Αρδευτικά και αποξηραντικά έργα που εκτέλεσαν οι Μινύες στην κοιλάδα της Κωπαΐδας (3η χιλιετία π.Χ.).

Κολοσσιαία, από την άποψη της έκτασης όσο και της τεχνολογίας 

που χρησιμοποιήθηκε, ήταν τα ευρείας κλίμακας αρδευτικά

 και αποξηραντικά έργα που εκτέλεσαν οι Μινύες του Ορχομενού 

στην κοιλάδα της Κωπαΐδας (3η χιλιετία π.Χ.). 

Ήταν τόσο σημαντικά τα έργα αυτά ώστε οι Γερμανοί ερευνητές,

 που τα μελετούν από το 1980, τα χαρακτήρισαν

 σαν τα «μεγαλύτερα αρδευτικά έργα της αρχαίας Ευρώπης».

Κατά τον Στράβωνα, όλη η έκταση του λιμναίου 

εδάφους ανήκε αρχικώς στην χώρα του Ορχομενού,

 στην κυριαρχία του οποίου έθεσαν τέρμα 

οι Θηβαίοι, βοηθούμενοι από τον Ηρακλή,

ο οποίος έφραξε τις καταβόθρες, 

καταστρέφοντας έτσι την χώρα των Μινύων.

Οι Μινύες επιχείρησαν να αποξηράνουν την πεδιάδα της Κωπαΐδας, 

η οποία πλημμύριζε από τα νερά των παρακείμενων ποταμών Μέλανα 

και Κηφισού. Για τον σκοπό αυτό κατασκεύασαν ένα τεράστιο 

αρδευτικό κανάλι, πλάτους 40 μ. και βάθους έως και 5 μ, 

που χρησίμευε και ως πλωτός ποταμός, η περίφημη 

«Διώρυγα των Μινύων». 

Στην διώρυγα αυτή συγκεντρώνονταν όλα τα ύδατα, τα οποία 

μέσω αυτής, κατευθύνονταν προς διάφορες φυσικές καταβόθρες, 

απ’ όπου κατέληγαν στον σημερινό κόλπο 

της Λάρυμνας (Ευβοϊκός Κόλπος).

.........................................................................................................

Οι Μινύες ήταν Έλληνες και όχι επήλυδες «Ινδοευρωπαίοι», 

οι οποίοι, κατά τα γνωστά μυθεύματα, ήρθαν από τον Βορρά 

ή την Ανατολή. 

Αυτό τεκμαίρεται από την συνέχεια του Ελληνικού πολιτιστικού 

γίγνεσθαι στους τόπους, όπου κατοίκησαν και μεγαλούργησαν.

 Ιδιαίτερα σημαντικά είναι τα αρχαιολογικά ευρήματα, 

τα όποια ενισχύουν την άποψη αυτή. 

Στις πρόσφατες ανασκαφές της η κ. Βασιλική Αδρύμη-Σισμάνη, 

η έφορος αρχαιοτήτων Βόλου, την προϊστορική ακρόπολη

 του Διμηνίου και έτσι έβγαλε το συμπέρασμα ότι πρόκειται 

για μια Μυκηναϊκή πόλη, την οποία ταύτισε με την Μινυακή Ιωλκό. 

Έχουμε δηλαδή μία λογική χρονική μετάβαση από την περίοδο

 του Σέσκλου (μέσα 6ης – μέσα 5ης χιλιετίας π.Χ.), στην περίοδο

 του Διμηνίου (μέσα 5ης – τέλη 3ης χιλιετίας π.Χ.) και τέλος 

στην περίοδο της Ιωλκού. 

Ο τεχνικός διαχωρισμός μεταξύ των Ελλήνων, των Μινύων, 

των Μινωιτών και Μυκηναίων δεν υφίσταται. 

Τα ονόματά τους αυτά δεν υποδηλώνουν κανέναν ξεχωριστό 

πολιτισμό, αλλά απλώς την εκάστοτε μετατόπιση του πολιτικού,

 διοικητικού και πολιτισμικού κέντρου βάρους

 του Ελληνισμού, κατά περιόδους.

Είναι λυπηρό που ένας τόσο παλιός και τόσο λαμπρός πολιτισμός 

είναι άγνωστος εν πολλοίς και δεν προβάλλεται. 

Ο Μινύες μας πάνε πολύ πίσω από το 2.000 και δεν είναι 

«επήλυδες», ξενόφερτοι, αλλά αυτόχθονες, όπως το διακηρύσσουν 

όλοι οι αρχαίοι μυθολογικοί και ιστορικοί συγγραφείς. 

Γι’ αυτόν τον αξιοθαύμαστο πολιτισμό των Μινύων και όχι μόνο 

για τον κλασικό πολιτισμό των Αθηναίων θα πρέπει να είμαστε

 περήφανοι, γιατί οι πανάρχαιοι αυτοί προπάτορές μας αποτελούν 

τις πανάρχαιες ρίζες του ελληνισμού.

Πηγή και περισσότερα ΕΔΩ