. . . . . . . . . . . . . . . . . .
Περπατώντας αργά στην προκυμαία
"Υπάρχω" λες κι ύστερα "Δεν υπάρχεις"!
Δύο στίχοι, από την "Πρέβεζα, το πολύ σημαντικό και σπουδαίο ποίημα του Κώστα Καρυωτάκη.
Η "Πρέβεζα" είναι ένα από τα τελευταία που έγραψε
(σαν ξέσπασμα) λίγο πριν αυτοκτονήσει
στην πόλη αυτή που θεωρούσε ως τόπο εξορίας του,
έτσι καθώς τον μετέθεσαν εκεί κυρίως εξαιτίας
της συνδικαλιστικής του δράσης.
Στην «Πρέβεζα» υπάρχει διάχυτη η αποθέωση του θανάτου
και ο χλευασμός της μιζέριας και της αμάθειας.
Η Πρέβεζα, το 1928, ήταν ο τελευταίος σταθμός
της επίγειας περιπλάνησης του ποιητή
στα λίγα χρόνια της ζωής του.
Ο ποιητής γεννήθηκε στη Τρίπολη στις 30 Οκτώβρη 1896.
Ο πατέρας του ήταν από τη Συκιά Κορινθίας
κι η μητέρα του από τη Τρίπολη.
ΠΡΕΒΕΖΑ
Θάνατος είναι οι κάργες που χτυπιούνται
στους μαύρους τοίχους και τα κεραμίδια,
θάνατος οι γυναίκες, που αγαπιούνται
καθώς να καθαρίζουνε κρεμμύδια.
Θάνατος οι λεροί, ασήμαντοι δρόμοι
με τα λαμπρά, μεγάλα ονόματά τους,
ο ελαιώνας, γύρω η θάλασσα, κι ακόμη
ο ήλιος, θάνατος μες στους θανάτους.
Θάνατος ο αστυνόμος που διπλώνει
για να ζυγίσει μια "ελλειπή" μερίδα,
θάνατος τα ζουμπούλια στο μπαλκόνι,
κι ο δάσκαλος με την εφημερίδα.
Βάσις, Φρουρά, Εξηκονταρχία Πρεβέζης.
Την Κυριακή θ' ακούσουμε την μπάντα.
Επήρα ένα βιβλιάριο Τραπέζης
πρώτη κατάθεσις δραχμαί τριάντα.
Περπατώντας αργά στην προκυμαία,
"Υπάρχω;" λες, κ' ύστερα "δεν υπάρχεις!"
Φτάνει το πλοίο. Υψωμένη σημαία.
Ίσως έρχεται ο Κύριος Νομάρχης.
Αν τουλάχιστον, μέσα στους ανθρώπους
αυτούς, ένας επέθαινε από αηδία...
Σιωπηλοί, θλιμμένοι, με σεμνούς τρόπους,
θα διασκεδάζαμε όλοι στην κηδεία.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου