Το τζίνι βγήκε από το λυχνάρι.
Του Χρήστου Χωμενίδη
Τι τους θες τους γιατρούς, τι τη χρειάζεσαι την επιστήμη άμα διαθέτεις
τον κοινό νου; Έτσι πρέπει να σκέφτηκε ο Ντόναλντ Τραμπ
στις 23 Απριλίου 2020, ενώ το πρώτο κύμα της πανδημίας φούσκωνε.
Σε συνέντευξη τύπου συμβούλεψε τους συμπατριώτες του
να κάνουν ενέσεις με απολυμαντικά.
"Βλέπω το απολυμαντικό να εξουδετερώνει τον ιό σε επιφάνειες
σε λιγότερο από ένα λεπτό. Γιατί να μην κάνουμε κάτι τέτοιο με ένεση
στο εσωτερικό ή σχεδόν με καθαρισμό; (sic)".
Δεν καταγράφεται πόσοι ακριβώς Αμερικάνοι πήραν τον Πρόεδρό τους
στα σοβαρά, γέμισαν σύριγγες με ντετόλ και το διοχέτευσαν
στις φλέβες τους – πρακτικά αυτοκτόνησαν.
Την επομένη, μπροστά στο σάλο που δημιουργήθηκε, ο Τραμπ
τα έστριψε με τον συνήθη τρόπο του: "Ένα αστείο ήταν…
" Όταν, έξι μήνες αργότερα, ο ίδιος κόλλησε κορονοϊό, διακομίστηκε
επειγόντως στο προεδρικό νοσοκομείο και συνήλθε ταχύτατα
λαμβάνοντας πειραματικό κοκτέιλ αντισωμάτων,
απρόσιτο στους απλούς ασθενείς.
Στα πρόθυρα της δεύτερης θητείας του, αρκετοί σχολιαστές
προσπαθούσαν να καθησυχάσουν εαυτούς και αλλήλους.
"Δεν εννοεί τις προειδοποιήσεις του. Δεν είναι τρελός!" έλεγαν.
"Το αμερικάνικο εξάλλου πολιτικό σύστημα
έχει δικλείδες ασφαλείας. Checks and Βalances…"
Κούνια που τους κούναγε! Από την πρώτη κιόλας μέρα
της επιστροφής του στον Λευκό Οίκο, ο Ντόναλντ Τραμπ άρχισε
να υπογράφει διατάγματα που ανέτρεπαν την ισορροπία
σε όλα τα επίπεδα, που έσπερναν το χάος, που ξεκινούσαν
κατά τον ίδιο τη "Μεγάλη Αμερικάνικη Επανάσταση".
Τι να θυμηθούμε;
Τη διακήρυξή του ότι θα προσαρτήσει τη Γροιλανδία
και -γιατί όχι;- και τον Καναδά;
Τη μακάβρια ατάκα του ότι θα εκδιώξει τους Παλαιστίνιους
από τη Γάζα και θα τη μετατρέψει από απέραντο νεκροταφείο
σε Μόντε Κάρλο της Ανατολικής Μεσογείου;
Την ολέθρια συνάντηση με τον Ζελένσκι; Την "επιχείρηση αρετή"
που συντονίζει ο Έλον Μασκ απολύοντας μαζικά
δημοσίους υπαλλήλους;
Την επίθεση που έχει εξαπολυθεί εναντίον
των αμερικάνικων πανεπιστημίων;
Και οι περίφημες δικλείδες ασφαλείας; Τα νομοθετικά σώματα
τον παρακολουθούν άναυδα. Το Δημοκρατικό Κόμμα μοιάζει
πλην εξαιρέσεων σε ληθαργική κατάσταση ενώ οι μετριοπαθείς
Ρεπουμπλικάνοι έχουν καταπιεί τη γλώσσα τους.
Το Ανώτατο Δικαστήριο έχει φροντίσει να το αλώσει.
Όσο για την κριτική που του ασκείται από τον σοβαρό Τύπο,
ρίχνει απλώς λάδι στη φωτιά του.
Υπάρχει κάποιος, κάτι που θα μπορούσε να τον φρενάρει;
Οι λαϊκές κινητοποιήσεις θα έλπιζε κάποιος ρομαντικός.
Αν αισθανθεί ο Τραμπ ότι τον απειλούν, θα τις βαφτίσει
"έκνομες αντιδράσεις της μειοψηφίας".
Και δεν θα ιδρώσει το αυτί του να τις αντιμετωπίσει με την αστυνομία.
Ή και με τον στρατό ακόμα.
Το έχουμε ξαναδεί, την εποχή του πολέμου στο Βιετνάμ.
"Η ίδια η πραγματικότητα θα του κόψει τα φτερά…"
επιμένουν οι αισιόδοξοι. "Οι επιπτώσεις των δασμών που επέβαλε
στις δύο Απριλίου στο πορτοφόλι των ψηφοφόρων του
θα τον αναγκάσουν να ανακρούσει πρύμναν.
Να σταματήσει τον διεθνή αν μη τι άλλο εμπορικό πόλεμο…"
Η Ιστορία δεν συνηγορεί. Οσάκις άνθρωποι δίχως εσωτερικούς φραγμούς
βρίσκονται στο τιμόνι και η πραγματικότητα διαψεύδει
τους υπολογισμούς τους, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα.
Χτυπάνε τη γροθιά στο μαχαίρι.
