μάλιστα 

ξεμοναχιασμένα, πέρασαν λέει λίγες μέρες εκεί ολοκληρώνοντας 

ποικιλοτρόπως τον έρωτά τους.

Μη με ρωτάς τώρα περισσότερες λεπτομέρειες, κάνουν τζιζ ρε παιδάκι μου, 

γιατί η ώρα είναι πρωϊνή και η τηλεθέαση 

από παιδιά - τώρα που κλείσαν και τα σχολεία - μεγάλη.

Η ωραία Ελένη όμως -τι πρωτότυπο- ζήλεψε την θέα Αφροδίτη 

που κατά την μυθολογία ζούσε στο νησί και απαίτησε από τον Πάρι 

να της πει ότι εκείνη ήταν η πιο όμορφη στο - ποτέ δεν θα το βρούμε- νησί,

 ακόμη κι από την ίδια τη θεά Αφροδίτη.

Ο Πάρις, θέλοντας να καθησυχάσει το φρέσκο γκομενικό, της είπε

 δείχνοντας το κίτρινο άνθος που βρέθηκε εκείνη τη στιγμή μπροστά του: 

«Βλέπεις αυτό το λουλούδι;

 Τα μαλλιά σου έχουν το χρυσαφί του χρώμα, το σώμα σου μοιάζει

 με τον μίσχο του και το δέρμα σου είναι απαλό σαν τα πέταλά του. 

Έτσι θα μείνει και η δική σου ομορφιά, για πάντα». 

Το λουλουδάκι από τότε, πήρε εκτός των άλλων και το όνομα σεμπρεβίβα.

Και κατά τα φαινόμενα η Ελένη τόχαψε.

Εμείς πάντως, εδώ στην Ελλάδα, λέμε το λουλουδάκι Ελίχρυσο. 

Θεωρείται αρωματικός ημίθαμνος και φύεται σε ακαλλιέργητους τόπους

 τόσο σε ηπειρωτικά όσο και σε παραθαλάσσια μέρη. 

Τα ανθάκια του είναι μικρά κίτρινα και ο βλαστός του λεπτός. 

Όταν ξηρανθεί, κρατάει το σχήμα του και οι κορυφές των λουλουδιών

 το κίτρινο χρώμα τους – γι αυτό και τα λένε και «αθάνατα» ή «αμάραντα».

Οι ανθοί του διακοσμούν κυρίως ανθοδέσμες και στεφάνια,

 αλλά τους μαζεύουν ακόμη και για γούρι καθώς πιστεύεται 

ότι αυτοί φέρνουν τύχη.

Το αιθέριο έλαιο του φυτού, έχει επουλωτικές, αντιγηραντικές, 

αναπλαστικές, αντιφλεγμονώδεις, αιμοστατικές και λιπολυτικές ιδιότητες. 

Παραδοσιακά, έχει χρησιμοποιηθεί ή χρησιμοποιείται για τη θεραπεία

 διαφόρων δερματικών παθήσεων, όπως το έγκαυμα,

 η ακμή, ο έρπης, οι πληγές, οι μώλωπες και τα εκζέματα.

Στεφάνια από ελίχρυσο προσέφεραν οι αρχαίοι Έλληνες ανάμεσα σε άλλα 

στους αθάνατους θεούς τους. 

Ο Θεόφραστος το ονόμαζε χρυσάνθεμο και ελίχρυσο και το εκτιμούσε 

ιδιαίτερα για την καταπραϋντική επίδραση που είχε στο θυμικό του ανθρώπου. 

Το φυτό αναφέρεται ακόμα στον Θεόκριτο που θαυμάζει 

το χρυσοκίτρινο χρώμα του, στον Διοσκουρίδη και τον Πλίνιο που το θεωρούν

 από τα καλύτερα αφιερώματα στα αγάλματα των θεών. 

Ο πρώτος βοτανικός κήπος στον Ηριδανό, τον παραπόταμο του Ιλισού, 

είχε εμπλουτιστεί και με Ελίχρυσο εκτός από τα υπόλοιπα σπάνια φυτά

 που έστελνε ο Μέγας Αλέξανδρος στο δάσκαλο του Αριστοτέλη

 από τις ασιατικές χώρες που είχε κατακτήσει. 

Εμείς που ασχολούμαστε πάντως με τα καλλυντικά, 

γνωρίζουμε πως – για τις γυναίκες τουλάχιστον - το έργο μας, δεν είναι 

να τις κάνουμε να δείχνουν ή να είναι πιο όμορφες.

Αλλά για να τις κάνουμε να ξεχωρίζουν από τις υπόλοιπες.

Υπ’ αυτήν την έννοια, αγαπημένες φίλες, είναι βέβαιο πως ένα κομμάτι

 της Ωραίας Ελένης το κρατάτε ακόμη μέσα σας.

Όσο για μας, του χώρου της ομορφιάς, που σας αγαπάμε, 

αλλά και συχνά-πυκνά σας θαυμάζουμε, ασχέτως αν το λέμε ή όχι, 

θα κάνουμε τα αδύνατα δυνατά η ομορφιά σας διατηρηθεί έτσι για πάντα. 

Σαν του Ελίχρυσου.

Ή των εκχυλισμάτων του.

Είμαστε δεν είμαστε ο Πάρις…