Άμα θέλουν οι Ρώσοι, και άμα θέλουν Ιταλοί και Γάλλοι, υπάρχει και γι' αυτούς ψωμί.

Σύμφωνα με την Συνθήκη του Καρς (13 Οκτωβρίου 1921), 

τα περισσότερα εκ των εδαφών τα οποία παραχωρήθηκαν στην Τουρκία, 

 είχαν αποκτηθεί από την Ρωσική Αυτοκρατορία σε βάρος 

της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας κατά τη διάρκεια 

του Ρωσοτουρκικού Πολέμου του 1877-1878.

Στους υπογράφοντες της Συνθήκης του Καρς περιλαμβάνονταν

 πέντε εκπρόσωποι της "Μεγάλης Εθνοσυνέλευσης της Τουρκίας" 

η οποία, το 1923, διακήρυξε την Δημοκρατία της Τουρκίας

 (δηλ.. δεν υπήρχε ακόμα ως επίσημο τουρκικό κράτος), 

καθώς και εκπρόσωποι των αρμενικών, αζερικών και γεωργιανών 

σοβιετικών δημοκρατιών, με την ταυτόχρονη εκπροσώπηση 

της Ρωσικής ΣΟΣΔ. 

Οι τελευταίοι τέσσερις συμμετέχοντες, στη συνέχεια, 

έγιναν ιδρυτικά μέλη της Σοβιετικής Ένωσης μετά την επικράτηση 

των Μπολσεβίκων και την Ενωσιακή Συνθήκη του Δεκεμβρίου

 του 1922 (δηλ. δεν υπήρχαν ακόμα ως επίσημο Σοβιετικό κράτος).

Δηλαδή οι Μπολσεβίκοι του Λένιν, προκειμένου να επιβραβεύσουν

 το Μουσταφά Κεμάλ για τις γενοκτονίες που διέπραξε εις βάρος 

Ποντίων (350.000) και Αρμενίων (1.500.000), του χαρίζουν εδάφη 

Ποντίων και Αρμενίων που αναλογούν στο 30% αυτών που κατέχει

 σήμερα η Τουρκία (είναι η φιλία το λαόνε όπως λένε οι σύντροφοι...).

Αργότερα, επί Στάλιν (1946), επιχειρήθηκε η επιστροφή

 των παραχωρηθέντων εδαφών αλλά δεν είχε αποτέλεσμα λόγω

 αντίδρασης των ΗΠΑ και της μετέπειτα ένταξης 

της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ.

Η Αρμενική Επαναστατική Ομοσπονδία (ARF) έθεσε 

υπό αμφισβήτηση (2011) την εγκυρότητα της συνθήκης του Καρς 

και την απορρίπτει, καθώς:

1/  Οι τρεις υπερκαυκάσιες δημοκρατίες που την υπέγραψαν,

 ευρίσκονταν τότε υπό τον έλεγχο της Μόσχας (1921)

 και η ανεξάρτητη συναίνεσή τους τίθεται υπό αμφισβήτηση.

2/ Αμφισβητείται η εγκυρότητα της συνθήκης όσον αφορά 

τα συμβαλλόμενα μέρη. Συγκεκριμένα, υποστηρίζουν 

πως η "Μεγάλη Εθνοσυνέλευση της Τουρκίας" ουδεμία νομική 

εξουσία κατείχε προκειμένου να υπογράψει διεθνείς συνθήκες.

 Επιπλέον, η ΕΣΣΔ ιδρύθηκε αργότερα (1922) και ως εκ τούτου, 

κατά την υπογραφή της συνθήκης, δεν αποτελούσε αναγνωρισμένο 

κράτος, επομένως δεν υπαγόταν στο διεθνές δίκαιο

 και, ως εκ τούτου, η κυβέρνησή της ουδεμία εξουσία

 είχε προκειμένου να υπογράψει διεθνείς συνθήκες.

Να πάρει λοιπόν η Αρμενία αυτά που της έκλεψε η Ρωσία

 και τα έδωσε στην Τουρκία, να πάρει και η Ελλάδα αυτά

 που της αναλογούν με τη Συνθήκη των Σεβρών,

να πάρουν και οι Κούρδοι αυτά που τους αναλογούν,

να γίνει και μία διεθνής ζώνη για τα Στενά άμα θέλουν οι Ρώσοι,

και άμα θέλουν Ιταλοί και Γάλλοι,

υπάρχει και γι' αυτούς ψωμί.

Τζανης Γκουσκος