Με την εμμονή του να επιβάλει βίαια κολλεκτιβοποίηση,
η οποία θα έφερνε -υποτίθεται- τη χώρα πιο κοντά
στον σοσιαλισμό, ο Στάλιν προκάλεσε λιμό, οδήγησε σε θανάτο
από πείνα τρία έως επτά εκατομμύρια Σοβιετικούς μεταξύ του 1929
και του 1933. Από την ασιτία προκλήθηκαν -μαρτυρείται- ακόμα
και φαινόμενα κανιβαλισμού.
Το 1958, ο Μάο Τσετούνγκ κήρυξε
τη "Μεγάλη Πορεία προς τα Εμπρός".
Την ταχεία εκβιομηχάνιση της Κίνας. Διέταξε τους αγρότες
να εγκαταλείψουν τις καλλιέργειες και να αφοσιωθούν
στη χαλυβουργία. Την πρωτόγονη, εκ των ενόντων, χαλυβουργία.
Σε κάθε χωριό στήθηκαν υπαίθρια καμίνια, οι άνθρωποι
υποχρεώνονταν να ρίχνουν μέσα ό,τι μεταλλικό είχαν στην κατοχή τους,
από πηρούνια μέχρι κλειδιά. Κανένας χάλυβας προφανώς δεν παρήχθη.
Λιμός ήταν ξανά το αποτέλεσμα, με δεκαπέντε
έως σαρανταπέντε εκατομμύρια νεκρούς.
Ο Μάο δεν ανέλαβε ποτέ την ευθύνη, έμεινε δε αδιατάρακτα
στην εξουσία μέχρι τον θάνατό του το 1976.
Περιστοιχισμένος από κόλακες οσφυοκάμπτες ο Ντόναλντ Τραμπ
ήδη αναζητά τέχνασμα για να διεκδικήσει και μια τρίτη θητεία,
ώστε να κατοικεί στο Λευκό Οίκο ως το 2033, μέχρι
την τρυφερή ηλικία των ογδονταεπτά ετών.
Έχει πρότυπα να μιμηθεί. Ο Πούτιν συμπληρώνει φέτος
εικοσιπέντε χρόνια στον θρόνο του. Ο Ερντογάν εικοσιδύο.
Και η διεθνής κοινότητα; Οι χώρες που ποικιλοτρόπως
δοκιμάζονται από τις τραμπικές παλαβομάρες;
Προκειμένου να ελέγξουν την πυρκαγιά, να περιορίσουν
στο μέτρο του δυνατού τις ζημιές, η τάση τους
θα είναι -φαντάζομαι- "συμφωνώ και επαυξάνω" στον απομονωτισμό
των ΗΠΑ. Να τις κηρύξουν, όσο γίνεται κάτι τέτοιο,
υγειονομική ζώνη.
Υγειονομική ζώνη με τριακόσια σαράντα εκατομμύρια κατοίκους;
Ίδωμεν…
Μπορούσε να έχουν αποφευχθεί όλα αυτά;
Να έχει υψωθεί εγκαίρως ένα ανάχωμα στο σημερινό χάος;
Μπορούσε. Βάσει της 14ης τροπολογίας του αμερικάνικου
Συντάγματος, τα δικαστήρια σε τρεις πολιτείες -στο Κολοράντο,
το Μέιν και το Ιλινόις- είχαν αποφανθεί πως ο Ντόναλντ Τραμπ
δεν δικαιούνταν να κατέβει στις εκλογές του 2024.
Ως άτομο που κατέχοντας δημόσιο αξίωμα έχει εμπλακεί σε εξέγερση
ή σε ανταρσία. Ποιά ανταρσία; Την εισβολή των κερασφόρων,
ροπαλοφόρων, τοξοτών στο Καπιτώλιο στις 6 Ιανουαρίου 2021.
Την οποίαν ο Τραμπ είχε πυροδοτήσει διαδίδοντας ψευδείς ισχυρισμούς
περί νοθείας, παροτρύνοντας τους οπαδούς του να πολεμήσουν.
Για ασύγκριτα ελαφρότερο αδίκημα, η Μαρίν Λεπέν αποκλείστηκε
πρόσφατα από τις γαλλικές προεδρικές εκλογές του 2027.
Στο Κολοράντο, το Μέιν, το Ιλινόις υπήρχαν δικαστές.
Στο Ανώτατο Δικαστήριο υπήρχαν μόνο εκλεκτοί του Τραμπ.
Οι οποίοι ομόφωνα ανέτρεψαν την απόφαση και τού άνοιξαν
τον δρόμο προς την επανεκλογή.
Επιτρέπεται, θα μού πείτε, η δημοκρατία να εμποδίζει οποιονδήποτε
να πολιτευθεί;
Επιβάλλεται θα σας απαντήσω.
Εάν πρόκειται για δηλωμένο εχθρό της.
Σήμερα είναι αργά. Το τζίνι έχει βγει από το μπουκάλι.
Ίσως να το έχει κιόλας σπάσει.
Ποια είναι η γνώμη σας;
Όλα τα άρθρα δεν είναι απαραίτητο
να εκφράζουν πάντοτε και την δική μας άποψη
αλλά τα δημοσιοποιούμε για να γίνουν
αφορμή για διάλογο.
Αυτό τουλάχιστον επιθυμούμε,
Έναν γόνιμο διάλογο, με επιχειρήματα όμως.
